Goudprijs duikelt omlaag

Een beetje leedvermaak is het wel. Ik zit wel eens op een engelstalig forum over financiën, en de laatste jaren werd beleggen in goud daar regelmatig aanbevolen. Want: iedereen wil goud, goud heeft nog waarde zelfs als geld niets meer waard is, en kijk nou eens hoe mooi de waarde van goud stijgt de laatste tijd? Ik heb altijd mijn schouders opgehaald, en niet in goud belegd. Goud “doet” mij in ieder geval niets. Ik word er niet warm of koud van. Het is wat waard, omdat het zeldzaam is, en omdat het ook bruikbaar is (in bepaalde electronica e.d.). Maar de overdreven verheerlijking van goud, daar werd ik een beetje onpasselijk van. Je kunt het per slot van rekening ook niet eten, niet waar?

Sinds een paar weken zie ik op dat forum ineens andere berichten: “Help, mijn beleggingen in goud zijn in waarde gezakt, dat was de bedoeling niet! Zal ik verkopen, of nog even vasthouden?”. En de ene helft van de mensen roept nu “Verkopen, verkopen!”, terwijl de andere helft roept “Niets van aantrekken, vasthouden!”.

(En inderdaad, de prijs van goud is de laatste tijd aan het zakken, zoals ook in dit nieuwsbericht staat).

Ik kan er lekker van een afstandje naar kijken, deze kleine (?) “crash” mag lekker helemaal langs mij heen gaan.

Tegelijkertijd heb ik wel belegd in aandelen en obligaties. Ook die zullen in de toekomst misschien nog wel een aantal keren crashen, maar waarschijnlijk ook wel weer opkrabbelen, als ik ze maar die tijd gun. En dus kan ik misschien ook wel iets leren van hoe het nu met goud gaat. Stel je voor dat ik drie maanden geleden met 10.000 euro was ingestapt omdat mij (ha!) gouden bergen beloofd waren, en dat ik dan dus nu al 800 euro kwijt was geraakt (de prijs is tot nu toe met 8% gedaald). Zou ik de overgebleven 9.200 euro willen terughalen? Of zou ik blijven hopen op betere tijden? Stel dat de prijs nog eens 10% zakt, zou ik het dán misschien echt niet meer vertrouwen en verkopen, tegen 8.200 euro dan dus?

Voor de mensen die nu in goud zitten, vraagt het waarschijnlijk heel wat geloof om vast te houden aan hun goud, en erop te vertrouwen (of te hopen, eigenlijk) dat de prijs weer omhoog zal gaan. Beleggingen die ik uitkies, daar heb ik ook mijn geloof en vertrouwen in uitgesproken (anders zou ik ze niet gekozen hebben), maar zou ik, als het slecht gaat, wel er op blijven vertrouwen dat het ook weer goed komt?

Op dit moment heb ik nog niet erg veel geld in de aandelenmarkt gestoken. Mijn maandelijke winsten of verliezen liggen zo rond de tien, twintig euro. Bedragen waar ik niet echt van wakker lig! Maar tegen de tijd dat ik er tien keer zoveel geld in gestoken heb, zal ik misschien ook wel eens slikken als de waarde in korte tijd met 5 of 10% daalt…

Vroeg met pensioen?

Mijn vriend is de laatste weken wat aan het klagen. Hij verveelt zich bij de klus die hij op zich genomen had, en tegelijkertijd is hij ook bang dat hij straks niet meer aan de bak komt (wie zit er te wachten op een 40-plusser?). Het zou een beetje een midlifecrisis kunnen zijn, ware het niet dat ik dit al wat langer van hem hoor. Hij ís gewoon een beetje een tobber, net als ik.

Ik vraag me af of hij zich beter zou voelen als hij er meer van overtuigd was, dat z’n kapitaaltje voldoende was om wat slechte tijden door te komen. Eigenlijk is dat al zover, want hij heeft al heel wat, maar op dit moment zou hij er een jaar of vijf mee vooruit kunnen, en dan is het op. Dat is voor hem blijkbaar nog niet genoeg om te stoppen met piekeren.

Gisteren kreeg ik het lumineuze idee, om eens te kijken of onze gecombineerde krachten helpen. Ik gebruikte de website derentenier.com, vulde in dat we samen een beginkapitaal van 150.000 euro hebben, dat we 3000 euro per maand kunnen sparen, samen, en dat we net zo lang willen doorsparen totdat er 1500 euro per maand “risicoloos” uitgekeerd kan worden tot mijn vriend’s 100e jaar. Dat is niet genoeg voor twee personen, maar het idee is dan dat een van ons zijn baan kwijt kan raken (of op kan zeggen) en dat we dan op het salaris van de ander plus die 1500 euro kunnen leven. En jawel, derentenier.com vertelde mij dat we daar 500.000 euro voor nodig hadden, en dat dat binnen enkele jaren zo ver kon zijn als we zo doorgaan. Mooi!

Het is heel waarschijnlijk dat mijn vriend niet stopt met werken als we dat doel bereikt hebben, maar misschien (héél misschien) zou het de stress er wat af halen, en zou hij soms misschien “nee” gaan zeggen tegen een klus die echt niet leuk is.

Ik weet niet precies wat die wetenschap met hem zou doen. Ik weet niet eens, wat het met mij zou doen. Maar wel cool om te weten dat we dat misschien binnen een paar jaar wel weten.

Voordelen van samen aangifte doen

Vandaag had ik mooi tijd om te kijken wat onze belastingadviseur voorstelt voor onze inkomstenbelasting. Omdat we samenwonen en een samenlevingscontract hebben, moeten we samen aangifte doen.

Ik zie dat we een potentieel nadeel van samen aangifte doen net hebben weten te ontwijken. Als je samen aangifte doet, gaan sommige drempels voor aftrek namelijk ook omhoog. Mijn vriend had per 1 januari 2012 nog studieschulden. Als hij alleen aangifte had gedaan, hoefde hij maar 2900 euro te tellen als drempel, met mij samen werd dat 5800 euro. Dus hij mag z’n studieschulden aftrekken van z’n bezittingen, minus 5800 euro. Gelukkig blijkt dat we hierna nog steeds niet boven een gezamenlijk vermogen van 42.278 euro uitkomen, waardoor we geen vermogensbelasting hoeven te betalen. In 2012 heeft mijn vriend al zijn studieschulden afbetaald, en we hebben ook geen andere schulden – dus voor 2013 maakt de verhoogde drempel voor de aftrek van schulden gelukkig niets meer uit.

Een voordeel van samen aangifte doen, is dat je met sommige posten mag schuiven. Zo heb ik vorig jaar giften gedaan aan goede doelen, en gaat mijn vriend die aftrekken omdat hij met het bovenste stukje van z’n inkomen in de 52% schaal zit; en ik “slechts” in de 42% schaal. Ik ben van plan om de 10% “winst” die dat oplevert, een beetje ten goede te laten komen aan hem, en een beetje aan mij. Ik heb voor veel giften een notariele akte laten opmaken, waardoor ik weer de verhoogde aftrekdrempel voor giften vermijd die samen aangifte doen zou opleveren.

Ik geloof dat onze adviseur zijn werk weer goed gedaan heeft; we gaan het donderdag a.s. met ‘m bespreken en als we dan akkoord zijn, wordt de opgave ingestuurd.

Zooooo… Weekend!

Zo, een heerlijk rustig weekend voor de boeg waarin niets hoeft, maar veel wel kan en mag. Dat was nou precies wat ik nodig had. Ik geloof dat ik de afgelopen week even over mijn grenzen was gegaan. Daar moet ik een beetje mee uitkijken. Maar ja, soms heb je ook even zelf niets te kiezen. Dan moet je gewoon naar je werk, of naar een familiefeest (mijn familie maakt uitzonderingen voor familieleden in het kraambed of op meer dan drie uur vliegen 🙂 ).

Dus… Een luierdagje vandaag. Beetje internetten, beetje met mijn nieuwe telefoon spelen, beetje tv kijken. Heel misschien ga ik ook nog wat nuttigs doen, zoals afwassen en koken, maar ik geef geen garanties.

Gedachten over vakantie

Ik zat net in de trein (op weg naar mijn werk) het boekenweekgeschenk te lezen. Kees van Kooten pleit daarin voor het niet lezen van boeken als je op vakantie bent, omdat hij vindt dat je, eenmaal ergens op vakantie, dan ook nuttig gebruik moet maken van je tijd, door de plaatselijke cultuur, gebouwen, eetgewoonten e.d. te ontdekken.

Ik vind het grappig, want dit was ook precies de insteek van mijn ouders, die zo’n acht jaar jonger zijn dan Kees van Kooten: indien op vakantie, dan moet er ook vakantie gevierd worden, dat wil zeggen men moet op pad, men moet kerken, kastelen en dergelijke bezoeken en met moet in ieder geval minimaal genieten van het buitenzijn, door zwemmen en badmintonnen.

Misschien is dat dus wel iets typisch voor die generatie: als je dan eenmaal geld uitgeeft om op reis te gaan, om op vakantie te zijn, dan moet er ook zo veel mogelijk uit gehaald worden. Minimaal ontwikkeling (dus op naar een museum) en gezonde lucht (dus hup, de frisse buitenlucht in).

Mijn eerste vakanties op mezelf deed ik dat ook. En kwam vervolgens dood- en doodmoe weer thuis van al dat ge-ontdek, in de rij staan bij musea, en gefiets. Sindsdien las ik ook luierdagen in als ik op vakantie ben. Dagen waarop ik inderdaad niets doe, behalve heel misschien een boek lezen.
Dat is voor mij pas echt de definitie van een vakantie: doen wat je zelf wil. (Of eventueel dan nog in samenspraak met je mede-vakantievierders, soms moet je dan toch een keertje doen wat je kinderen of je partner wil of zo).

Hij heeft trouwens wel een puntje als hij voorstelt dat je net zo goed thuis had kunnen blijven als je je vakantie al boekenlezend doorbrengt. Misschien moet ik mijn eigen vakanties wel vaker thuis doorbrengen in plaats van op reis; en dan inderdaad genieten van het eigen huis, de luxe van een winkel dichtbij, en de eigen boekenkast. Maar ook als ik een weekje of meer weg ben (en dan liefst toch minimaal twee aaneengesloten weken, anders is het weer zo zonde van die dure en lange reis), dan zal ik toch rustdagen blijven inplannen. Er heeft echt helemaal niemand er iets aan, als ik met een burn-out van al dat vakantiegevier weer aan het werk ga…

Effe ontspannen met Simcity

Hebben jullie dat ook wel eens? Zo’n week waarin het allemaal tegen lijkt te zitten, of zo’n week waarin het allemaal net even wat moeizamer botert tussen jou en de rest van de wereld? Ik zit er deze week middenin. Gelukkig had ik woensdagmiddag een middagje vrij, zodat ik lekker even weg kon kruipen: da-hag wereld, tot morgen weer! Ik vrolijkte op van samen een filmpje kijken, van bellen met mijn ouders (ik heb van die ouders die áltijd achter je staan, ja, ik bof!), en van het spelen van een oude versie van Simcity.

Inmiddels heb ik een stad gecreëerd die in balans is. Mijn uitgaven zijn gelijk aan mijn inkomsten. Liever nog zag ik een overschotje, zodat ik een ziekenhuis bij kon kopen en een middelbare school, maar vroeger ging ik altijd metéén failliet, dus dit is al vooruitgang. Je kan niet alles hebben hè?

Van dit spelletje budgetteren & bouwen was ik een flink eindje opgevrolijkt. Toen ik er genoeg van had, was het wel, oeps, 0.15 uur. Ik dacht  dat het tien uur was of zo. Dus snel naar bed, want vandaag moest ik vroeg weer op.

En als ik dan zo een klein beetje afstand heb geschapen tussen de strubbelingetjes en mezelf, dan kan ik ook wel weer toegeven dat het eigenlijk allemaal reuze meevalt. Het kan allemaal nog zoveel erger!

Nogal impulsieve aankoop: een iphone 3GS

Ik heb een paar uur geleden een iphone gekocht via een betrouwbare internetwinkel. Het was een redelijk impulsieve aankoop, die wel voortkomt uit eerdere overwegingen. Dat kwam zo:

1. Vanaf het begin is mijn sam.sung smartphone een probleem geweest. In het begin, vóór een aantal gratis software updates, gebeurde het zelfs dat gesprekken plotseling wegvielen, of dat de persoon met wie  ik belde, me plots niet meer horen kon. Later ging dat wat beter, maar het blijft aanmodderen. En voor het privilege van deze telefoon betaal ik heel veel, via mijn tweejaren-abonnement.

2. Mijn moeder wil graag, als ze in de trein zit, storingen en veranderde treintijden kunnen bekijken. Mijn smartphone kan dat (en dat gaat wél heel goed). Ze wilde hier misschien een ipad of iets dergelijks voor aanschaffen, maar dat leek me wat overdreven, voor de “winst” die ze er mee boekt. Nu kan ik haar mijn oude foontje geven, puur voor die keren dat ze even een routeplanner wil raadplegen.

3. Over het algemeen ben ik tevreden over de kwaliteit van apple-producten (typte zij op haar minimaal drie jaar oude ipad (versie 1)).

4. Ik heb een simlockvrije iphone 3GS aangeschaft. De goedkoopste beschikbare versie die doet wat ik nodig heb: bellen, fotootjes maken, internetten, de reisplanner raadplegen.

5. Tot juli heb ik een telefoonabonnement, daarna zal ik waarschijnlijk prepaid gaan. In ieder geval ga ik vanaf juli maandelijks veel goedkoper uit zijn, omdat ik dan niet meer de aanschaf van een telefoon meefinancier in mijn abonnement.

Kosten: 340 euro, met hoesje. Nu hopen dat het ding minimaal 3 jaar meegaat!

Afspraak bij de belastingadviseur

Ideaal, onze belastingadviseur heeft onze aangifte alweer verzorgd. We krijgen dan altijd een voorstel-aangifte thuisgestuurd, waarna we op bezoek gaan bij de adviseur die dan nog eventueel wat toelichting geeft. Ik heb het pakketje doorgebladerd en geloof wel dat hij het goed heeft gedaan. En ja, de afspraak met de adviseur is over een week, en vóór die tijd krijg ik het nog een keertje goed door! Eén post van mijn vriend is naar mij verschoven, omdat dat gunstiger was, en zo is er ook precies één post van mij naar mijn vriend verschoven, omdat dat gunstiger was.

Ik geef jaarlijks best een groot bedrag aan goede doelen, en heb deze giften ook vastgelegd bij de notaris. Hierdoor kan ik ze volledig aftrekken van mijn inkomsten. Dat betekent ook dit jaar weer, dat ik een mooi bedragje terugkrijg. Dat gaat dan rechtstreeks op de spaarrekening!

Het zal nog wel even duren voordat dat geld echt gestort wordt op mijn rekening, de aangifte moet nog officieel ingediend worden, en mijn ervaring is dat het daarna nog zo’n maand of twee duurt voordat alles verwerkt is. Toch vind ik het altijd fijn als het weer afgerond is.

Dus zo ontstaan soms burenruzies

Beste achterbuurvrouw van mijn zus,

Laten we de volgende keer allebei niet meteen conclusies trekken? Want ziet u, ik was bij mijn zwangere zus aan het oppassen op mijn kleine nichtje. Er wordt namelijk bestrating aangelegd bij hun nieuwe huis, en daarom kwam mijn zus ogen en oren te kort, de twee ingehuurde werklui hadden regelmatig haar mening nodig. Dus ik mocht oppassen. En toen de werklui naar huis waren gegaan, ging mijn zus even een dutje doen. Dus ik zat alleen in de kamer toe ik u ineens tussen de voorraad stenen die nog geplaatst moeten worden zag scharrelen. U zou toch zeker niet, op klaarlichte dag, even wat stenen komen stelen? Zo van: “Ah, ik kwam er net een paar tekort, die neem ik maar even mee.” Mijn zus kennende, zou die heel gestresst raken van vermiste stenen. Maar ja, daar liep u zelfs alweer met een tweede steen te sjouwen. Dus liep ik naar de voordeur en zei: “Zeg, wat bent u daaraan het doen?”

En intussen was u zich dood aan het ergeren omdat iemand twee halve stenen in uw vuilnisbak had gedaan, die u dan weliswaar een dag te lang op het verzamelpunt vlak naast het huis van mijn zus had laten staan, maar dat gaf die sukkels van nummer 49 toch zeker niet het recht om er dan maar hun afval in te gooien?

(Mevrouw, ik vrees dat de werklieden gedacht hebben dat het de vuilnisbak van mijn zus was, een begrijpelijke vergissing misschien en ja, ze hadden beter even kunnen vragen aan mijn zus waar ze met het afval heen moesten). 

Dus terwijl u mopperend de stenen uit uw afvalbak haalde en teruglegde bij de grote hoop waar ze heel waarschijnlijk vandaan kwamen, kreeg u ook nog eens te horen:

“Zeg, wat bent u aan het doen?”

Ik snap eigenlijk wel dat u ontplofte. Die mensen die hun stenen wilden wegsmokkelen in uw afvalbak, vragen dan ook nog eens waarom u die stenen er weer uit gooit. Maar het is jammer dat u na de beschuldigingen die u uitte in antwoord op mijn beschuldigende vraag, niet meer naar mijn excuses wilde luisteren, want mij was intussen een lichtje opgegaan, en ik besefte dat het allemaal een misverstand was. Maar u weigerde mijn excuses aan te nemen, of zelfs maar te luisteren, en beende kwaad weg. 

Oeps. Excuses, nogmaals. Wilt  het mijn zus aub niet kwalijk nemen? Zij heeft echt een heel gemene zus. ’t Is dat het familie is… En dan beloof ik dat ik de volgende keer niet meer meteen aan diefstal denk. 

Familieweekend

Ik zit in de trein. Toevallig heeft die gratis wifi, waar ik van harte van geniet met mijn oude ipad-je. Ik ben op weg naar een familieweekend, en heb er zin in. Mijn neefje knuffelen, horen hoe het met oom zus en tante zo gaat, zelf wat vertellen over mijn leven.

Mijn ouders zijn gastheer en gastvrouw, maar delen die eer en zorg ook met een oom en tante die in de buurt wonen. Het avondeten bij mijn ouders, het feest daarna bij mijn oom en tante. Best handig dat ze die lasten zo kunnen verdelen. En ik? Ik help mee met de afwas 🙂