Sinds een klein jaar zit er een bultje op mijn grote teen, links. Het zit bij het gewricht, aan de zijkant, en het zit vlak onder de huid. In de loop van dat jaar is het wat gegroeid, en intussen zit het een beetje in de weg als ik m’n schoenen aantrek. Vanmorgen bij de huisarts geweest: het is een cyste-tje. Kan geen kwaad, had overal kunnen zitten, maar zit helaas daar, een beetje in de weg. Ik kan een afspraak maken bij de chirurg, voor een kleine ingreep, en dan ben ik er vanaf.
En tja. Dan loop je zo naar huis en dan denk je: dat zal dan wel weer mijn eigen bijdrage zijn voor dit jaar. Eerst natuurlijk nog een consult op de chirurgie, dan de vervolgafspraak om het dingetje weg te snijden, pijnstillende injectie, ingreepje, hechting, ka-tsjing… Zal ik dat wel doen? Zal ik het niet nog even aankijken?
Dat is mogelijk precies wat de hoge heren en dames voor ogen hadden toen ze de eigen bijdrage invoerden: dat mensen wat langer nadenken voordat ze zorg “consumeren”. En ja, ze hebben me aan het nadenken gekregen…
Maar aan de andere kant: als het ding nog verder doorgroeit, wordt-ie alleen maar lastiger. En pijnlijker. En dan is het weghalen waarschijnlijk nog wat moeilijker (groter litteken naderhand). Dus nou ja, waarschijnlijk ga ik het toch maar gewoon doen. Zijn we er maar vanaf. Van mijn eigen bijdrage van 2013 gun ik mezelf een zo-goed-als-nieuwe voet, zonder irritante bultjes.
Update: afspraak staat voor begin maart, op een vrijdag die ik vrij heb. Mocht er wat gestrompel volgen, dan heeft mijn werkgever daar minder last van. Als het goed is, wordt het namelijk meteen aangepakt die dag, begreep ik van de secretaresse.