Sociaal kapitaal

Gisteren hebben we een vriendin en haar gezin helpen verhuizen. Het was heel gezellig, maar natuurlijk ook best vermoeiend. We deden het graag, en misschien helpt zij ons dan ook mee als wij een keer gaan verhuizen.

Of misschien helpt zij ons een keer door te luisteren als we een probleem hebben, of door ons te wijzen op een leuke aanbieding of actie die precies iets voor ons is. Sociaal kapitaal hebben kan betekenen dat iemand je wel een keertje naar het ziekenhuis wil brengen, dat jij iemand een pan maaltijdsoep brengt als ze het druk hebben, dat je iemand helpt met de belastingaangifte of dat iemand jou een dagje komt helpen met het verven van de kozijnen.

Hoeveel sociaal kapitaal je hebt, is moeilijk in te schatten, misschien wel totdat je het gebruiken moet. Sommigen van ons aarzelen te veel voordat ze er een beroep op doen (ik denk ook veel lezers van dit blog – graag iets voor een ander doen, maar niet om hulp durven vragen voor jezelf – herkenbaar?). Andere mensen misbruiken dit mechanisme waar je bijstaat. Als je tijdens of na een klusje dat je voor een ander doet, veel tegenzin voelt, kun je je eens goed afvragen of die persoon volgens jou je inzet eigenlijk (nog) wel verdiende.

Misschien vinden jullie het wel gek dat ik hierover praat. Het lijkt een beetje een taboe onderwerp. Dat doe je toch gewoon voor een ander, daar denk je toch niet over na, en je gaat toch zeker niet lopen rekenen of je ook wel genoeg terug krijgt?

Nee, je hoeft zeker niet heel berekenend te werk te gaan. Maar koester je sociale kapitaal wel. En als je het nodig hebt, schroom dan niet teveel om het te gebruiken. Ze doen het graag voor je!

Advertentie

Let op! 1 april nadert

Dienstmededeling

Het is bijna 1 april. Mocht u nog uw belastingaangifte moeten doen, doe dat dan nu (had u zin in een lekker lang weekend zonder verplichtingen? Jammer dan…). Als u er het juiste type voor bent, kunt u daarna uw frustratie hierover afreageren door andere mensen in de maling te nemen. Voor uw eigen veiligheid: neem de belastingadviseur niet in de maling – die houdt daar echt niet van.

Einde dienstmededeling

(Ik ben blij dat 1 april dit jaar op een vrije dag valt. Minder risico voor mij om het slachtoffer van een grap te zijn).

PS. Dit weekend ook nog eens de winter-/zomertijd wissel!

Vrijheid, blijheid?

Het is wel een mooie spreuk, “vrijheid, blijheid”, maar is-ie ook waar? Stel je voor dat je 100 miljoen had gewonnen in de loterij. Je hebt de eerste opwinding achter de rug, het geld wordt goed beheerd door een fonds of een persoon, en elke dag ben je 5000 euro rijker, zonder dat je er ook maar iets voor hoeft te doen. Je hebt je baan opgezegd, je bent verhuisd naar een mooier huis (wat onderhouden wordt door een tuinman en een huishoudster), je hebt alle tripjes gemaakt die je maar wilde maken. Wat nu?
Of stel je voor dat je een drukke zakenman bent met een goed idee, je werkt drie jaar keihard en dan verkoop je je bedrijf, en houdt er twee miljoen aan over. Genoeg om je huis van af te betalen, en de rest is genoeg om kalmpjes van te leven (je kunt gemakkelijk 40.000 euro per jaar uitgeven, en dan nog is je leven eerder op dan je geld).

Wat nu? Duimendraaien? Geraniums kweken? Golfen?

Er zijn meerdere redenen waarom ik hier nu over nadenk.

Zo is er bijvoorbeeld mijn vriend, met zijn eigen bedrijf, die de afgelopen drie maanden thuis gewerkt heeft aan een nieuw product. Ik was vaker een beetje jaloers op het feit dat hij lekker binnen kon blijven terwijl ik er op uit moest naar mijn werk. Heerlijk leek me dat. Maar de laatste weken vlot het niet meer zo. Hij vertelde me vandaag, dat hij het moeilijk vindt om zelf een ritme er in te houden. Hij moet wat doen (hij wil hier immers toch geld mee verdienen), maar tegelijkertijd lijkt het of er geen haast bij is; en is er bovendien niemand die hem vertelt, wanneer hij aan de slag moet. (Nee, ook ik neem die rol niet op me!). Het is blijkbaar moeilijk om “zomaar” nuttig bezig te zijn, als de beloning nog zo ver weg ligt, of misschien nooit komt.

Punt 2 was een post op een internetwebsite van iemand die er ineens achter kwam, dat hij best met pensioen kon gaan. Hij had immers 700,000 dollar in beleggingen, en nog eens 300,000 dollar in z’n pensioen; en bovendien een afbetaald huis. Op dit moment gaf hij maandelijks 1000 dollar uit, en met 1 miljoen dollar in je bezit kun je dat heel lang volhouden. Hij was z’n huidige baan wel zat, maar zou hij de sprong wel wagen? En wat zou hij dan met zijn tijd gaan doen? Dat wist hij eigenlijk niet, want hij had dat geld zeker niet bij elkaar gekregen door te luieren, maar juist door dagen van 12 tot 15 uur te maken, vaak ook in het weekend. Hij had weinig vrienden, geen hobby’s, en geen benul van wat hij verder van z’n leven wilde.

Punt 3, tenslotte, is dat ik zelf op dit moment nog best gemotiveerd word door het geld dat mijn werk binnenbrengt. Wat, als die motivatie eens weg zou vallen, omdat er genoeg geld binnenkomt uit mijn beleggingen? Of stel dat ons huis afbetaald is, en wij daarna ook nog “maar” zo’n 1000 euro per maand nodig hebben om van te leven? Een baantje om mijn deel, 500 euro, van te betalen, zou redelijk snel gevonden zijn en zou hopelijk weinig tijd in beslag nemen. Wat zou ik dan met de rest van mijn leven willen doen?

Niet hoeven te werken… Het is iets om over te dromen, maar tegelijkertijd ook iets om over na te denken. Wat dan?
Hebben jullie al plannen voor “later”? Denk je dat die realistisch zijn?

Zelf geld inleggen voor je pensioen

Ik denk dat het in principe slim is, dat veel Nederlanders “automatisch” inleggen voor hun pensioen, dus dat er bij de meeste mensen die in dienst zijn automatisch een bepaald bedrag van hun salaris ingehouden wordt voor het pensioen; en dat een pensioenfonds dit bedrag gaat beheren. Slim, omdat veel mensen anders niets aan hun pensioen zouden doen, totdat het veel te laat was. Ik weet dat ik  zelf dan ook in ieder geval pas na mijn 30e begonnen zou zijn met sparen (wat nog niet extreem laat zou zijn, maar toch…). Aan de andere kant… een groot nadeel van zo’n pensioenfonds is dat je  wel erg weinig invloed hebt op wat er met je centjes gebeurt. Ik ga even geen voorbeelden opnoemen van hoe dat mis kan gaan, die verhalen kennen we allemaal.

Graag bouw ik dus ook mijn eigen potje op, voor later. Het liefst belastingvriendelijk. En dat kan, deels in ieder geval…

In 2011 heb ik, door overstap van de ene baan naar de andere, minder pensioen opgebouwd dan wat ik van de belastingdienst mag opbouwen. Met andere woorden, ik heb mijn jaarruimte (site belastingdienst) dat jaar niet helemaal gebruikt. In 2012 verwacht ik ook, dat ik mijn jaarruimte niet helemaal gebruikt heb (in dit geval omdat ik naast mijn baan nog wat erbij gewerkt heb). Dit weet ik pas nadat het pensioenoverzicht binnen is, de belofte is dat dit overzicht na 1 april binnenkomt.

Het idee is, dat je, afhankelijk van de hoeveelheid inkomen, een bepaald bedrag per jaar belastingvrij mag gebruiken voor “pensioenvoorzieningen”. Als je verplicht inlegt bij een pensioenfonds, dan tellen deze bedragen ook mee. Je gebruikt dan in een berekening op de site van de belastingdienst de factor A die het pensioenfonds op het jaarlijkse pensioenoverzicht aangeeft, om te kijken of er daarnaast nog wat extra ruimte over is.

In mijn geval was er in 2011 zo’n 250 euro aan jaarruimte over. Dat lijkt misschien niet veel, maar dit betekent dat ik dit bedrag af kan trekken van mijn belastbaar inkomen. Daardoor betaal ik over die 250 euro geen grofweg 40% inkomstenbelasting. Dus eigenlijk leg ik 150 euro in, en de belastingdienst gunt mij de andere 100 euro. Dank u wel 🙂 . (Later, als ik met pensioen ben en dit geld laat uitkeren, wil de belastingdienst wel graag hier wat van terug, maar dat zien we dan wel).
Ik verwacht dat het bedrag over 2012 nog wat hoger is; en zo kan ik dan in ieder geval een mooi beginnetje maken aan een eigen pensioenpotje.

Op dit moment ben ik me aan het oriënteren, bij wie ik dit geld dan in wil leggen. Want een van de regels is ook, dat het geld officieel voor het pensioen wordt weggezet via een bank, belegger of verzekeraar. Ga ik sparen, of ga ik beleggen? (En natuurlijk kan ik ook twee rekeningen openen, eentje voor sparen, eentje voor beleggen; en dan gewoon elke keer kiezen welk van de twee ik dat jaar wil spekken).

Weer aan het werk

Ik barst weer van de energie, en dat is maar goed ook, want om acht uur moet ik op mijn werk zijn. Het is wel maar voor een half dagje, maar ik heb ’s middags ook nog genoeg klusjes te doen, dus ik hou mezelf wel bezig. Ik moet vanmiddag ook een klus doen die ik telkens probeer te vermijden, maar hopelijk ga ik ‘m vanmiddag toch echt “even” doen. Met alleen ’s ochtends werken moet ik in principe toch nog wat energie over hebben hiervoor. En dan kan ik vanavond terugkijken op een welbestede dag.

Parabel – er van de andere kant tegenaan kijken helpt soms

Dit is een parabel, niet eentje uit de bijbel, in mijn eigen woorden verteld zoals ik ‘m me herinner. Hier is nog een versie.

Er was eens een joods gezin. Het gezin woonde in een huis waaruit ze niet konden verhuizen . Hun huis werd echter wel wat klein: opa woonde bij het gezin in (en was incontinent en en klein beetje dement geworden, wat toch wel voor enige overlast zorgde), een broer van ma woonde bij hen, en pa en ma hadden inmiddels twee kinderen met de derde op komst. Hun driekamerwoninkje werd een beetje krap.

De vader besloot de rabbi om hulp te gaan vragen. Hij legde de rabbi de hele situatie uit, van hoe krap het was, en hoe lawaaiig, en dat het stonk. Iedereen werd er gek van. Of de rabbi niet toch een oplossing wist, ook al zat een verhuizing er gewoon niet in?

De rabbi raadde de man aan, om een geit in huis te nemen. Ik denk dat de rabbi een goede prater is geweest, of bekend stond als een erg wijs man, want de joodse vader besloot deze raad op te volgen.

De geit… deed wat alle geiten doen. Hij knabbelde aan het tafelkleedje, at het huiswerk van de oudste zoon op, liet zijn keutels naar believen vallen, mekkerde dat het een lieve lust was en… Stonk! Na een week was de vader het helemaal zat en ging terug naar de rabbi. “Rabbi, rabbi, het is verschrikkelijk!” moet hij gezegd hebben. “Die geit, we kunnen er niet mee leven. Hij stinkt, hij loopt in de weg, hij heeft aan m’n ene paar goede schoenen geknabbeld. Wat moeten we doen?”.

De rabbi glimlachte en raadde de man aan, om de geit weg te doen. En over een weekje nog eens terug te komen.

Een week later kwam de man weer bij de rabbi: “Rabbi, dank je wel! We hebben de keutels uit het tapijt gekregen, het ruikt weer normaal in huis en mijn zoon kan z’n huiswerk weer doen zonder gestoord te worden door gemekker of geknabbel. Wat wonen we toch heerlijk in ons huisje, met alleen maar zes mensen!

Ik neem aan dat jullie de wijze les wel snappen?

Zelf heb ik net een vergelijkbaar geval gehad. Het was van tevoren niet de bedoeling, maar ik had per ongeluk een “geit” in huis genomen; en nu die weer de deur uit is, ben ik zo blij dat ik weer terug ben bij af! Terwijl ik eerst zo ontevreden was met die oude situatie. Nu kan ik ‘m wel omhelzen. Hoera, geen “geit”* meer!

Misschien kun je andere situaties expres zo benaderen – bijvoorbeeld een weekje streng doen met het huishoudgeld en echt alleen noodzakelijke dingen kopen; zodat je daarna blij bent met die 10 of 20 euro die je normaal gesproken per week uit kunt geven aan niet-noodzakelijke dingen, in plaats van dat je moppert dat je “maar” 10 of 20 euro aan leuke dingen mag uitgeven. Of een week de auto helemaal laten staan, zodat je daarna des te blijer bent als je hem weer wel mag gebruiken voor de weekboodschappen of voor als het echt slecht weer is.

* Het ging om een ergerlijk gezondheidskwaaltje waarbij het middel in mijn geval erger was dan de kwaal. Wil-niet-zeggen dat ik altijd tegen therapieen ben, maar in dit geval werkte de therapie niet en gaf alleen maar last.

Op de spaarrekening…

Op de spaarrekening staat nu 2903,95 euro. Tja, een raar bedrag, maar dat komt dus omdat ik naast grote bedragen ook allerlei kleine bedragen (van verkopen van boeken en zo) meteen overboek. Bijna, maar net niet, 3000 euro dus al. Dat gaat lekker. Maar ja, het was ook een heel goede maand qua inkomsten. Ik zou er trouwens nog wel honderd euro extra op willen zetten, maar dan weet ik net niet zeker, of ik het deze maand wel red met het geld wat op de betaal- en de reserverekening staat. Dus dan laat ik het toch maar even zo. Misschien raak ik wel zo geprikkeld door die nare 2900 (net geen 3000, sliep uit) dat ik extra m’n best doe om het er toch naar te kunnen overboeken, aan het einde van de maand. Mogelijk kan ik toch ook weer 20-30 euro overboeken vanwege verkopen van boeken en zo, dan hoef ik nog maar “ergens” 65 euro vandaan te halen voor dat mooie tussendoel van 3000 euro.

Mijn spaarolifantje is alweer aardig onderweg

Ik had het al vaker gezegd, maar ik merkte ook nu weer dat ik het moeilijk vind om dit geld zo maar gewoon op de spaarrekening te laten staan, waar het een “lousy” 2% spaarrente per jaar trekt. Terwijl het ook belegd zou kunnen worden en dan misschien wel 4 of 5% rente op zou kunnen leveren. Maar toch moet ik maar even op mijn vingers blijven zitten hier, want ik heb dit geld later dit jaar misschien nog wel nodig. En als het dan belegd is, en de belegging is toevallig net op het moment dat ik het moet verkopen minder geld waard geworden, dan ben ik een deel ervan kwijt. En dat wil ik niet. Dus… sparen… Ook al staan die euros me aan te staren van “doe eens wat nuttigs met ons!”.

In plaats daarvan moet ik maar gewoon proberen dat doel te bereiken van 10.000 euro op de spaarrekening. Daarná mag ik dan weer leukere dingen gaan doen met mijn geld 🙂

En natuurlijk is er nog veel meer dan geld…

… Maar daar blog ik meestal niet over.

Eigenlijk blog ik over geld, om mijn ei hierover kwijt te kunnen. Het onderwerp heeft me de afgelopen paar jaren gefascineerd, eigenlijk sinds ik zelf die U-bocht maakte en m’n schulden ging afbetalen en daarna mijn vermogen op ging bouwen. Bij mijn vriend hoef ik echter niet / nauwelijks aan te komen met financiële dingen. Die verdient genoeg en vindt het verder strontvervelend om zich met financiële dingen bezig te houden. Dus val ik jullie er maar mee lastig 😛 .

Natuurlijk zijn er nog heel veel andere dingen in dit leven die mijn gedachten bezig houden. Gelukkig kan ik daarover vaak wel gewoon praten met familie, vrienden, en mijn vriend. Dus praat ik er hier minder vaak over. Dit is er misschien ook helemaal niet de juiste plek voor.

Geld is, in het grote plaatje van die paar jaar dat we hier op aarde mogen (moeten?) rondhobbelen maar een klein puzzelstukje. Een bepaald minimum aan geld, of eigenlijk een bepaald minimum aan materiële omstandigheden, zoals een dak boven je hoofd, kleding aan je lijf en genoeg te eten is wel heul erg handig. Daarna is het misschien nog leuk om ook een internetverbinding te hebben, en af en toe met verder weg wonende familieleden en vrienden te kunnen bellen, en misschien zelfs om af en toe met een vriend een biertje te kunnen gaan drinken – maar als je daarna nog meer en nog meer geld hebt, en van gekkigheid niet meer weet wat je er mee aan moet – iemand een hele dure auto “nodig”? – tja, waar heb je het dan nog over?

Privé gebeurt er vanalles op dit moment. Veel goede dingen, een paar minder leuke. Vaak ook dingen die je laten inzien dat een goed inkomen lang nog niet gelukkig maakt.

Met die kanttekeningen blijf ik toch lekker over geld schrijven. Want als je het niet hebt, of misschien zelfs “in de min” staat, dan kan het toch wel je levensgeluk beïnvloeden. Misschien dat het dan helpt om af en toe op internet te lezen over hoe anderen met dat stukje van hun leven bezig zijn.

Hoe zou je, in een ideale wereld, beloond willen worden voor je werk?

Gisteren vertelde ik dat ik per uur betaald word. Mijn baas houdt bij hoeveel uren ik werk en betaalt me een bepaald bruto bedrag per gewerkt uur. Ook niet van tevoren gepland overwerk wordt gewoon per uur betaald. Het is absoluut niet de enige reden waarom ik naar mijn werk ga! Ik weet en voel dat ik gemist word als ik er niet (op tijd) ben. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn werk, ik heb beloofd dit werk te doen en wil graag een goede werknemer, en collega, zijn. En bovendien is het meestal leuk, interessant en gezellig. Maar… heel soms… heel soms heb ik even niet zoveel zin om te gaan werken. En dan reken ik wel eens uit, hoeveel salaris ik ga verdienen in de komende uren. En dat helpt dan om tóch netjes op tijd op pad te gaan en aan de slag te gaan.

Per uur betaald worden kent ook nadelen. Het grootste nadeel wat ik bemerk, is dat ik in maanden waarin ik vakantie heb, minder geld verdien. Eigenlijk is dat wel eerlijk, ik dóe dan ook geen werk. Maar de zo directe link tussen “vakantie” en “ha ha, jij krijgt lekker bijna niets deze maand” is zo wel heel duidelijk zichtbaar. Het maakt het voor mij vrij moeilijk om vakantie te nemen. Stiekem baal ik dan een beetje dat mijn salaris lager gaat zijn. Maar vakantie is wel nodig natuurlijk, af en toe!

Andere nadelen die ik zie, zijn dat het moeilijk kan zijn om je financiën te plannen, als je salaris zo wisselt per maand. Gelukkig gaat mij dat redelijk goed af, maar ik kan me voorstellen dat het moeilijker is, als je salaris lager is. Stel dat je deze maand 100 euro over hebt, dan moet je wel sterk in je schoenen staan om die niet uit te geven, maar te sparen voor bijvoorbeeld augustus, wanneer je salaris lager zal zijn. Augustus is nog zo ver weg 🙂

Ik heb ook een tijdje gewerkt voor een vast salaris per maand. Soms werd ik dan een beetje iebel van al het onbetaalde “overwerk” dat aan die baan vast zat. Het werd gewoon van je verwacht dat je soms 10 tot 20 uur per week extra werkte om iets vóór een deadline af te krijgen. En daar stond dan dus geen financiële compensatie tegenover. Het hoorde gewoon bij je werk, en dus werd je er al voor gecompenseerd met het gewone salaris (vond men). Een groot voordeel van zo’n vast salaris was wel, dat je elke maand gewoon wist hoeveel salaris je binnen zou krijgen, met een marge van een paar euro. Dat is makkelijker plannen!

Als je als zelfstandige werkt, heb je trouwens vaak nog andere manieren van beloond worden. Misschien word je dan beloond per verkocht artikel (als je bijvoorbeeld een winkel of webwinkel hebt), of per afgerond project (als je bijvoorbeeld architect bent, of designer), of toch per uur (als je jezelf of je medewerkers per uur uitleent aan andere bedrijven).

Stel nou, dat je zelf mocht kiezen hoe je betaald / beloond werd, wat zou jij dan kiezen? Wat zou jou het meeste motiveren?

Salaris binnen!

En een heel mooi bedrag deze maand, zoveel heb ik misschien nog nooit verdiend (als je tenminste niet de keren meetelt dat ik dubbel salaris kreeg omdat dan de vakantietoeslag werd uitgekeerd). Ik was van tevoren wat negatief gestemd over het bedrag, omdat ik vorige maand minder had gekregen dan waar ik op gerekend had. Deze maand is het ineens toch weer 500 euro (!) meer dan wat ik verwacht had. Een leuke verrassing. Ik ben benieuwd hoe de salarisstrook er uit ziet, die wordt nog altijd naar mij opgestuurd met de ouderwetsche post.

Meteen nadat het binnen was op mijn betaalrekening is een groot gedeelte naar de spaarrekening gegaan, en een kleiner gedeelte naar de ehm, reserverekening. Die reserverekening is een spaarrekening die gekoppeld is aan de betaalrekening. Deze spaarrekening heeft een lage rente, maar ik gebruik hem wel om tijdelijk geld weg te zetten als ik weet dat ik het nog uit ga geven deze maand, maar de komende dagen/weken nog niet.

Al met al een heel leuke verrassing (dat het méér is dan verwacht) en een mooie beloning voor het zeer harde werken in februari. Mijn volgende salaris gaat een heel stuk lager liggen, omdat ik deze maand vrij heb gehad*. Dus extra genieten van dit mooie salaris, én het niet zomaar uitgeven, want ik ga het de komende maanden misschien nog hard nodig hebben.

 

* Ik word per uur betaald. Dat vind ik eigenlijk wel fijn, het motiveert me om te werken. Misschien dat ik daar nog eens een post over schrijf, want ik ben ook benieuwd of jullie liever per uur betaald zouden worden, of gewoon een vast bedrag per maand, of misschien eigenlijk nog liever per geleverd product / geleverde dienst?