The Sims of niet The Sims

Ooit, in een ver grijs verleden, kocht ik de eerste versie van The Sims. Het was een duur spel, maar oh, wat had ik er een lol van. Je beheert de wereld van de sims, “mensjes” in het spel waarvoor jij een huis bouwt en die jij aan het werk zet of pizza laat bestellen of relaties laat opbouwen, en zo voort. Ik had er een hoop lol mee, en maakte ook een paar fouten, zoals aan het begin van het spel hele dure dingen kopen om het huis mee in te richten, en dan geen geld meer hebben voor een noodzakelijkheid als een wc, bijvoorbeeld. Daar leerde ik van. Ook die keer dat mijn sims diep ongelukkig werden omdat ze niet meer uit hun bed konden opstaan omdat ik er, tijdens een nachtelijke herinrichting, een kast naast had gezet, herinner ik me nog. Gelukkig kwam ik er net op tijd achter, voordat ze van ellende zouden zijn gestorven. (Wist ik veel dat sims altijd aan de rechterkant uit hun bed op wilden staan: de linkerkant was helemaal vrij van kasten of andere obstakels, maar daar “konden” ze er dus niet uit…).

Je kon uiteindelijk bij deze eerste versie allemaal uitbreidingspakketten kopen om extra dingen te kunnen doen. Je kon bijvoorbeeld een “feest”-editie kopen waardoor je sims veel meer attributen kregen om mee feestjes te vieren. Of je kon een “vakantie”-editie kopen waardoor je sims op vakantie konden. Omdat ik het nog hartstikke druk had met het überhaupt in leven houden van mijn sims, kocht ik dit soort uitbreidingspakketten niet.

Ik leerde meer over het spel en ik leerde hoe ik mijn sims in leven en zelfs tevreden kon houden. Ik maakte gezinnetjes, kreeg baby’s en voedde die op tot kinderen (ze bleven wel altijd kind en werden nooit volwassen, maar ja), en ik verfraaide de huizen langzaam maar zeker met het geld dat de volwassen sims verdienden omdat ze werkten.

Op de een of andere manier leerde het spel mij ook een beetje over hoe ik met mezelf om moest gaan: als sims geen plezier hebben in het spel, worden ze ongelukkig. Zelf worstelde ik in die tijd ook met een depressie, deels veroorzaakt doordat ik in mijn opvoeding meegekregen had dat hard werken geen schande was, maar ontspanning en lol hebben wel zonde van de tijd waren. De sims lieten mij inzien dat je als mens ook soms gewoon lol en ontspanning nodig hebt, omdat anders je balkje in het rood komt (bij de sims gaf een steeds roder wordend balkje aan dat het niet goed met ze ging).

Ook leerde ik door The Sims en door andere simulatie-computerspellen dat ik eigenlijk erg ongeduldig ben en alles meteen perfect wil doen. Maar je kunt niet aan het begin van een spel meteen het perfecte huis bouwen (of de perfecte stad zoals bij SimCity), daar heb je gewoonweg nog geen geld voor. Dat geldt ook in het echte leven vaak wel zo: wil je later in een groot huis met een tuin wonen en kunst aan de muur hebben hangen en een kookeiland hebben en… en… dan zul je eerst moeten sparen en misschien gedurende langere tijd met wat kleiners tevreden moeten zijn. Ook op andere gebieden in je leven kun je soms wel wat geduld gebruiken, maar misschien ook wel een strategie om uiteindelijk toch je doel te bereiken.

Op een gegeven moment kwam The Sims 2 uit. Lang heb ik toen geaarzeld of ik het zou kopen, want het kostte geloof ik wel meer dan 50 euro, een bedrag dat ik niet “zomaar” uitgaf (en -geef) voor gewoon een beetje lol. Dat is best veel geld! Uiteindelijk kocht ik het toch, maar wat jammer: het spel was veel ingewikkelder geworden!

Het streven van de makers van The Sims was om het spel steeds meer levensecht te maken, maar daardoor introduceerden ze ook heel veel extra elementen waar ik dan allemaal niet zo in geïnteresseerd was, of waardoor het voor mij te gecompliceerd werd om nog leuk te zijn. Het was wel leuk dat kinder-Sims nu uiteindelijk ook helemaal opgroeiden tot volwassenen, maar ik vond het dan echt weer minder leuk dat volwassen Sims op een gegeven moment gewoon ook dood gingen omdat ze oud werden. Ik had nog niet genoeg tijd gehad om de carrière van die Sim op het gewenste niveau te krijgen, bijvoorbeeld! Ook kregen Sims nu ineens veel meer verlangens, toekomstdromen en karaktertrekken, waardoor ze voor mij wat onhandelbaarder werden.

Na al redelijk korte tijd gaf ik het op. Te ingewikkeld geworden, niet leuk meer. Jammer van het geld, zeg!

… Over enkele weken komt The Sims 4 uit. Elke keer dat ik over The Sims hoor, denk ik weer terug aan de lol die ik had met de eerste, simpelste, versie. Maar ik denk dat ik niet moet verwachten dat The Sims 4 simpeler is dan The Sims 2. Het zal misschien alleen maar gecompliceerder zijn geworden. En dus: hoewel ik eigenlijk bijna in een reflex denk: “Kopen, die nieuwe versie!” weet ik dat ik het beter niet kan doen.

Als er eens iemand de oorspronkelijke Sims nog eens zou uitgeven… Wie weet zou ik het dan kopen. Het zou vast ook niet meer zo duur zijn, omdat computers en computerspelletjes tegenwoordig zoveel meer kunnen. De CD-rom van The Sims 1 raakte ik kwijt bij verhuizingen, en ik denk ook dat die misschien niet meer zou werken op onze huidige computers.

Advertentie