Spaarolifantje en groepsdruk

Ik geloof dat ik redelijk genezen ben van groepsdruk. Gisteren had ik op mijn werk toevallig weer even te maken met een stel pubers. Eentje ging aan de hand van de wereldkaart op ons kantoor effe aanwijzen waar hij allemaal op vakantie geweest was. Ik keek er skeptisch naar: effe lekker opscheppen zeker? Ik geloof dat ik heel rustig “Leuk voor je” gezegd heb, voordat ik verder ging met mijn werk.

Vrijdag was ik bij de tandarts. Ik heb op mijn twee voortanden boven een klein streepje, een kleine verkleuring in het glazuur die je alleen ziet als ik flink moet lachen. Deze tandarts probeerde ze weg te polijsten, net als twee eerdere tandartsen. Als hij niet met een slijptolletje in mijn mond gezeten had, had ik geglimlacht, want ik wist al dat dat niet weg te werken zou zijn. Na de vruchteloze poging zei de tandarts dat hij het eventueel weg kon boren en het ontstane deukje dan op zou kunnen vullen. Ik heb vriendelijk bedankt. In de eerste plaats omdat geen enkele persoon mij zo gek krijgt om langer in de tandartsstoel te liggen dan strikt gebruikelijk, en in de tweede plaats: die streepjes horen al meer dan twintig jaar bij mij.

Wat ouder dames mij voorspelden toen ik puber en twintiger was, komt wel uit: je maakt je minder bezorgd om wat anderen wel eens van je zouden kunnen denken. En dat scheelt je veel kopzorgen én bergen met geld.

Advertentie

Zorgpremie vooruit betalen

Als alles goed gaat (en laten we dat dan maar hopen) wordt rond 28 december de zorgpremie voor heel 2013 afgeschreven bij ons. Dat is in één keer een flinke hap uit mijn spaarrekening, maar het betekent wel een korting van 3% op de premie. In mijn geval betekent het bovendien ook nog eens dat ik minder vermogensbelasting (van 1.2%) ga betalen omdat ik dan op 1 januari 2013 ruim 1000 euro minder eigen vermogen heb. Ik heb wel gedurende het jaar minder geld op mijn spaarrekening, wat me zo’n 1 tot 1.5% minder aan rente oplevert over het hele bedrag.
Een telefoontje van tien minuten (en 30 cent) levert mij een besparing op van zo’n 40 euro, en mijn vriend ook. Niet slecht.

Dit kun je natuurlijk wel alleen maar doen, als je die premie ook in één keer kunt ophoesten. Dat kon gelukkig. Het komende jaar moet ik denk ik maar zo’n 100 euro per maand apart gaan zetten op een spaarrekening, zodat ik dit trucje eind december 2013 weer kan uithalen. Ik zal denk ik bovendien nog zo’n 30 euro per maand extra apart zetten om eventueel de eigen bijdrage van te kunnen betalen.

Gratis boeken

Gisteren iets moois ontdekt, zeg 🙂 . Gratis boeken lezen online, en dan ook echt leuke boeken.

Dus hier een niet-volledig lijstje met mogelijkheden om goedkoper boeken te lezen:

1. Lees meer

Via deze website kun je tot 1 juni aanstaande gratis een maximum van tien boeken online lezen. De website is een initiatief van stichting Bibliotheek. Je hebt geen speciale e-reader nodig, elk apparaat waarmee je internet op kunt is goed (al is het op een gewone computer iets lastiger, bij mij verschijnen er geen knoppen, maar moet ik “ergens” aan de rechterkant van de pagina klikken om door te bladeren…). Ik heb het vermoeden dat je moet gaan betalen als je méér dan tien boeken wil lezen, en ook na 1 juni zal het wel niet meer kosteloos zijn. Dus kijk goed uit dat je je aan de voorwaarden houdt voor gratis lezen.

NB Het boek “Vrolijk besparen” van Marieke Henselmans is één van de boeken die je kunt lezen.

Ga naar http://www.bibliotheek-leesmeer.nl en schrijf je gratis in.

2. Oudere boeken zijn vaak gratis gedigitaliseerd in grote projecten. Deze zijn dan ook vaak gratis te downloaden en te lezen. Zoek via google op “gratis ebooks”, maar kijk wel uit dat je op betrouwbare websites uitkomt. Deze pagina zou ook een goede start kunnen zijn, maar je moet even een advertentie wegklikken.

3. Offline: deel boeken met familie en vrienden. Als er meerdere lezers in de familie of vriendenkring zijn, kun je misschien gemakkelijk allemaal een ander boek kopen en daarna ruilen. Natuurlijk moet je zo’n boek dan wel goed behandelen (niet in schrijven!) en een beetje organiseren wie wanneer welk boek krijgt. In onze familie gebeurt dit een beetje onofficieel, als iemand dan een goed boek gelezen heeft, wordt het bij een volgende familiebijeenkomst uitgeleend aan iemand anders die dat boek waarschijnlijk wel kan waarderen.

4. De bibliotheek in jouw buurt. Goed, dit is niet helemaal gratis. Maar vaak is het wel heel goedkoop, en abonnementen voor kinderen zijn vaak nog goedkoper. Het goedkoopste abonnement bij de bibliotheek van Delft kost 32,50 per jaar of iets minder dan 25 euro per jaar als je in aanmerking komt voor een bepaalde subsidie. Dat kost dan dus 2 tot 3 euro per maand, en dan mag je 2 boeken per keer lenen (zonder leengeld). Voor kinderen tot 18 jaar kost een abonnement slechts 9 euro per jaar (da’s dus 75 cent per maand), en zij mogen 5 boeken lenen zonder leengeld.

5. Als je eenmaal lid bent van de bibliotheek, heeft deze tegenwoordig vaak ook e-books “te leen”. Vraag bij je bibliotheek of ze die mogelijkheid hebben. Vaak is dit dan gratis als je eenmaal lid bent van de bieb. Enorm voordeel: je hoeft niet naar de bieb toe, en je krijgt ook geen boetes als je boeken te laat inlevert.

Goedkoper bellen? Ga skypen!

Vandaag heb ik ruim tien minuten in de wacht gestaan bij de zorgverzekeraar… het telefoontje kostte me 29 cent! Dit kwam omdat ik belde met een lokaal nummer en met Skype, op mijn computer. Ik heb ook een klein kwartier gebeld met mijn ouders. Voor 38 cent in totaal. Ook via Skype.

Deze maand probeer ik te letten op het gebruik van mijn mobiele telefoon. Op deze manier gaat dat dus heel aardig! Via mijn mobiele telefoon zou het telefoontje naar mijn ouders ruim twee euro gekost hebben, en dat naar de zorgverzekeraar zeker 1,50 euro. Toch weer mooi op bespaard dus. (En ik kan je vertellen dat voor 2 cent per minuut in de wacht staan toch beter voelt dan voor 17 cent per minuut in de wacht staan…).

Skype is de bekendste mogelijkheid om via internet te bellen. Je hebt een computer nodig, een microfoontje (in laptops meestal ingebouwd) en luidsprekers (of een koptelefoontje), en een internetverbinding. Als je een cameraatje in/bij je computer hebt, kun je elkaar ook zien. Het programma is gratis te downloaden. Je belt gratis met andere mensen die Skype hebben. Ik “skype” dus gratis met mijn nichtje in Amerika, en ik weet dat zij heel vaak ook op die manier contact heeft met haar familie. Bij haar broer staat bijvoorbeeld de laptop één keer per week op tafel tijdens het avondeten, dan “eet” zij mee met het gezin. Van anderen heb ik wel eens gehoord dat ze skype ’s avonds aanzetten om met een partner te praten die ver weg is. Omdat het geen geld kost, kun je ook rustig samen zwijgen… of “samen” de afwas doen als die toch even moet gebeuren.

Daarnaast kun je bij skype beltegoed kopen (met creditcard of met iDEAL). Daarmee kun je ook naar gewone telefoonnummers bellen. Dit kost binnen Nederland 6 cent om het gesprek te starten en dan 2,2 cent per minuut voor gewone telefoonnummers. Het kost 25 cent per minuut voor mobiele nummers (plus 10 cent om het gesprek te starten), dat is dus best duur. Gratis nummers zijn gratis om te bellen, en dat is wel heel fijn want met mijn mobiele telefoon gaat dat altijd mis (dan moet ik toch betalen, en zelfs buiten de bundel omdat het een “bijzonder nummer” is). Bellen naar het buitenland is trouwens ook heel goedkoop. Kijk hier de tarieven maar eens na. Skype biedt ook nog abonnementen, zodat je bijv. zo veel als je maar wilt kunt bellen voor een vast bedrag per maand. Voor mij was dit niet voordelig, maar voor anderen misschien wel.

Om skype te kunnen gebruiken moet het dus wel geïnstalleerd worden op je computer, en moet de computer aan staan. Maar als je regelmatig uren belt met een familielid of vriend, kan het echt de moeite waard zijn om het te installeren. Desnoods bel je even één minuutje met de gewone telefoon om te vragen of de ander tijd en zin heeft om met je te skypen, en schakel je dan over op skype.

Omdat wij thuis geen vaste telefoon hebben, en mobiel bellen mij circa 15 cent per minuut kost, is bellen naar een vast nummer voor mij dus altijd het goedkoopst door skype te gebruiken. Als ik thuis ben, moet ik dus maar gewoon gaan skypen voortaan en niet meer met mijn mobieltje bellen. Bellen naar een mobiel nummer is wel goedkoper met mijn mobiele telefoon en dat moet ik dus zeker ook zo blijven doen.

Ik denk dat Skype voor veel mensen een waardevolle aanvulling kan zijn op hoe je contact opneemt met anderen. Twintig jaar geleden belden we één keer per jaar met mijn oom in de Verenigde Staten om hem een gelukkig nieuw jaar te wensen. Mijn moeder hield dan de klok in de gaten of het niet te duur werd. En moet je ons nou eens zien 🙂

Cadeaus geven

Het is een dure maand deze maand, qua cadeaus. Vorige maand (toen ik al begonnen was met het kopen van cadeautjes) bedroeg het bedrag 120 euro, deze maand is het tot nu toe 98 euro. Van dit hele bedrag is trouwens 100 euro in (nuttige) cadeaubonnen, dat wil zeggen cadeaubonnen voor winkels waar die familieleden vaak heen gaan of heen surfen.

Dat de decembermaand zo duur is is voor velen van jullie vast geen verrassing, maar ik had er eigenlijk nog nooit echt rekening mee gehouden. Op het Amerikaanse internet zie ik “Christmas planning” voorbij komen, mensen die echt een budget maken voor de kerst. Ik zie er bedragen voorbij komen als 1000 dollar en schrik daar wel van, zomaar 1000 dollar meer uitgeven in december dan in een andere maand. Maar ja, die mensen gaven dan aan 25 mensen elk een cadeautje van gemiddeld 30 dollar en daarnaast kostte het kerstdiner ze 250 dollar.

Ik ben niet van plan om mijn kerst zo duur te laten worden. En dus ga ik vandaag (ik heb een vrije dag) even kijken of mijn cadeautjes zo goed zijn. Het was makkelijk en leuk om iets te vinden voor mijn kleine nichtje en mijn toekomstige kleine neefje. Voor een deel krijgen hun ouders van mij dus dan ook maar “spullen voor de kleine”. Daar zijn ze hopelijk ook blij mee. Maar even kijken of ik wel voor iedereen iets heb, en zo nee nog iets verzinnen.

En tegelijkertijd ook de totale uitgaven niet te groot maken, want dan voelen mensen zich misschien bezwaard om de cadeaus van me aan te nemen; en dan krijgen we misschien ook dat het volgend jaar allemaal nog groter moet. Terwijl het toch vooral om het gebaar gaat; in onze familie is er gelukkig genoeg geld om dingen die echt nodig zijn gewoon te kopen, dus de cadeautjes zijn altijd extraatjes.

Spaarolifantje en shoppen

Afgelopen zaterdag was ik weer eens in de stad. Er moest een biebboek terug en er moest een jas naar de reparateur (mijn mooie “nieuwe” winterjas van marktplaats was bij de mouw uitgescheurd toen ik mijn zware reis-rugzak op een verkeerde manier oppakte (waardoor de mouw klem kwam te zitten en toen half afscheurde. De reparatie gaat trouwens mogelijk evenveel kosten als de jas, maar dat is vooral omdat de jas zo weinig kostte)). 

Ik ging meteen even op zoek naar een soort vergiet dat ik gebruik bij het koken en erg handig vindt. Ik wilde dat cadeau doen voor kerst. Dus: kookwinkels en woonwinkels in en uit. En ik voelde weer een beetje die winkelkoorts van vroeger opkomen: “Oh, dat is ook leuk, en dat ook! Dat kan ik ook wel gebruiken, en wat is dat? Zoiets heb ik nog nooit gezien, wat een uitvinding, laat ik het kopen om het eens te proberen.”. 

Uiteindelijk viel de schade nog mee en kocht ik alleen twee blikken spaarbussen voor mijn nichtje en toekomstige neefje (hij is er bijna). Een mooie manier om wat geld te geven, dacht ik. Alleen bleek thuis dat de bussen niet open kunnen. Ja, met een blikopener! Ook wel grappig natuurlijk, deze dingen zijn dus maar één keer te openen, dat maakt vast dat je wel drie keer nadenkt voor je het doet. 

Kortm: geen vergiet en wel vijf euro uitgegeven aan iets wat toch niet helemaal naar wens was. En zo gaat dat wel vaker als je “zomaar” gaat winkelen. Tegenwoordig stap ik zo’n winkel meestal vrij doelbewust binnen: ik heb vuilniszakken nodig, of een emmer, of een nieuw klein steelpannetje. En dát koop ik dan en dan ben ik zo snel mogelijk weer weg. Dus niet zo’n winkel binnenstappen met: “Zouden ze iets hebben wat ik zou kunnen gebruiken?”, want winkels zijn er echt heel goed in om het antwoord op die vraag “ja” te laten lijken, maar thuis de deur uitstappen met: “Ik mis echt een xxx in mijn huis (omdat de vorige op/stuk was), dat ga ik kopen”. 

Spaarolifantje en een eigen werkplek

Voor mij is een eigen werkplek best wel wat waard. Op mijn “oude” parttime baan, die waarvoor ik de hele regio doorreis, kan ik geen eigen werkplek hebben, juist omdat ik een kleine tien verschillende werkplekken heb, waar op andere dagen dan weer collega’s van mij zitten. Dit snap ik ook wel en ik ben er wel aan gewend. Elk bureau heeft een soort standaard “uitrusting” en er is een bestellijst voor als je dingen (bijna) opmaakt en dat werkt behoorlijk goed. 

Op mijn nieuwe werkplek, waar ik vanochtend weer naartoe ga, heb ik wel mijn eigen plekje. Mijn eigen bureau, weliswaar in een kamer waar nog twee andere medewerkers (kunnen) zitten, maar toch helemaal van mij. En ik merk dat ik meteen ga “nestelen”: mijn favoriete koffiesmaakje mee voor het senseo-apparaat, opkikkertjes mee voor rond een uurtje of vier, misschien komt er ook nog een plantje. Ik ben niet van de fotolijstjes trouwens, maar als ik dat wel was, kwam er ook nog zo’n lijstje. Is dit territoriumdrang, misschien, al klinkt dat woord misschien wel wat onaardig en denigrerend? 

Ik heb de indruk dat het prettiger werkt als je wat eigen favoriete dingen in de buurt hebt. Ook al kosten ze je misschien zelfs wat geld (de standaard-koffie is gratis, mijn favoriete smaakje moet ik zelf kopen). Ik zag het ook op andere plekken waar ik stage liep, ontevreden gezichten als er alleen een door het bedrijf gefinancierde standaard-uitrusting was, tevredenere gezichten als men een senseo kon/mocht installeren, een eigen bureaustoel mocht meenemen, als er een snoep- of koektrommel was, of als je een eigen/extra computerprogramma mocht installeren. 

Sinds mijn jeugd ken ik mensen die hun eigen werkplek kunnen inrichten (boeren, huisartsen, mensen met een eigen bedrijf, en ook een beetje de leerkrachten op de basisschool, met een eigen klas). Het “fabrieksgevoel” van “alle werkplekken hetzelfde” kende ik eigenlijk nauwelijks totdat ik zelf ging stage lopen en werken. 

Misschien zijn mijn voorraadje koffiepads en mijn toekomstige plantje een manier voor mij om te laten zien dat ik een individu ben, en niet slechts een standaard medewerker die per dag drie eenheden koffie, acht uur computertijd, tien velletjes papier en een tiende balpen nodig heeft. Ik ben benieuwd hoe mensen met flexibele werkplekken binnen één gebouw, zoals een kantoortuin, dit ervaren? Ik ken maar één persoon die dit had, die werd er doodongelukkig van, maar dat was vooral ook omdat er te weinig werkplekken waren op vier van de vijf werkdagen…

Ik las laatst in een tijdschrift (was het de Libelle? Of Psychologie Magazine?) dat ze daar ook over waren gegaan op flexibele plekken en werktijden. Het stuk was over het algemeen lovend, al was het duidelijk dat sommige mensen nog moesten wennen. Ben benieuwd hoe het op de lange termijn uitpakt…

Spaarolifantje deed een kleine miskoop…

Tijdens onze vakantie in Engeland zag ik een paar goedkope dvd’s liggen, 4 pond voor een hele serie met treinreizen door Engeland. Soms, als ik aan het zappen ben, beland ik bij die programma’s die een treinreis laten zien. Ze laten de mooiste uitzichten zien vanaf mooie en rare spoorwegen van over de hele wereld, en er wordt ook wat verteld over dat land en plaatselijke attracties.

Ik dacht dat dit iets vergelijkbaars was. Ik hou erg van de landschappen van Engeland, dus ik dacht dat ik met deze serie een mooie rustige serie zou krijgen met mooie landschappen en dorpjes in Engeland, kom maar op! Maar helaas blijkt deze serie van iets mindere kwaliteit te zijn. Het geluid is over het algemeen prima, en de Engelsman die het presenteert praat heel mooi Engels, maar het beeld is slecht. Ook zitten ze nooit in de trein (konden ze geen treinkaartje betalen, ha ha?) maar zie je de trein telkens langsrijden door een landschap. Toch iets minder mooi.

Nou ja, vier pond is zo’n vijf tot vijf-en-een-halve euro. Voor dat bedrag hebben we dan mooi een “uitspraaktrainer” en en “slaapverwekkend middel” gekregen 🙂 .

Effe onthouden: al is dat niet altijd zo, soms is goedkoop ook gewoon echt van slechtere kwaliteit…

Kerstkaarten versturen

Vandaag wordt de dag dat ik mijn kerstkaarten ga schrijven en versturen. Een paar weken geleden sprak ik op mijn werk een postbode die zei dat je dit jaar maar beter vroeg kon zijn met je kaarten, als je nog wilde dat ze dit jaar aankwamen. Iets met capaciteitsproblemen (joh, verbazingwekkend na zoveel rondes ontslagen, maar goed).

Héél vroeger maakte mijn moeder altijd samen met ons kerstkaarten, maar sinds ik op mezelf woon, worden de kaarten “gewoon” gekocht. Dit jaar bij De Zonnebloem. Ze hadden bijvoorbeeld hele leuke Delftsblauwe kaarten, wat ik wel toepasselijk vind aangezien ik in Delft woon. We hebben ook nog wat kaarten over van vorig jaar, dus meer dan genoeg keuze.

Nu nog een lijstje maken van wie er een kaart gaan krijgen, en hopelijk geen mensen vergeten. (Misschien het lijstje eens opslaan op de computer, zodat ik er volgend jaar ook weer uit kan putten). Ik schrijf ook altijd halve verhalen op de kaart, dus dat kost ook tijd. Gelukkig hebben we in Nederland (nog) niet de gewoonte om een brief mee te sturen met de kerstkaarten, zoals in de VS. Daar sturen veel families een  “Christmas letter” mee waarin ze een overzicht geven van wat er dat jaar gebeurd is in hun familie, alles natuurlijk zo positief mogelijk belicht. Als ik dát ook nog moest doen, dan lukte het me nooit om de kerstkaarten te versturen. Nu misschien wel…

Spaarolifantje is weer thuis

Na een behoorlijk voorspoedige terugreis (gezien het weer) zijn we sinds gisteren weer thuis. Hè, lekker toch, weer in mijn eigen bedje slapen… 

We hebben gedurende de week 380 pond opgenomen uit de automaat en nog zo’n 80 euro gepind van de huishoudrekening. De 380 pond is ongeveer 470 euro. Dus in totaal 550 euro voor twee personen. De B&B kostte 500 euro, de vlucht 200 euro. Alles bij elkaar dus 1250 euro voor een week vakantie voor twee. 

Als souvenier heb ik Christmas crackers meegenomen (voor het familie kerstdiner) en ik heb een paar kleine cadeautjes gekocht (boekenleggers, oorbelletjes). Mijn vriend was niet zo goed voorbereid op het winterse weer en heeft een paar superlekkere handschoenen gekocht en een heel erg warme en enigszins koddige muts. Die gaan hopelijk nog lang mee! 

Grotere uitgaven waren 50 euro voor de treinreis naar St. Andrews, 50 euro aldaar voor toegang tot de ruïnes van de kerk en het kasteel en de toren (mooi uitzicht!), 50 euro voor de  hop-on-hop-off bus in Edinburgh en 2 x 50 euro voor twee etentjes. 

Tja, het had allemaal goedkoper gekund, maar het had ook veel duurder gekund 🙂 . Het was een leuke vakantie en we zijn allebei lekker uitgerust.