Slodderolifant: het bestek

Het is ochtend, en na een gezellige hemelvaartsdag ben ik klaar voor een klus. Het bestek en kookgerei is aan de beurt. Ik heb niet echt een voor-foto, maar de voorsituatie is dat we een bestekla hebbenen een kastplank met daarin een bakje met allerlei lepels, spatels enz om tijdens het koken te gebruiken. Regelmatig snijdt iemand zich aan een op de loer liggend mes, of vallen er dingen uit de kast als je iets anders wil pakken.

Dit is de tussensituatie. Alles wat niet mes, vork of lepel is (want over de hoeveelheid messen/vorken/lepels ben ik gewoon tevreden) ligt nu op tafel om gesorteerd te worden.

Alle keukengerei op een hoop

Even sorteren op soort, en op gebruik (in de pan, bij het voorbereiden van een maaltijd etc).

Gesorteerd op soort en gebruik

Deze spullen gaan weg, omdat ze teveel zijn, of te oud, of bijna stuk. De messen zijn goedkoopjes die duurkoop bleken omdat het lemmet alle kanten op buigt zodra je probeert iets te snijden wat meer consistentie heeft dan een rotte tomaat. Ik ga al deze spullen naar de kringloopwinkel brengen, voor een student die niet veel te spenderen heeft (zoals ik er vroeger ook eentje was) moet dit nog goed bruikbaar zijn.

Houden we dit over:

De bestekla, met goed bruikbare messen en andere scherpe dingen nu helemaal rechts, en ander speciaal gerei links

En de keukenplank, waar de kans dat er iets naar beneden valt bij het wegpakken van iets anders nu flink verkleind is.

Kijken hoe lang we het “goed” houden…  Maar goed. Deze klus is weer geklaard. Tijd voor leukere dingen, maar mezelf kennende zal ik vandaag nog af en toe de bestekla en kast openen om mijn eigen werk te bewonderen. 🙂  Het geeft mij voldoening om te zien hoe effe een klusje doen ervoor zorgt dat het er weer wat beter uitziet.

Spaarolifant: weten wat er uit zal gaan

Een van de belangrijkste veranderingen die ik maakte om uit de rode cijfers te komen, was dat ik besloot om een overzicht te maken van het geld dat sowieso al van mijn rekening afgeschreven zou gaan worden. Ik had in de loop van de tijd allerlei machtigingen afgegeven aan bijvoorbeeld het electriciteitsbedrijf, de diverse verzekeringen, de huur, enkele goede doelen. Dat werkte best prima, alleen jammer dat ik daardoor af en toe ineens verrast werd door een afschrijving waar ik geen rekening mee had gehouden. Dan zag ik bijvoorbeeld aan het einde van de maand dat ik nog 400 euro over had, en dan ging ik daar eens lekker mee aan de zwier, om vervolgens in de week erop geld tekort te komen voor de kwartaalbetaling van de sportschool… Soms kreeg ik ook beleefde brieven in de bus van een bedrijf dat ze geprobeerd hadden iets af te schrijven volgens de machtiging, maar dat mijn saldo helaas ontoereikend was. Oeps!

De oplossing bleek eigenlijk heel simpel. Ik heb tijdens een rustig avondje al mijn bankafschriften (ja, dit was nog in het vroeg-digitale tijdperk toen banken nog altijd papieren afschriften stuurden) van het jaar daarvoor doorgekeken, en noteerde dan posten waarvan ik bijna zeker wist dat die terug zouden komen. Het bleek al snel dat sommige posten maandelijks terug zouden komen (huur, electriciteit, eten en drinken, treinkaartjes, ziektekostenverzekering), dat andere elk kwartaal terugkwamen (de sportschool en een bepaald goed doel) en dat sommige maar een keer per jaar te verwachten waren (waterschapsbelasting, risicoverzekeringen, andere goede doelen, de vakantie).

Gelukkig bleek ook dat in principe mijn inkomsten voldoende waren om al mijn beloofde en nodige uitgaven te doen en dat er dan ook nog ruimte was om wat te sparen. Als dat niet zo was geweest, dan had ik toch moeten gaan snijden in mijn uitgaven.

Ik maakte een spreadsheet (in de computer, maar op papier kan natuurlijk ook) van wat me elke maand aan uitgaven te wachten stond. Ik heb een lijstje van kosten die maandelijks terugkomen, en een ander lijstje van de kosten die minder dan een keer per maand terugkomen, gesorteerd op datum. Die twee combineer ik dan om voor de komende maand te weten wat me te wachten staat. Ik leerde ook om gedurende de maand een beetje bij te houden wat er daadwerkelijk aan geld uit ging, en om af en toe te kijken of het saldo op mijn betaalrekening nog voldoende was voor de komende week.

Hierdoor kreeg ik een beetje rust in mijn hoofd. Vanaf nu kon ik diverse maanden vooruitkijken en zien welke betalingen ik zou moeten gaan doen. Ik heb geprobeerd om voor sommige uitgaven al een jaar van tevoren te gaan sparen (immers, 12 keer 40 euro is minder bezwaarlijk dan in een keer 500 euro te moeten ophoesten), maar dat lukte me toch niet. Maar gelukkig bleek wel dat zelfs de grootste uitgaven gewoon uit het budget van die ene maand konden komen, als ik er maar rekening mee hield.

Olifant overpeinst deel 2

Na enige depressies in het verleden doe ik nu mee aan een onderzoekje van een universiteit om verdere depressies te voorkomen. Het online programma lijkt vooral erop gericht te zijn om onjuiste denkpatronen en gedachten te veranderen. Zo van: Je denkt dit, hierdoor voel je je depressief, als je je gedachte nu verandert, voel je je ook beter.

Ik weet dat ik een waardeloze patient ben voor psychologen. Ik weet het altijd beter. Of ik denk dat het geen zin heeft om iets te doen. Of ik gooi mijn kont tegen de krib en doe het gewoon niet. En zo ook nu weer. Ik moest dan een nieuw gedachtenpatroon gaan volgen. Of ik maar even wilde gaan bedenken hoe ik mijn nieuwe gedachtenpatroon kon gaan testen in de praktijk om te zien of het beter werkte dan het vorige. Ja dag, was mijn onmiddellijke antwoord, doe het lekker zelf. En klik ging de muis en weg was de webpagina.

Zo, dus dat was weer dat. Ik denk niet dat ik dit programma succesvol ga afronden.

Mijn eigen anti-depressieplan van het afgelopen jaar is het verminderen van de hoeveelheid stress in mijn leven. Ik denk dat ik vaak teveel hooi op mijn vork laadde in tijden dat ik me goed voelde, en dat ik dan langzaam instortte onder de hoeveelheid werk (en de bijbehorende stress) en depressief werd. Als ik dan opgekrabbeld was, pakte ik die hooivork meteen weer op en ging weer hard aan de slag. (Daar zit natuurlijk wel een gedachte achter, misschien “Ik kan alles aan”, waarmee mijn parallel met de vorige post “Mijn lichaam kan alles aan” wel getrokken lijkt).

Misschien moet ik dus rekening leren houden met mijn draagkracht, en beseffen dat die net wat minder is dan wat ik denk in goede tijden. Tot nu toe werkt mijn nieuwe plan van rustiger-aan-doen redelijk, maar het is een betrekkelijk nieuw plan, dus wie weet wat er gaat gebeuren.

Olifant overpeinst

Ik zit te wachten op een telefoontje van de huisarts. Ik had twee weken geleden bloed laten prikken, voor een soort jaarlijkse “check-up”. In het verleden heb ik door mijn vegetarisch dieet te weinig vitamine B12 gehad, en twee jaar geleden bleek ook mijn vitamine D te laag. Een check-up is dus geen overbodige luxe. Al is het ook wel een beetje luxe, de kindertjes in Afrika zouden er dolblij mee zijn (zeggen mijn vriend en ik dan altijd).

Vorig jaar vertelde de assistente mij de uitslagen (alles goed). Dit jaar kreeg ik haar aan de lijn, en heeft ze gezegd dat de huisarts mij terug zal bellen. Nu is de praktijk in dat jaar verhuisd naar een nieuwe lokatie, en is het een samenwerkingsverband geworden tussen meerdere huisartsen. Dus misschien zijn de regels wat aangescherpt? Of… Misschien is er wel wat mis met mijn bloed (en dus met mij) en moet het daarom door de huisarts aan mij verteld worden.

De komende twintig minuten verwacht ik dat telefoontje. Mooi nog even tijd om te piekeren. Is er wat mis? En ja, er zou best wat mis kunnen zijn, want zo goed zorgt deze dame niet voor haar gezondheid, er zijn altijd belangrijkere of leukere dingen. En aangezien dat zo is, wordt het dan niet eens tijd dat ze wat verandert? Ook al blijkt er straks misschien helemaal niets mis te zijn?

Ik zit nog even in het vagevuur. Aah, de telefoon.

5 minuten later: Alles goed. Pfff. Mijn lijf kan mijn gedrag dus nog aan. Maar het bovenstaande blijft, natuurlijk. Dit kan niet eeuwig goed gaan, en dan sla ik mezelf voor m’n kop dat ik niet eerder wat veranderd heb.

Slodderolifant: twee kastjes per week

Sinds een paar maanden ben ik fervent lezer van “een kastje per dag” blogs. Het idee is dat mensen (toch met name vrouwen) elke dag een kastje, plankje of laatje opruimen en het resultaat laten zien op hun blog. Misschien is het wel heel erg, en tekenend voor mijn geestelijke gesteldheid, maar ik vind het een genot om de voor en na foto’s te vergelijken. Voor: een ongelooflijke rotzooi op een bepaalde plank, vanalles door elkaar en niets meer te vinden; na: dingen zijn weggegooid/weggegeven/verkocht en de rest staat keurig in het gelid zoals het hoort.

Ik ben eigenlijk een enorme slodderolifant, al sinds ik kon lopen. Mijn kamer was altijd een enorme zooi. En toen ik meerdere kamers kreeg, werden ze allemaal een zooi. Mijn lieve moeder geeft niet snel de strijd op, maar ergens tijdens mijn puberteit is ze gecapituleerd wat dit betreft, en ze heeft geaccepteerd dat ik dan maar zo ben. (Dank je, mama). Maar… misschien voor al die andere mama’s die nog met hun kinderen strijden over “ruim je kamer op”… er is hoop… Het gaat wat beter met me.

Het kan hier in huize Spaarolifant nog steeds wel een zooi zijn. Er kan een afwas staan van twee dagen (niet liegen, soms wel vier dagen). Er kan een weekendtas ontploffen in de woonkamer, zodat de spullen over de bank, op de tafel en op de vloer terecht komen. Maar het komt ook wel eens voor, dat het schoon en netjes is, en dat hoeft niet eens meer altijd vlak voor een aangekondigde visite van familie of vrienden te zijn.

Heel veel van mijn rotzooi bestond ook altijd uit frutseltjes en prutseltjes. Dingen die ik gekocht had omdat ze zo schattig waren en die dan vervolgens al je vensterbanken en andere planken gaan lopen bevolken. Sinds ik minder vaak ga winkelen en sinds ik mijn financien wat meer op orde heb (en ja, deze twee dingen hebben met elkaar te maken), komen er gewoon minder van deze prutsels in huis. En in de loop van een paar jaar heb ik ook een deel van de oude frutsels weggegooid, toen ik echt moest constateren dat ze me de ruimte niet waard waren die ze innamen.

Diep ademhalen… Mooie woorden natuurlijk, maar even met de billen bloot: hoe ziet het er dan op een willekeurig moment uit? Nu, dus… Zo ziet onze keuken er nu uit.

Onze keuken deze ochtend

Het laatste deel van de afwas van gisteren op het afdruiprek, de ontbijtboel van vandaag, de kleren van vriend die hij zo aan gaat trekken, zijn parapluutje van toen we gisteravond uitgingen en het misschien ging regenen… Een boek, een schaar, een muismat. Dit is niet slecht voor mijn (ons) doen. En het is ook binnen vijf minuten weer opgeruimd.

Start: 9.19 uur. Klaar: 9.25 uur.

De keuken na een opruimsessie van zes minuten. Om helemaal eerlijk te zijn: de nieuwe afwas staat in de spoelbakken.

 

Ik heb ook recent allerlei kasten en kastjes opgeruimd en geordend, dingen op marktplaats gezet (en deels al verkocht) en dingen weggegeven of weggegooid. Maar er is nog meer te doen. Aangezien ik een nogal druk leven heb en ook nog andere dingen wil gaan doen, ga ik twee keer per week een kastje aanpakken.

 

Spaarolifant: van berooid naar beter

In mijn 33 jaren tot nu toe heb ik behoorlijk wat fouten gemaakt met geld. Fouten waardoor ik op m’n 27e (ongeveer) nog geld moest lenen van mijn ouders en van mijn broer, terwijl ik toch een goede opleiding en een redelijk betalende baan had. Het geld kwam erin, werd van harte welkom geheten, en vloog er dan minstens zo hard weer uit. Ik weet nog dat ik in die tijd wel mooie vloerbedekking heb laten leggen (in mijn huurhuisje twee huizen geleden), een moderne computer had (windows 95 denk ik), veel boeken kocht, veel dure cadeaus gaf en twee keer per jaar op een luxe vakantie ging. Maar aan het einde van de meeste maanden was er dan weer niets over, en moest ik mijn ouders vragen om een lening die dan na het volgende salaris weer afbetaald werd.

Hoe dat zo gekomen is? Geen idee eigenlijk. Mijn ouders waren niet rijk, maar mijn moeder zorgde er wel voor dat er altijd genoeg te eten was, en dat onze kleding schoon en heel was. Mijn ouders maakten ons ook duidelijk dat we veel geld moesten sparen van ons zakgeld, “voor later”. Misschien heb ik op een gegeven moment besloten dat “later” nu wel aangebroken was. Misschien was ik er toch niet op voorbereid een salaris van meer dan enkele honderden euro’s te hebben, en dus leek het alsof het niet op kon. Maar uiteindelijk bleek het natuurlijk wel op te kunnen en kwam het einde van mijn geld weer sneller dan het volgende salaris.

Het omslagpunt kwam toen ik na een paar jaar aanmodderen op een gegeven moment niet nog een keer geld bij mijn ouders durfde te lenen. Ik had ze net twee maanden geleden de meest recente lening terugbetaald en beloofd dat het de laatste keer was! Toen ben ik aan mijn broertje (twee jaar jonger dan ik) gaan vragen of ik van hem 100 euro kon lenen. Dat kon, maar hij keek me wel meewarig aan. En terecht, vond ik ook. Wat was ik voor iemand, dat mijn begroting altijd net die laatste 100 euro leek te missen? Lenen van mijn drie jaar jongere broer was de druppel die de emmer deed overlopen voor mij.

Het heeft nog wel even geduurd, en ik heb nog wel wat dagen geleefd op brood met pindakaas, maar uiteindelijk lukte het me om dit patroon om te buigen. Sindsdien wordt er elke week flink gerekend in Huize Spaarolifant: kom ik uit? Wat past er in het budget? Wat past er (nog) niet in? Waar gaat het geld dat over is (hoera!) heen?

Inmiddels heb ik zo’n 21.500 euro in mijn bezit. Het staat op mijn betaalrekening en op mijn spaarrekening, en het zit ook deels in spaardeposito’s en beleggingen. Ik heb zo het vermoeden dat mijn vriend gek wordt van mijn geldgereken. Maar zijn inkomen ligt dan ook weer twee tot drie keer zo hoog als dat van mij en hij heeft ook eigenlijk nooit teveel geld uitgegeven, dus hij kan ook veel relaxter met zijn geld omgaan.

Ik droom van het hebben van een stevig bedragje. Een bedragje dat elk jaar als vanzelf een mooi stukje groeit door de rente. Misschien ga ik het gebruiken om “mijn deel” van ons volgende huis mee te financieren. Misschien ga ik het gebruiken om later minder te hoeven werken. Wie weet.