Schreef ik een paar dagen geleden nog over de vier baantjes die ik mogelijk ga krijgen, een dag later merkte ik dat de tranen hoog zaten. Trein gemist? Tranen. Zielig liedje op de radio? Bijna-tranen. Bijna uitgegleden in de glibberige ijssneeuw? Daar kwam al weer een bibberlipje. Oeps. Da’s geen goed teken bij mij. Natuurlijk mag ik best huilen, maar als ik zo gemakkelijk huil om kleine onzindingetjes, dan is er eigenlijk iets anders aan de hand, dan broeit onderhuids de ongelukkigheid. Tijd om wat gas terug te nemen.
Helaas moest ik wel werken (dat wil zeggen, me hiervoor ziek melden leek me niet nodig, ahem), maar ik besloot wel dat ik ging proberen deze week niet méér te doen dan wat strikt nodig was. En ook thuis niet teveel hooi op m’n vork te nemen. Deze blog was ook een beetje de pineut. Ik ben op tijd naar bed gegaan. Heb ’s avonds leuke dingen gedaan om te ontspannen. Dat is gelukt. Mijn vriend deed wat meer in het huishouden, en daarnaast haalden we ook een paar maaltijden uit de diepvries en kant-en-klaar uit de winkel. En ik heb op m’n werk bést vooruitgang geboekt. Zo heb ik de week overleefd.
Gisteren, vrijdag, was ik vrij. Dus was het uitrusten geblazen. Beetje opruimen in huis, beetje lummelen. De stoep sneeuwvrij gemaakt (eindelijk tijd voor!). Naar de CV ketel geluisterd (ha). En nog ‘ns nagedacht over die vierde baan, want eigenlijk krijg ik het al benauwd als ik er alleen maar aan denk. Niet doen dus, ook al roept een ander stukje van mij dat het ook wel weer een uitdaging is en wat nieuws, en dat het zo cool is om gevraagd te zijn.
Spaarolifantje 
Spaarolifantje, ik wik en weeg mijn woorden om toch een reactie te geven. Luister héél goed naar je lijf en het stemmetje van binnen. Ik ga hier (nog) niet vertellen wat mij allemaal overkomen is, maar mijn lijf is beschadigd ( en mentaal ben ik ook niet meer zo sterk) en zal nooit meer herstellen. Dagelijks ondervind ik daar de gevolgen van. Dit is niet bedoeld als bangmakerij. Er zijn vrouwen die het wél allemaal kunnen. Maar maak niet de fout die ik heb gemaakt. Luister naar jezelf en neem dan pas een beslissing. Hoe die ook uitvalt: veel succes.
Dank je voor je lieve reactie! Ik weet dat ik me op glad ijs begeef en ik heb al ervaren dat ik niet alles kan. Nu nog een mooi “nee” formuleren…
Oei, ik stond vorig jaar ook op het randje van de afgrond zoals het voor mij voelde. In mijn branche “vallen veel mensen om”, 1 op 7. Geloof me, ik wil niet bij die statistieken horen. Een aantal dierbare collega’s zijn nog steeds bezig er bovenop te komen. Dat duurt jaren! Zorg heel goed voor jezelf! Ik doe dat inmiddels ook. Ik werk 32 uur voor de baas, want dat is het aantal uren dat ik verkoop aan hem. Heel simpel, eigenlijk, ik werkte er voorheen 45 uur voor en ik heb er nog een eigen zaak bij! Dat kon natuurlijk nooit goed gaan. Verder zeg ik op een hele vriendelijke manier NEE tegen dingen die niet mijn taak zijn. (Lees: The Power of a Positive No) en leg ik verantwoordelijkheden die niet bij mij horen bij diegene neer van wie ze zijn. Ik ga het niet meer allemaal oplossen. Op de dagen dat ik niet werk antwoord mijn automatische secretaresse de mail: ik werk op dinsdag t/m vrijdag, op een van deze dagen beantwoord ik uw mail. En ik check mijn mail dus uitdrukkelijk NIET op die andere drie dagen. Nergens voor nodig. Iemand anders mag ’t brandje oplossen als ik er niet ben, want die wordt er dan wel voor betaald.
In het begin voelde het heel egoïstisch om zo voor mezelf te kiezen, maar nu is het alleen maar logisch. Ik ben er leuker door geworden, doe mijn werk efficiënter en heb balans in mijn leven. Heerlijk!
Kies dus voor jezelf en zorg goed voor jezelf, dat kan alleen jij doen.
Ik zie op mijn werk ook mensen die door het gebruik van de I-Pad en de I-phone nu thuis, in hun vrije tijd, mails zitten te beantwoorden. Ik heb gelukkig nog geen van tweeën maar zou er ook net als jij voor kiezen om dat niet buiten werktijd te gaan zitten doen. Nog even en dan is het normaal en worden mensen ongeduldig als je niet 24/7 je mail beantwoord. Ze lijken wel gek 😉
En olifantje: als je lijf voelt dat je het niet moet doen, neem die signalen serieus en doe het niet. Maar volgens mij heb je dat zelf al heel goed in de gaten. Dat ‘stemmetje’ die zegt ‘uitdaging’ is je verstand/ego. Laat die maar lekker kletsen. 🙂
Ik ben het eens met bovenstaande reacties,
Pas alsjeblieft op jezelf! Het stemmetje heeft heel erg vaak groot gelijk!
Pingback: “Nee” gezegd tegen baan 4… Een positieve ervaring! | Spaarolifantje