Levensverzekering betalen

In augustus “mag” ik altijd mijn levensverzekering betalen. De verzekering keert een paar duizend euro uit als ik overlijd. Hoewel ik geen mensen had (of heb) die echt afhankelijk zijn van mij of van mijn inkomen, sloot ik deze verzekering toch een jaar of vijf geleden af. Ik had toen nog nul euro spaargeld (ongeveer) en mijn gedachte was dat de uitkering van die verzekering een leuke laatste groet zou zijn van mij (mocht ik te komen overlijden) aan mijn broer, zus, en ouders*.
Mijn idee was dat ze daar dan een oppas van zouden kunnen huren voor hun kind(eren), of dat ze er een taxi van konden huren voor als ze naar het ziekenhuis moesten of zo. Ik snap dat dat een magere vervanging is van ondergetekende, dus ondergetekende doet ook haar best om gewoon zelf aanwezig te zijn en te blijven!

Voor mij is deze verzekering dus eigenlijk wel vrij luxe. Het was niet per sé nodig dat ik ‘m afsloot. Mijn familie en mijn vriend kunnen prima leven zonder mijn inkomen. En ik heb geen hypotheek die liefst afbetaald zou moeten worden na mijn dood. Die heb ik nog niet, in ieder geval, dat komt misschien wel over niet al te lange tijd.

Als je wel mensen hebt die afhankelijk zijn van jou en van je inkomen, dan is het denk ik belangrijk om erbij stil te staan dat je er ineens niet meer kunt zijn. Een heel nare gedachte, maar denken “bah, eng, ik denk er niet aan” is weinig volwassen en helpt niet echt. Dit geldt zowel voor mensen die werken (of een uitkering hebben) en daardoor met hun inkomen een ander of anderen ondersteunen, als voor mensen die geen inkomen hebben maar die wel een vitale rol spelen in hun huishouden, ik denk dan met name aan thuisblijfmoeders: als die weg zouden vallen, dan zou hun partner toch ook veel extra kosten op z’n dak krijgen voor kinderopvang en dergelijke.

Het kan zijn dat mensen dan toch geen levensverzekering nodig hebben, bijvoorbeeld omdat ze al via hun werk of via hun pensioenfonds verzekerd zijn. Maar misschien is het verzekerde bedrag wel erg laag en kun je voor een klein bedrag per jaar wel een levensverzekering afsluiten voor een aanvulling er op.

Nou, ik betaal weer “vrolijk” mijn premie en dan denk ik er de rest van het jaar weer lekker weinig over na. (En ja, mijn orgaandonorschap, net zo’n beladen onderwerp, is ook al sinds mijn 18e geregeld – één keer over nadenken en daarna hoef je dat niet meer te doen 🙂 ).

* PS. Het kan dus ook zijn dat ik deze verzekering opzeg, als ik vind dat ik genoeg spaargeld heb om een vergelijkbaar “erfenisje” achter te laten. Aan de andere kant: als ik een huis ga kopen, dan zit ik waarschijnlijk nog wel een tijdje aan een levensverzekering vast…

Advertentie

Wensdromen

Dit zijn een paar dingen die ik graag wil kunnen doen in de toekomst, soms dingen die ik nu ook al kan doen.

• Midden in de winter vrij kunnen nemen van werk en lekker naar een warm gebied gaan. Dit kan ik nu ook al voor een weekje of wat. Maar ik zou het best wel eens leuk vinden om bijvoorbeeld een maand lang te “overwinteren” in Spanje of zo. Misschien is het oubollig, maar kleumerige mij lijkt het wel wat.
• Af en toe een vrije dag hebben doordeweeks. Gewoon, omdat dat leuk is. En die eventueel doorbrengen met familie of vrienden of vriendlief.  Dit kan nu al af en toe, maar ik zou best vaker vrij willen.
• Familie kunnen helpen in noodgevallen. Bijvoorbeeld een dag vrij kunnen nemen als een nichtje of neefje ziek is, of een familielid naar een afspraak in het ziekenhuis kunnen rijden. Dit kan nu nog heel moeilijk, omdat ik niet zomaar weg kan, tenzij het echt om een noodgeval gaat.
• Een tijdje in een ander land wonen. Wat mij betreft dan ook graag Engeland, want dat vind ik zo’n leuk land. Alleen niet midden in de winter, brrr.

Sommige van deze dingen botsen ook met elkaar, dat zie ik best. Je kunt niet een dagje inspringen in het gezin van je zus als je in Spanje aan het overwinteren bent, bijvoorbeeld. Dus of het allemaal gaat gebeuren, en hoe… We zien wel!

Dit zijn dromen die mij motiveren om door te blijven gaan. Wie weet hebben we over een paar jaar alweer wat meer keuzevrijheid, dankzij extra spaargeld en misschien ook slimme carrière-keuzes.

Waar droom jij van?

Terug naar de basis?

Nu het weer wat koeler is en ik mezelf weer kan horen denken (pfff, wat word ik loom van warm weer) heb ik even wat dingetjes aangepakt. Zoals het huishouden. Het is hier eindelijk weer een beetje ontrommeld, en schoon. Er draait nog een wasje, maar dan is ook alle was weer eens gedaan. (Over een weekje is de mand natuurlijk weer vol, maar goed, zo gaat dat).

De administratie had ik vorige week op een nog koele ochtend al eens gedaan; dus die is min of meer “bij” – er liggen drie nieuwe brieven in het laatje te wachten totdat ik ze op de juiste plek in de klapper doe, maar geen van die brieven vraagt om onmiddellijke actie (er hoeft niets betaald of opgestuurd te worden of zo), dus dat kan wachten.

De financiën… tja, het was dus een dure maand. Op dit moment heb ik het vaste voornemen om ervoor te zorgen dat de komende maand goedkoper gaat worden, zodat ik weer kan gaan sparen en een beetje op schema kom te liggen qua spaargeld. Maar dat goede voornemen moet ik natuurlijk ook nog eerst even waarmaken!

Dus ik ben weer een beetje bij en een beetje op adem. Laat dat tweede hittegolfje maar komen (en wat mij betreft: ook maar snel weer voorbijgaan…).

Samen geld sparen – zou het ook iets voor ons zijn?

Bij bepaalde bevolkingsgroepen, zoals bij Creolen in Suriname, wordt er op een bijzondere manier geld gespaard, namelijk in een groep. De groep komt bijvoorbeeld maandelijks bij elkaar en iedereen legt dan een relatief klein bedrag in. Het totale bedrag van die maand wordt dan uitgekeerd aan het groepslid dat aan de beurt was. De maand erop krijgt het volgende groepslid het hele bedrag. Enzovoort. Als een groepslid eens echt in financiële nood is, kan er meestal voor gekozen worden dat dat groepslid die maand de uitkering mag krijgen, ook al was hij/zij niet aan de beurt; zo werkt het ook een beetje als een soort buffer voor noodgevallen.

Dus als de groep bijvoorbeeld uit tien personen bestaat, en de inleg is 50 euro per maand, dan krijgt elke maand één groepslid 500 euro “terug”, om mee te doen wat hij/zij wil.

In Suriname heet dit systeem blijkbaar Kasmoni. Op de wikipedia-pagina wordt beschreven waarom het systeem werkte: deelnemers van een groep konden meestal niet bij de bank sparen; en sociale druk zorgde ervoor dat er meestal wel ingelegd werd en dat er niet gefraudeerd werd. De wikipedia-pagina beschrijft ook dat de sociale druk heel belangrijk is, en dat in maatschappijen zoals de Nederlandse (met over het algemeen weinig sociale druk) zo’n Kasmoni-systeem waarschijnlijk niet werkt.

Toch lijkt het me wel een grappig systeem voor mensen die moeite hebben met sparen. Bij zo’n groep “moet je wel” en uiteindelijk heb je dan toch een grotere som bij de hand. Misschien zou je in Nederland eerder een soort “weight watchers” kunnen oprichten, een “saldo watchers” waarbij mensen wekelijks of maandelijks bij elkaar komen, dat er teleurgesteld gekeken wordt als het niet gelukt is om te sparen, dat ze toegejuicht worden als hun spaarsaldo wel gegroeid is, en dat ze daarna een motiverend praatje krijgen voor de komende week of maand.

Hoera, gewisseld van telefoon-abonnement

Gisteren was het dan eindelijk zo ver; en ben ik gewisseld van mobiele telefoon-provider. Alles deed het meteen weer. Geen centje pijn dus. Nog even uitvogelen hoe de nieuwe app werkt waarmee ik dan mijn bel- en Mb-tegoed bij kan houden, en dan ben ik weer helemaal “bij”.

Lekker dat mijn rekening vanaf nu zo’n 60% lager zal zijn. Natuurlijk is het nu wel een sim-only abonnement (zonder telefoon), dus dat is ook een van de redenen dat de prijs lager is.

Sommigen weten misschien nog dat ik ook een nieuwe telefoon kocht een paar maanden geleden, omdat ik met mijn oude erg slecht kon bellen. Mijn moeder had al een “gewone” mobiele telefoon voor bellen en sms-en, en heeft nu mijn oude smartphone gekregen, zodat ze die kan gebruiken voor internet: om in de trein reisinformatie op te kunnen zoeken. Ze reist regelmatig en mist dan soms een aansluiting, of komt een storing tegen. Voor vier euro per maand heeft zij dan internettoegang met deze telefoon.

Salaris weer binnen

Gistermiddag kwam mijn salaris weer binnen. Maar het was lager dan wat ik verwacht had. Jammer, zeg! Morgen of zo komt mijn urenoverzicht binnen, dan kan ik even kijken waarom het nou zo’n 300 euro minder is, dan waar ik op gehoopt had. Hopelijk is er een foutje gemaakt wat ik recht kan laten zetten, dat zou mooi zijn. Maar het is waarschijnlijker, dat ik mezelf toch gewoon rijker gerekend had dan wat ik ben…

Door de uitgaven voor de vakantie en voor de cadeaus voor mijn ouders kan ik helaas geen geld overmaken naar de spaarrekening. Ik ga het allemaal nodig hebben. En misschien zal ik zelfs aan het einde van de maand nog wat geld weer van de spaarrekening af moeten halen. Ik zal me er bij moeten neerleggen, dat het sparen even stilstaat. Volgende maand krijg ik er dan wel een mooie vakantie voor terug; en trouwens, hopelijk ook twee ouders die blij zijn met hun cadeaus!

 

 

Eigenlijk best wel luxe…

Net zette ik de wasdroger aan. En ineens bedacht ik me weer, hoe luxe dat is, een wasdroger. Ik gebruik altijd de wasdroger om handdoeken te drogen, en keukendoeken, en ondergoed. Je handdoeken worden er zo lekker zacht van. En de rest is dan tenminste snel weer droog, op te vouwen, en opnieuw te gebruiken.

Maar het is wel luxe! Je zou net zo goed je natte spullen op een kledinglijn kunnen hangen om het te laten drogen. In de winter zou dat dan een dag of wat duren, in de zomer (nu, in ieder geval!) maar een paar uur.

En toch kies ik er voor om geld uit te geven aan het drogen van de handdoeken (stroom, en het apparaat zelf, en eventuele reparaties). Om mezelf het leven makkelijker te maken, om mezelf te verwennen met zachte handdoeken, omdat het kan. Ik was alleen weer even vergeten hoe luxe dat eigenlijk is, maar ik zal morgen, als ik gedoucht heb, weer even extra genieten van de zachte handdoek!

De wisseling van merkartikel naar eigen merk bevalt goed…

Ik ontbijt meestal met brinta (en ik geloof niet dat ik de enige volwassene ben die dat doet; al dacht ik vroeger dat het iets voor kleine kinderen was?); en sinds een paar jaar voegde ik daar een bepaald merk cornflakes aan toe dat zou helpen om af te vallen. Dat toevoegen van die cornflakes doe ik, zodat mijn ontbijt lekker een beetje knispert en knappert. Plus cornflakes die helpen met afvallen, wat wil ik nog meer? (Niet dat het ooit hielp, als ik tenminste mezelf niet ook de rest van de dag een beetje in toom hield, maar goed).

Nu is recent het recept van dit merk veranderd, waardoor ik het veel minder lekker vind. Het is vast gezonder geworden, want er zitten nu meer volkoren granen in, staat er op het pak. Maar tja, lekker, dat was toch ook wel een belangrijke vereiste voor mij. Daarom nu gewisseld van Speciaal Merk Cornflakes naar cornflakes van het eigen merk van de supermarkt. Ik krijg nu grofweg drie keer zoveel cornflakes voor evenveel geld, en het smaakt… net zo lekker als de speciale cornflakes van vroeger en lekkerder dan die van nu.

Enige nadeel is dat de nieuwe verpakking ongeveer vier keer zo groot is als de oude, zodat ik nu meer ruimte in mijn keukenkast er voor in moet ruimen. Maar ik denk dat dat ik dat nadeel wel overleef.

Dus hoezee, de kosten van mijn ontbijt zijn weer met enkele centen gedaald, en het is ook nog lekkerder geworden 🙂

(En trouwens, de eigen-merk-brinta van mijn supermarkt vind ik dan juist weer helemaal niet zo lekker, dus daar wil ik dan weer wel per sé het merkartikel van – en gelukkig heb ik genoeg geld om af en toe voor de duurdere lekkerdere optie van iets te kunnen kiezen).

Dure cadeaus

Ik heb gecapituleerd. Ik heb het nog even vol weten te houden, maar helaas: ik denk niet dat ik er onderuit kom. Mijn vader viert binnenkort zijn 65e verjaardag, én mijn ouders zijn binnenkort 40 jaar getrouwd. Er zijn dus twee cadeau’s bedacht (door mijn zus, in overleg met mijn ouders) en die zijn allebei duur, ik kan niet anders zeggen. De drie kinderen gaan alledrie evenveel bijdragen en ik kijk nu dus aan tegen een bedrag van €800 voor de cadeaus samen.

Het gekke is, dat ik met liefde zeg €100 per maand zou willen bijdragen aan het huishouden van mijn ouders, als dat nodig zou zijn. En als het écht nodig zou zijn, ook nog wel €500 per maand. Als je dat dan voor een paar maanden bij elkaar optelt, heb je het echt wel over veel geld.

Maar voor cadeaus…? Zucht.

Eigenlijk vind ik het nog steeds belachelijk. Maar ik wilde geen ruzie in de familie. En mijn ouders gunnen zichzelf nooit iets, dus misschien is het goed als ze af en toe wat luxe cadeau krijgen van hun drie kinderen die alledrie hebben kunnen studeren dankzij hen, en een goed inkomen hebben. En ze gaven ons vorig jaar herfst nog geld. En er is me ook verzekerd dat het om een eenmalig iets gaat, in ieder geval voor de komende tien jaar. Al moet mijn moeder ook nog een keer 65 worden.

Over een paar dagen komt mijn salaris binnen. Een groot deel daarvan kan dan dus meteen weer doorgestuurd. Jammer, vind ik. Volgende maand hopelijk écht minder uitgaven…

Over een goed half jaar koop ik misschien een huis

Zit ik daar investeringsstrategieën te verzinnen voor op de lange termijn (deposito’s, en beleggen), dreig ik ineens ingehaald te worden door de realiteit. Nu ik dan mogelijk een vast contract zal kunnen krijgen tegen het einde van dit jaar, krijgt mijn vriend ineens echt zin om te gaan verhuizen. Nadat dat vaste contract een feit is, natuurlijk.

Hij kocht dit huis zo’n acht jaar geleden inmiddels als starterswoning, en toen stortte de huizenmarkt in. Nadelen van dit huis zijn de lage plafonds op de eerste etage (waardoor wij daar bijna nooit zijn), het ontbreken van een tuin en het ontbreken van parkeergelegenheid voor de auto van mijn vriend en voor bezoekers. Oh, en niet te vergeten de kleine raampjes en dus het gebrek aan lichtinval, wat ons in de winter misschien wel eens somberder maakt dan nodig is.

Ik heb gisteren (niets menselijks is mij vreemd) al wat op funda rond zitten surfen. In en rond Delft zijn er erg leuke huizen te vinden van rond de €300.000; want aan dat bedrag zitten we te denken. Kijk, dat is dan weer het voordeel van doorverhuizen in een sombere markt: ja, je verkoopt je oude huis voor minder dan waar je het voor kocht, maar je koopt je nieuwe huis ook voor (veel) minder dan voor wat het tien jaar geleden gekost zou hebben.

Het is zelfs zo dat sommige van die huizen eigenlijk al veel te groot zijn. Wat moeten wij tweeën zonder kinderwens met een huis met vijf slaapkamers? Ja, behalve ze elke twee weken stofzuigen? Nou ja, het is dus duidelijk dat er nog een zoektocht gaat volgen naar ons ideale huis, en het geeft ook heus niet als dat dan minder dan €300.000 blijkt te kosten.

Ik zou dan graag wat eigen geld in ons huis willen steken, en vriendlief kan en wil dat ook. Tegelijkertijd zit je dan ook aan te kijken tegen verhuiskosten en misschien wel verbouwkosten. Ineens is dan de behoefte aan contant geld wel erg groot.

Wat ik het komende half jaar dus in ieder geval ga doen is dóórsparen “als een gek”, en het geld op de spaarrekening parkeren. En ook ga ik me er eens in verdiepen wat voor hypotheken een mens nu nog kan en mag afsluiten, want ik heb wel vaag meegekregen dat die opties veranderd zijn.