Nog één dag niets uitgeven

Nog één dag niets uitgeven, dan is de geef-geen-geld-uit maand om. Ik gaf dus helaas toch wat geld uit, namelijk 22,95 euro aan een uitje en aan een plotselinge maaltijd-buiten-de-deur (zie de aparte pagina), maar dat is veel minder dan in een normale maand. Niet perfect dus, maar wel best aardig.

En verder viel het over het algemeen wel mee om de portemonnee niet te trekken. Gisteren even zonder iets te lezen in het openbaar vervoer (en help, dat kan eigenlijk niet, hè, eigenlijk moet ik iets te doen hebben als ik vervoerd word), maar uiteindelijk vermaakte ik me toch wel met naar buiten kijken en een boodschappenlijstje schrijven. Vandaag ging weer een biebboek mee in de trein. Smul.

Ik weet nu al dat ik komende maand wel wat ga kopen, namelijk twee nieuwe broeken. Twee van mijn huidige broeken zijn namelijk oud aan het worden, en versleten. Niet meer geschikt voor werk. En dan heb ik er nog maar twee over, dus da’s te weinig om een werkweek mee door te komen. Ik verheug me er niet eens heel erg op, want kleding kopen is niet mijn hobby. Maar wat moet, dat moet 🙂 .

Advertentie

“Met uitzicht op een vast contract”

Gisteren had een collega van mij een arbeidsvoorwaardegesprek voor haar nieuwe baan. Ze is nog jong, net klaar met haar studie. Tijdens haar studie had ze al een parttime baan in haar studierichting (best knap, vind ik), maar nu wil het maar niet lukken met een fulltime baan. Dus werkt ze parttime en daarnaast staat ze nog ingeschreven bij een uitzendbureau voor klusjes op de dagen dat ze vrij is. Af en toe heeft ze er eentje, maar niet vaak. Haar nieuwe baan gaat óók weer parttime worden, en haar baan bij ons loopt over een maand of wat af. Gelukkig zijn haar vaste lasten vrij laag, omdat ze nog in een studentenhuis woont.

Zou het de economie zijn, waardoor een jong iemand als zij, die nu eigenlijk in de fase vaste baan krijgen – huis kopen zou willen zijn, zo moet tobben met parttime banen?

Ik kies momenteel voor een parttime baan, maar ik zou eigenlijk wel blij zijn met een vast contract. Voorlopig is mijn voorlopige comtract verlengd tot eind 2014. Daarna moeten we dan maar weer zien.

Weer van start

De week is weer aangebroken, en hij valt heus nog wel weer mee. Vandaag wordt een beetje een raar dagje met ’s ochtends werken, dan even naar huis, en dan ’s avonds weer werken. Maar kan ik mooi wel even vanmiddag de boodschappen doen, als het nog rustig is in de winkel.

Ik heb een paar maanden geleden een maand bijgehouden of en hoe we met ons boodschappenbudget uitkwamen. Een andere maand hield ik mijn belminuten bij. In beide gevallen hield ik ruim over. Nou, op dit moment, 26 februari, zijn we voor deze maand door het huishoudgeld heen, en de belminuten zijn ook op (ik heb er nog twee, misschien). Zo zie je maar weer wat een beetje aandacht kan doen. Het helpt echt.

Ik zal me dus vanmiddag bij de boodschappen beperken tot melk en brood, de belangrijke dingen.

Geen zin in de komende week

Pff. Ik heb mijn avond even niet. Eigenlijk heb ik mijn weekend al niet. Het wringt allemaal eventjes. Natuurlijk mag een mens ook wel eens een minder dagje hebben. Maar leuk is het niet.

Dus lig ik nu op de bank en doe niets. Morgen moet ik weer aan de slag, er wacht mij nog één week van fulltime werken, daarna wordt het wat beter, krijg ik weer wat meer lucht in mijn weken.

Kom maar salaris, je bent welkom

Vandaag komt mijn salaris weer binnen, zeer waarschijnlijk dan. Het zal een behoorlijk bedrag zijn, omdat ik in januari meer uren gedraaid heb dan normaal. Er was een extra geplande klus, en daarnaast vielen mijn collega’s met bosjes tegelijk om door de griep, waardoor mijn teamleidster (die overigens ook bepaald grieperig klonk gedurende een van die weken) mij regelmatig belde om in te vallen. Ik was blij dat ik kon helpen door te vervangen.

En ik ben blij met het extra inkomen. Dat gaat alvast een mooie boost worden voor mijn spaarpotje. Ook in februari heb ik veel uren gedraaid, dus ik verwacht in maart ook nog een hoog salaris.

Aan de andere kant kijk ik ook wel uit naar maart, dan wordt mijn werkschema weer een stuk rustiger. De zieken zijn allemaal alweer beter, en ik sta wat minder uren ingepland. Dan zal er wat meer tijd zijn om thuis de boel beter opgeruimd te houden, om boodschappen te doen en gezond te koken, en om een beetje uit te blazen en leuke dingen te doen. Ook niet onbelangrijk!

Nachtmerrie

Pfoeh, een soort nachtmerrie gehad vannacht. Mijn ergste nachtmerries zijn niet die, waarin ik achtervolgd word of in stukjes gehakt word. Mijn ergste zijn die waarin iets blootgelegd wordt waar ik me echt zorgen over maak.

Vannacht droomde ik over het winkeltje dat mijn ouders een tijdje hadden. Ik droomde dat al het voedsel dat ze verkochten stond te bederven in de felle zon. Wel, dat is niet zo heel erg raar, zo is het namelijk ooit ook een beetje gegaan. Mijn vader is nogal een idealist, en die had een winkel gestart met biologisch voedsel maar… er kwam (bijna) niemand. Elke week kon hij wel een paar kisten voedsel weggooien. Na een paar jaar is hij er daarom uiteindelijk toch maar mee gestopt.
Ik woonde toen in hun buurt, en heb het van dichtbij meegemaakt. En nu ik er over droomde voelde ik weer hoe zwaar zo’n mislukking kan voelen. Dat je iets wat je heel graag wilt uiteindelijk toch niet voor elkaar krijgt, waarschijnlijk omdat je er op de een of andere manier niet de goede combinatie van talenten en omstandigheden voor hebt.

Gelukkig hebben mijn ouders ook succesverhalen te vertellen over hun leven; en hebben ze het winkeltje op tijd gestopt (voordat er al teveel van hun spaargeld in was gaan zitten). Toegeven dat het niet werkte was heel moeilijk, dus ik ben trots op mijn pa dat hij dat uiteindelijk wel gedaan heeft, en iets anders is gaan doen met z’n tijd.

Misschien speelt dit soms bij mij mee in mijn keuzes voor een “zekere” baan boven eentje waar mijn hart meer naar uitgaat. Ik heb wel wat idealisme van mijn vader meegekregen, maar ook wat praktische inslag van mijn moeder, en de bovenstaande “mislukking” van mijn vader heeft ook indruk gemaakt. En ach… er zijn dan ook nog wel ergere dingen in het leven dan een keer een zakenidee hebben dat niet blijkt te werken.

Waterverbruik

Mijn vriend heeft de meter afgelezen… We hebben dit jaar 98 kubieke meters water gebruikt. Is dat veel? Weinig? Ik kan me nog de schoolmeester herinneren die ons liet zien dat er in 1 kubieke decimeter precies een liter water pastte. Een kubieke meter bevat dus 1000 liter water.

We hebben met z’n tweeen dus 98.000 liter water gebruikt in 365 dagen; ofwel (toch maar rekenmachientje erbij) 268 liter per dag… Ahem, dat vind ik eigenlijk best wel veel! Per persoon is dat 134 liter per dag. Even googelen levert “gemiddelde getallen” op van zo’n 120 liter per persoon per dag.

En dan hebben wij nog wel:

– een spaarzame douchekop, tenminste als we de verpakking mogen geloven

– een kort douchende mevrouw (ik), die maar 1 x in de vier dagen er eens langer onder blijft staan om haar haren te wassen. De meneer doucht wat langer, maar ook geen uren

– geen afwasmachine, er wordt op de hand gewassen en nog niet eens elke dag

– geen stromende kraan tijdens het tandenpoetsen

 

Waar blijft al dat water? Daar ben ik nu eigenlijk wel benieuwd naar. Misschien dat drie keer per week een wasje draaien wat aantikt. Of mijn regelmatige wc-bezoekjes.  Het zou heel heel misschien ook nog kunnen dat de meter het niet zo goed heeft gedaan, we hebben recent een nieuwe gekregen. Over een maandje eens kijken hoeveel het verbruik in 1 maand is geweest met de nieuwe meter. (Maar aan de andere kant: waarschijnlijk is “de meter is vast stuk geweest” valse hoop…).

Waterbesparing hoef je niet echt te doen voor je portemonnee. Het kost ca. 1,75 euro per kubieke meter, wij zijn zo’n 18 euro per maand kwijt. Dus zelfs halveren van ons waterverbruik zou maar 9 euro per maand opleveren. Voor mij zit het hem meer in het milieu. Al dat kostbare drinkwater dat maar min of meer ongebruikt weer het riool in spoelt…

Zelfbeheersing – een stukje volwassenheid dat er bij mij nog niet altijd in zit

Sinds gisteren zijn vriendlief en ik op dieet. Dat wil zeggen dat we niet meer snoepen. En boy, wat werd ik daar chagrijnig van! Die zak chips of dat stukje chocola hoor je zomaar te kunnen pakken, wanneer je er maar zin in hebt.

Zelfbeheersing dus. Iets wat me financieel redelijk goed af gaat, maar qua calorieën niet zo. Maar het gevoel moet misschien hetzelfde zijn: waarom ben ik niet die geluksvogel die kan eten wat ze wil / uitgeven wat ze wil? Of waarom ben ik niet die andere geluksvogel die zonder veel moeite binnen het budget/binnen een gezond dieet blijft (of lijkt te blijven)?

Volwassen gedrag is dan misschien om eens diep te zuchten en dan te accepteren dat de situatie zo is als ze is: je bent niet die multimiljonair, je hebt niet die natuurlijke balans in je voeding… Je zult er wat harder aan moeten werken en wat meer aandacht aan moeten besteden. En regelmatig de slimme maar veel minder leuke keuze moeten maken.

Ntuurlijk is het niet alleen een kwestie van zelfbeheersing. Voor een deel kun je bijvoorbeeld ook je omgeving aanpassen (geen snoep in huis halen, je pinpas thuis laten als je gaat winkelen en alleen genoeg contant geld meenemen voor wat je echt wil kopen, een partner die méédoet of in ieder geval niet voor je neus die zak chips op gaat eten) en je gewoontes aanpassen (niet meer elke zaterdag gaan winkelen, of juist wel elke vrijdagavond gaan zwemmen). Daardoor wordt het een beetje makkelijker. Maar leuk is anders, blegh…

Meer uitgaven in februari

Gisteren trad mijn oom op, met zijn toneelgroep. Ik had beloofd te zullen komen kijken, had er eigenlijk een uur van tevoren weinig zin meer in, maar ging toch. Uiteindelijk was het heel erg leuk, en bovendien bleken er nog veel meer familieleden aanwezig te zijn, zodat we achteraf gezellig konden bijkletsen. De kosten: 15 euro voor het kaartje, en 1,50 voor het hapje en drankje.

Vandaag ga ik trouwens óók geld uitgeven: mijn paspoort moet verlengd. Ik hoorde dat het paspoort vanaf oktober misschien 10 jaar geldig gaat worden in plaats van vijf, maar het mijne verloopt eind februari, en wie weer gaan we wel eerder op reis. Dus toch maar nu verlengen. Eerst nog een pasfoto laten maken, en hopen dat ze die goedkeuren. Bij mijn rijbewijsaanvraag een paar jaar geleden kon ik terugfietsen naar de fotograaf omdat ze ‘m niet mooi genoeg vonden. Als je dan ziet hoe die foto er uiteindelijk op mijn rijbewijs uitziet, snap je niet waarom: het eindresultaat is zo vaag, dat iedereen met twee ogen en donkerder haar zou kunnen beweren dat-ie het was.

Genoeg geklaagd, aan het werk!

Update: Toch nog geen nieuw paspoort aangevraagd, ik was erg moe maandagmiddag en had geen zin in gedoe. Ander keertje…

Aaaaah… Rust

De werkweek was druk, ik heb wel drie dagdelen extra gewerkt vanwege 2x ziekte en 1x “persoonlijke omstandigheden” van een collega. Blij dat ik niet ziek was of een “persoonlijke omstandigheid” voor mijn kiezen kreeg!

Vrijdagmiddag reisde ik vanuit mijn werk meteen door naar mijn ouders om daar te logeren. Ik was geen supergezellige logée, geloof ik, want ik was moe. Maar toch was het fijn om weer even “thuis” te zijn en bij te praten met mijn ouders. Van een afstandje krijg je zo ook weer een heel andere kijk op je leven. Mijn ouders aarzelen niet om te vragen naar de echt belangrijke dingen in het leven, en daardoor sta je daar zelf ook weer even bij stil.

Hoe het gaat? Nou, natuurlijk kan ik klagen over moeheid, overvolle treinen en stomme bultjes op tenen, maar eigenlijk… Gaat het gewoon goed. En dat is deels er zelf aan werken, en deels ook gewoon stomweg boffen.