Gisteren las ik de Opzij. Opstekers van de maand waren o.a. dat er steeds meer vrouwen bijkomen in de top van de politie (één derde nu!) en in het Amerikaanse congres (al wel 19% van alle leden van het congres, vooral de Democraten).
Ik vind eigenlijk dat we naar ongeveer 50% moeten, maar dit is al vooruitgang. En zo voel ik me zelf ook gestimuleerd om vooruit te komen, ik wil graag “ergens” (ik weet nog niet precies waar) dat percentage mee verhogen.
Gisteren rekende vriendlief uit, dat hij netto twee keer zo veel per uur verdient als ik. Nou is hij ook keigoed in z’n werk en hij is zelfstandige (waardoor je vaak ook netto meer verdient, o.a. als compensatie voor het feit dat ze je ook zo de deur uit kunnen gooien als ze je niet meer nodig hebben), maar toch prikkelde me dat om ook wat meer te willen verdienen.
Tenslotte moeten jullie misschien weten dat mijn ouders me altijd gestimuleerd hebben om zoveel mogelijk te bereiken. Als je goed kunt leren, ligt de wereld voor je open. Maar ook: als je een talent hebt, ben je het aan je medemensen bijna verplicht om daar ook wat (nuttigs) mee te doen. Volgens mijn ouders dan, hè…
Genoeg ambitie dus. En tegelijkertijd ben ik in het verleden al eens keihard tegen m’n grenzen aangelopen. Ik kan niet alles. Misschien ben ik zelfs niet erg geschikt voor een leidinggevende functie. Misschien mag of moet ik wel kiezen voor een leven waarbij werk en privé wat meer in balans zijn. Anderen, en trouwens niet alleen vrouwen hoor, zie ik hier ook mee worstelen. Misschien is het de leeftijd of levensfase. We waren de jonge honden die als “veelbelovend” en “gaat een mooie carrière tegemoet” binnengehaald werden, en inmiddels blijkt voor sommigen dat het werkpad, of het levenspad soms, niet altijd over rozen gaat. Andere dingen vragen ook aandacht en tijd, misschien.
Hoe erg is dat? Ik weet het eigenlijk nog niet. Jullie?
Ps. Officieel werk ik parttime, maar de laatste weken is dat door zieke collega’s echt well fulltime geworden. Vanaf maart belooft men mij dat het weer rustiger wordt…
Spaarolifantje 
Ik heb ook altijd van mijn ouders geleerd dat je je talenten moet benutten. Maar ambitie wordt zo vaak vertaald in bepaalde functies bereiken en een bepaald salaris. Maar dat soort ambitie vind ik nogal leeg.
Leven vind ik belangrijker dan werken. Vrienden van mij werken minimaal 50 uur in de week plus nog 10 uur reistijd erbij. Als je een afspraak met ze wil maken moet je een grote agenda meenemen. Ik werk om mijn hypotheek zo snel mogelijk af te lossen. Dan ga ik nog meer parttime werken. Sowieso redt 1 op de 5 zijn pensioen niet. Dat zijn meestal ook de harde werkers.