Geniet van de warmte

Alle mensen die een CV ketel hebben die het doet: geniet van de warmte, geniet eventueel van de zelfgekozen iets-minder-warmte als je zo iemand bent die niet teveel wil verstoken, geniet van het warme water uit de kraan en uit de douche. Wat een luxe eigenlijk! 

Op adem komen

Schreef ik een paar dagen geleden nog over de vier baantjes die ik mogelijk ga krijgen, een dag later merkte ik dat de tranen hoog zaten. Trein gemist? Tranen. Zielig liedje op de radio? Bijna-tranen. Bijna uitgegleden in de glibberige ijssneeuw? Daar kwam al weer een bibberlipje. Oeps. Da’s geen goed teken bij mij. Natuurlijk mag ik best huilen, maar als ik zo gemakkelijk huil om kleine onzindingetjes, dan is er eigenlijk iets anders aan de hand, dan broeit onderhuids de ongelukkigheid. Tijd om wat gas terug te nemen.

Helaas moest ik wel werken (dat wil zeggen, me hiervoor ziek melden leek me niet nodig, ahem), maar ik besloot wel dat ik ging proberen deze week niet méér te doen dan wat strikt nodig was. En ook thuis niet teveel hooi op m’n vork te nemen. Deze blog was ook een beetje de pineut. Ik ben op tijd naar bed gegaan. Heb ’s avonds leuke dingen gedaan om te ontspannen. Dat is gelukt. Mijn vriend deed wat meer in het huishouden, en daarnaast haalden we ook een paar maaltijden uit de diepvries en kant-en-klaar uit de winkel. En ik heb op m’n werk bést vooruitgang geboekt. Zo heb ik de week overleefd.

Gisteren, vrijdag, was ik vrij. Dus was het uitrusten geblazen. Beetje opruimen in huis, beetje lummelen. De stoep sneeuwvrij gemaakt (eindelijk tijd voor!). Naar de CV ketel geluisterd (ha). En nog ‘ns nagedacht over die vierde baan, want eigenlijk krijg ik het al benauwd als ik er alleen maar aan denk. Niet doen dus, ook al roept een ander stukje van mij dat het ook wel weer een uitdaging is en wat nieuws, en dat het zo cool is om gevraagd te zijn.

Advertentie

En dáár ging de cv-ketel

Vanmorgen begon de CV ketel ineens een hoop herrie te maken. Hij doet het nog wel, maar daarbij piept hij dat het een lieve lust is. Vriend denkt dat het de pomp is die zo’n herrie maakt. We hebben een reparateur nodig, en die kan maandag komen. Duimen dat het ding het nog zo lang volhoudt! Onze koolmonoxidemelder doet het nog goed, en er komt ook geen gas vrij (we ruiken geen gaslucht). Dus als hij het al piepend en krakend nog even tot maandag zou uithouden, zou dat fijn zijn. En we hebben ook nog een open haard (helpt misschien om het huis op temperatuur te houden).

Natuurlijk begeeft zo’n ding het midden in een koudeperiode, want dan wordt hij ook het meest gebruikt en het zwaarst belast. We wisten wel dat hij krakkemikkig aan het worden is, en oud, dus hielden we in ons achterhoofd al rekening met een mogelijke vervanging. Dat doen we nog steeds: misschien is dit nog te repareren, maar zo niet, dan is het wel tijd voor een nieuwe. In een normaal jaar gebruiken we in onze tussenwoning 1000 kuub gas; met een nieuwe ketel zou dat misschien zakken naar 800-900 kuub; dus dan moet je nog lang sparen om de aanschaf er uit te krijgen. Maar een nieuwe ketel gaat natuurlijk ook weer veel langer mee, en zorgt er misschien voor dat we sneller en meer warm water bij de douche krijgen.

Dan ga ik er nu maar even op uit om nog wat haardblokken voor in de open haard te kopen.

Saaaaaiiii… Maar noodzakelijk?

Het is het midden van de maand, alle noodzakelijke uitgaven zijn al gedaan, alleen wordt er af en toe nog wat geld afgeboekt om mijn ov-chipkaart op te laden. Mijn volgende salaris laat nog zo’n anderhalve week op zich wachten. Dán wordt het weer leuk, dan zie ik hoeveel salaris ik verdiend heb (met mijn zeer variabele uren blijft dat toch altijd een verrassing), zie ik mijn nettowaarde weer groeien, en kan ik wat geld overboeken naar spaarrekening en beleggingen.

Maar nu gebeurt er even niets, behalve dat ik braaf naar mijn werk ga om aan mijn salaris van vólgende maand te werken 🙂 . Dit zijn voor mij ook wat gevaarlijke momenten om geld uit te gaan geven. Gewoon omdat er verder niet zoveel gebeurt.

Moet-ik-maar-niet-doen, geld uitgeven omdat het een beetje saai is. Beter saai, dan dat het spannend zou zijn omdat ik misschien niet uit zou komen met m’n geld. Beter saai dan eng, zeg maar. Nog een paar dagen, dan komt het volgende salaris weer.

Toevoeging: het voelt ook een beetje raar. Ik kijk uit naar de 23e of 24e, maar in de tussentijd zijn er natuurlijk nog een aantal hele mooie dagen om te (be)leven en om van te genieten; dat moet ik niet vergeten! Uiteindelijk wil ik toch werken (geld verdienen) om te leven, en niet andersom.

Spaarolifantje en werk

Soms… Behandelen bazen, of “bedrijven” (die natuurlijk uiteindelijk ook uit bazen en bovenbazen bestaan) hun werknemers heel oneerlijk. Ik praatte dit weekend met schoonbroer, die al enkele jaren niet zo gelukkig is met zijn baan. Een burnout ligt op de loer, gelukkig een beetje tegengegaan door zijn privé-leven met zijn hobby’s en zijn dochtertje. Het bedrijf waar hij werkt is zo strak ingericht dat het nogal knelt, heb ik met name de indruk dat het probleem is. Dit moet zus en dat moet zo, en als je het anders wil doen (omdat je dat fijner vindt of omdat je dat beter en efficiënter lijkt) heb je pech.

Bij mijn bedrijf (dat van baan 2) zijn er bezuinigingen waardoor goede krachten met een tijdelijk contract op straat staan na het aflopen ervan, ook al hebben ze net een interne opleiding afgerond. En ook ongeacht hun privé-leven en of ze misschien kostwinner zijn. Voor de mensen die mogen blijven is het erg vervelend om op die manier afscheid te moeten nemen van collega’s. En bovendien komt het extra werk nu natuurlijk ook op het bordje van de blijvers.

En zo kent waarschijnlijk iedereen wel bedrijven (of specifieke bazen binnen een bedrijf) waar je liever niet wil werken. Maar ja, het salaris moet toch verdiend worden, hè? Dus ga je maar door, in ieder geval totdat je iets nieuws gevonden hebt.

Dit is één van de redenen dat ik geld probeer te sparen. Zodat ik, mocht een baan me echt de keel uithangen, kan zeggen: de groeten, ik ben weg. En zodat ik eventueel zelfs een minder goed betalende, maar wél leuke (of draaglijke) baan kan aannemen, omdat ik niet méér nodig heb of omdat ik het missende bedrag langdurig kan aanvullen vanuit mijn spaargeld. Ik ben mijn werk nog lang niet beu, maar stel…

Spaarolifantje en de maandlasten

Toen ik ging samenwonen met mijn vriend, hebben we afgesproken wat ik zou gaan meebetalen aan het huis. Dit zou dan inclusief gas/water/licht zijn. Ik had de indruk dat het afgesproken bedrag, 400 euro per maand, misschien niet helemaal eerlijk was, dat ik eigenlijk te weinig betaal; dus ik ben het eens gaan narekenen.

Mijn vriend betaalt per jaar 8616 euro aan hypotheekrente, maar krijgt daar gemiddeld 50% van terug als hij belastingaangifte heeft gedaan (meestal zit hij namelijk in de 52% schijf, soms zit hij in de 42% schijf, gemiddeld dus 50% denk ik). Dus na hypotheekrente-aftrek is dit bedrag 4308 euro. Daarnaast spaart hij geld om de hypotheek over een jaar of 25 af te kunnen lossen, maar aangezien dat zijn geld is voor zijn hypotheek en het huis daardoor ook steeds meer zijn eigendom wordt, tel ik dat niet mee bij deze kosten. Gas en electriciteit kostte ons vorig jaar 1616 euro. Water was 175 euro. Tv en internet kostte 30 euro per maand ofwel 360 euro per jaar. Gemeentebelasting (o.a. riool en afvalstoffen) 750 euro per jaar. Nu heeft hij het afgelopen jaar ook nog het dak laten repareren. Dat kostte ook nog eens de lieve som van 8000 euro. Natuurlijk hoeft dat niet elk jaar, gelukkig maar. Men zegt dat de reparatiekosten voor een huis (denk aan dak, rioolreparaties, verven, vervanging van versleten keuken of badkamer) gemiddeld zo’n 1% zijn van de waarde van het huis. Bij een waarde van ongeveer 200.000 euro is dat dus 2000 euro per jaar. Verzekeringen voor het huis en de inboedel tel ik niet mee, want die betalen we apart, allebei de helft van de premie.

Totale kosten: (4308 + 1616 + 175 + 360 + 750 + 2000) = 9209 euro per jaar.

Mijn bijdrage is 400 euro per maand ofwel 4800 euro per jaar, ofwel 52% van het beraamde bedrag. Ik vind dat dus toch wel een fair bedrag, en ben verbaasd dat de totale kosten eigenlijk meevallen; ik had verwacht dat het duurder was. Toen ik nog op mezelf woonde in een appartementje dat helemaal niet zoveel bijzonders was, betaalde ik 600 euro huur per maand (incl. gas/water/licht). 400 euro lijkt me dus een prima bedrag voor woonlasten. We houden het zo!

Spaarolifantje heeft straks misschien vier parttime banen

Echt waar 🙂

Hoewel het maar tijdelijk zou zijn en terug zou zakken naar drie. En dan naar twee.

Ik wil graag een beetje anoniem blijven, dus is het moeilijk om dit uit te leggen, maar hier gaan we… Baan 1 is het afronden van een oude klus. Hopelijk is deze over een half jaar af. Baan 2 is  het werk waar bezuinigingen doorgevoerd werden, zodat ik er minder uren kan werken. Mijn baas van baan 2 heeft me aangeraden bij baan 3, ook omdat ze me graag voor baan 2 wil behouden en ze hoopte dat ik door de combi van baan 2 en 3 genoeg zou verdienen om niet op zoek te gaan naar heel iets nieuws. Baan 3 loopt tot en met maart en kan dan misschien verlengd worden, maar misschien ook niet. Baan 4 is wederom een voorstel van de baas van baan 2 en zou kunnen gaan lopen vanaf maart…

Zo zag mijn werkweek er deze week uit: maandag baan 1, dinsdag gesplitst baan 1 en baan 2, woensdag baan 3, donderdag baan 2 en vrijdag weer baan 3. Tussendoor twee gesprekken over mogelijke baan 4.

Het is een beetje om een punthoofd van te krijgen 🙂 . Misschien neem ik nu wel ietsjes teveel hooi op mijn vork. Iets wat ik eigenlijk niet moet doen, omdat ik van stress snel angstig en depressief wordt.

Parttime banen 1, 2 en 3 zijn elk op zich niet zo stressvol, dat is wel fijn. Ik hoef niet op mijn tenen te lopen om ze te kunnen doen. De combinatie van banen 1, 2 en 3 is wel enigszins stressvol, omdat er meerdere partijen zijn die aan je trekken, en omdat elke week weer anders is. Parttime baan 4 zou, naar mijn eerste indrukken nu, een grotere uitdaging kunnen zijn, wat dus interessant is maar ook problematisch kan worden als het me allemaal teveel wordt.

Ik ben er nog niet uit. Vandaag en morgen is het lekker weekend, en vandaag ga ik mijn eerste cupcakes bakken en versieren! Ik ben benieuwd…

“Even” een paar dingetjes kopen

Even een paar dingetjes kopen, dacht ik gisteren nadat ik mijn boeken terug had gebracht bij de bieb. Eindbedrag: 24,65 euro. Oeps.

Ik wil graag cupcakes gaan maken voor de verjaardag van een vriendin, maar had daar nog niets voor in huis. Dus een bakplaat gekocht, papieren bakjes, wat marsepein, een “pen” om versierinkjes mee te kunnen maken, meteen maar even een fotolijstje voor het cadeau, en oeps… Zo bijna 25 euro verder. Plus weer zo’n acht nieuwe dingen in huis die ik nog een plaatsje moet geven in ons keukentje. En ik had nog wel bij heel veel dingen “nee” gedacht: toch maar één kleur marsepein ipv drie kleuren, toch maar geen schattige versierinkjes, toch maar geen vormpjes-uitstekers (ik improviseer wel wat), toch maar niet ook nog eens de schattige mini-cupcakeplaat die ik ook gezien had. Maar de “toch maar wels” deden me de das om 🙂 .

Je kunt “winkelen” dus best een behoorlijk gevaarlijke hobby noemen, met name voor je portemonnee. Na dit bezoekje aan die winkel ben ik dus maar snel naar huis gegaan, de rest van de winkels negerend…

Spaarolifantje en de hypotheek

De afgelopen dagen las ik in tram en trein (en tijdens de lunchpauze op mijn werk) het boek Hypotheekvrij van Gerhard Hormann. Ik kan iedereen aanraden om bij de bieb binnen te lopen en het daar te lezen of te lenen. Ik denk dat dit boek een inspiratie kan zijn voor mensen die met een hoge hypotheek in hun maag zitten en daar nu verdorie eens wat aan gaan willen doen.

Het boek is voor de helft een verslag van de queeste van de auteur om zijn hypotheek af te lossen, en voor de andere helft bevat het tips voor de lezer om hetzelfde te kunnen gaan doen. Het boek roept op tot eerlijk naar je financiële toestand kijken en accepteren dat de bomen niet tot in de hemel groeien. Consuminderen, geen geld uitgeven “omdat de buren dat ook doen”, enzovoort.

Waar ik op een gegeven moment een beetje de kriebels van kreeg, was het steeds herhaalde advies van de auteur om vooral niet naar andere mensen te luisteren. Pagina 197: “Luister naar niemand (…) laat je door niks of niemand afleiden of van de wijs brengen (…) je weet zelf het beste wat goed voor je is.” Tja… Aan de ene kant is het natuurlijk goed advies om mensen te zeggen dat ze zelf na moeten denken. Graag zelfs! Maar dat er nou nooit eens iemand anders iets beter zou kunnen weten dan jij, dat gaat er bij mij niet in. (Ik ken genoeg mensen die misschien af en toe beter wel naar goed advies zouden kunnen luisteren). Misschien had het beter iets kunnen zijn als: luister naar meningen en advies van anderen, maar blijf zelf nadenken.

Ook het advies om vooral geen automatische incasso’s meer te gebruiken (pag 119-120) vond ik raar. Misschien dat dat voor sommige mensen (inclusief de auteur) helpt om te beseffen hoeveel ze uitgeven, maar in plaats van je tijd te besteden aan het opzeggen van automatische incasso’s en aan het (net zoals vroeger!) maandelijks doornemen en betalen van de rekeningen, kun je ook via internetbankieren halfjaarlijks of zo een overzicht van je automatische incasso’s maken en weet je daardoor óók hoeveel je uitgeeft. Misschien is hier ook sprake van een generatiekloof tussen de auteur en mij, voor mij zijn automatische incasso’s net zo normaal als een ipad voor een 2-jarige vandaag de dag  🙂 .

Eigenlijk behoor ik zelf trouwens niet tot de doelgroep van dit boek, misschien dat dat mijn oordeel wat beïnvloedt. Ik heb namelijk géén hypotheek. Mijn vriend heeft de (100% spaar-)hypotheek, ik betaal een bijdrage in de woonlasten. Zijn hypotheek is ook niet ondraaglijk duur, de waarde van het huis is hoger dan de nu resterende hypotheek en de rente is door hem heel slim relatief laag langdurig vastgezet.

Toch kan het zijn dat hij komend jaar extra geld in de hypotheek gaat steken, nu hij zowel in zijn bedrijf als privé een aardig buffertje heeft opgebouwd. De hypotheekrente is dan wel laag, maar toch veel hoger dan wat je op dit moment op een gewone spaarrekening krijgt. Als er echt geld over gaat schieten, is de hypotheek mogelijk dus ook voor hem een mooie bestemming. We zullen zien.

Belastingen

Een beroemde Franse acteur op leeftijd gaat zijn vaderland verlaten omdat hij vindt dat ze teveel belasting van hem vragen. In plaats daarvan wordt hij van harte welkom geheten in een ander land met een nogal twijfelachtige politiek en structuur, en absoluut een slechter klimaat. 

Slechte “move”, vind ik dan. 

In discussies met mijn vriend verdedig ik graag de Nederlandse belasting. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb van mijn vaderlandje een behoorlijk gedegen opleiding gefinancierd gekregen gedurende de eerste 25 jaar van mijn leven, en dat voor bijna geen geld. En zo meteen mag ik mij weer met mijn medelanders over Het Nederlandsche spoor naar mijn werk begeven, bijna zeker veilig arriverend o.a. dankzij inspanningen van diverse gemeenten om mijn wandelingetjes van en naar station bijgelicht, stevig bestoept en struikroverloos te maken. Regelgeving zorgt er vervolgens voor dat ik mijn werk uit kan voeren zonder RSI te krijgen of ergere lichamelijke gevaren te lopen, en tussen de middag eet ik een broodje dat bijna gegarandeerd veilig te eten is dankzij weer een andere wet en regelmatige controles door overheidsinstanties bij producenten. Aangezien ik van al deze dingen geprofiteerd heb en nog profiteer, mag daar wel wat tegenover staan, vind ik.   

Tegelijkertijd ben ik blij als ik minder belasting hoef te betalen en geld terug krijg. 

Dus da’s eigenlijk een beetje dubbel 🙂