De krekel en de mieren

In het kinderboek dat ik ooit las over de fabel van de krekel en de mieren, ging het als volgt: de mieren werkten de hele zomer hard om voedsel in hun mierenhoop te krijgen. Elke dag zwoegden ze, en elke dag zagen ze de krekel luieren en rondhangen en ze ergerden zich aan hem, maar waarschuwden hem ook: “Pas op, het wordt winter, zorg dat je dan ook nog te eten hebt!” Maar de krekel luisterde niet en ging vrolijk verder met het genieten van het mooie weer. Toen werd het herfst, en toen werd het winter. De mieren zaten lekker warm binnen in hun mierenhoop. Het was er wel wat koud en donker, maar ze hadden genoeg te eten. En wie zat daar in hun midden? De krekel! Hij at hun voedsel, maar hij zorgde er in ruil voor dat hun leven leuker was, omdat ze konden luisteren naar zijn verhalen over alle avonturen die hij in die afgelopen zomer beleefd had.

Nou, er valt heel wat aan te merken op dit mooie en lieve kinderboek…

In de eerste plaats schijnen krekels slechts enkele maanden te leven. Dus daar gaat het mooie verhaaltje over dat de krekel overwintert bij de mieren en in de zomer erna weer vrolijk verder gaat… Ook zijn krekels in werkelijkheid geen lanterfanters, maar zijn ze net zo hard als de mieren bezig met overleven… Qua “biologie” klopt er dus heel veel niet aan dit verhaal 🙂

In de tweede plaats kregen wij in dit kinderboek wel een erg rooskleurig beeld geschetst. In de oorspronkelijke fabel, geschreven door Aesopus, moet de krekel honger en kou lijden in de winter. De mieren in de oorspronkelijke fabel zijn niet zo vriendelijk om de krekel zomaar mee te laten profiteren van hun harde werk. En terecht misschien.

De fabel werd bedacht in een tijd waarin het leven ongetwijfeld hard was. Wie op mooie dagen alleen maar van het mooie weer ging genieten, zou in de winter of in een minder rijk seizoen wel eens flink op z’n neus kunnen kijken. “Wees niet als de domme krekel, maar als de vlijtige mier” was het advies.

Terwijl ik uit dat kinderboek eerder de boodschap kreeg “Wees als de krekel, en geniet! Die mieren zijn maar dom bezig!” Misschien een resultaat van de jaren zeventig waarin dit kinderboek geschreven werd? Misschien waren ze bang dat onze tere kinderzieltjes geen hongerende krekel aan konden?

Ik denk dat de schrijver van het kinder-prentenboek gelijk had met er op te wijzen dat je óók genieten mag, maar tegelijkertijd is het handig als wij als mensen ook een beetje plannen en werken aan de toekomst. Gedoseerd genieten, maar zeker ook in de goede tijden een beetje reserves opbouwen voor de slechtere tijden die mogelijk gaan komen. Misschien moet ik de fabel nog een keer herschrijven voor de huidige tijd?

Advertentie

Onverwachte uitgaven in februari

Het “onverwachte uitgaven”potje blijft lastig. Ik heb aan het begin van het jaar besloten, dat 20 euro per week voldoende zou moeten zijn voor onverwachte uitgaven en lol. Dat is bij mij één potje en daar moet dus uit betaald worden: cadeautjes, verjaardagskaarten, snoep, het drankje buiten de deur, een filmpje pakken, een tijdschrift kopen, maar ook de bieb-boete, kantoorartikelen, en het nieuwe paspoort wat ik net aangeschaft heb.

Misschien is dat ook wel een raar potje, op deze manier. Maar het zijn als het ware alle ongeplande uitgaven, waarvan ik dan vind dat die maar binnen een bepaald bedrag per week of maand moeten blijven. En dat sommige van die ongeplande uitgaven dan “voor de leuk” zijn, en andere gewoon “pech” of “wat moet dat moet”, dat is dan maar zo.

En tja, dat is nog niet gemakkelijk. Ook in februari ben ik weer ruim over het budget heen gegaan. Met 72 euro voor pasfoto’s en paspoort gaat het natuurlijk ook erg hard in een maand van vier weken waarin ik dus maar 80 euro uit wilde geven. Daarnaast was er een etentje wat al lang gepland was, en waar ik niet makkelijk onderuit kon en ook niet onderuit wilde.

Maar als ik in maart nou eens een eindje onder budget blijf, dan trekt het allemaal weer bij en dan middelt het zich uit naar een mooier bedrag… En dat is dan dus maar mijn goede voornemen. We gaan het zien…

Indexbeleggen

Onderzoekers hebben keer op keer aangetoond dat mensen slecht zijn in het kiezen van aandelen (en dat geldt zowel voor ons leken als voor de professionele beleggers / “experts”). En dat mensen dat zelf niet eens beseffen omdat ze de keren dat ze het goed hadden (en het gekozen aandeel in waarde steeg) beter onthouden dan de keren dat ze het fout hadden. Of zelfs dat ze denken dat ze het goed doen, maar dat ze hun eigen winsten niet vergelijken met de winsten van de algemene markt. Ik heb bijvoorbeeld een keer op internet gelezen over iemand die er trots op was dat de professionele expert die hij ingehuurd had, hem 19% beleggingswinst had opgeleverd dat jaar… Maar dat was in 2013, toen de aandelen van de 500 grootste bedrijven in de VS (de S&P500) met 32% groeiden. Oeps…

En daarom kun je maar beter indexbeleggen: kiezen voor een brede spreiding van je aandelen over de hele markt (bijvoorbeeld de Nederlandse markt, de Europese, de Amerikaanse, of de hele wereldmarkt).

Een mooie samenvatting van waarom dat zo is, en van hoe dat dan moet, vind je op de website indexbeleggen.nl Ja, de makers daarvan zijn niet geheel onpartijdig. Maar ik denk dat je toch hun argumenten eens door kunt lezen.

Iemand die wel enigszins onpartijdig is, is de Amerikaanse James Collins. Hij legt op deze pagina (in het Engels) goed uit, wat voor fouten wij mensen kunnen maken bij het beleggen. Ook een goed brokje leesvoer, zou ik zeggen.

Beleggen in indexfondsen kan via je bank, maar ook via beleggersplatforms waar je via het internet toegang toe krijgt, zoals Brand New Day, Meesman, en Binck.

Salaris komt er aan

Het was druk op mijn werk, de afgelopen twee weken, en ik draaide veel overuren. Dat verklaart ook een beetje waarom ik hier maar weinig te vinden was.

Helaas ga ik al die overuren waarschijnlijk pas in april terugzien op mijn salarisstrook. Eerst werden overuren maandelijks berekend en uitbetaald, maar sinds januari worden ze per drie maanden berekend en betaald. Dat scheelt de financiële afdeling een hoop tijd, en dus scheelt het het bedrijf ook weer een beetje geld. Bezuinigingen, hoera. Van de CAO mag het trouwens, dat heb ik nog nagezocht.

Maandag komt waarschijnlijk mijn salaris weer binnen, en dat gaat dus een basissalaris worden, gebaseerd op de 20 uur per week die ik volgens mijn contract werk. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel salaris dat dan is. Ook in maart verwacht ik dan zo’n basissalaris. En dan zullen waarschijnlijk eind maart al mijn overuren opgeteld worden en die zullen dan met het salaris van april uitbetaald worden.

Gelukkig kan ik het lijden… Ik kan rustig wachten op de uitbetaling in april en zal dan blij al dat extra geld overboeken naar de spaar- en de beleggingsrekening. Ik kan prima leven van het basissalaris, hou waarschijnlijk zelfs daar al wat van over. Maar misschien zijn andere mensen binnen ons bedrijf niet zo gelukkig, en rekenden die wel op de maandelijkse uitbetaling van gewerkte overuren. Ik hoop dat die niet in al te grote problemen komen…

De Delftse bieb houdt uitverkoop

Ik kreeg net een mailtje binnen dat de bieb in Delft uitverkoop gaat houden op woensdag 25 februari. Oude boeken, cd’s, dvd’s mogen weg voor een goedkoop prijsje. Zie ook hier. Woon je niet in Delft of omgeving, dan is dit berichtje nauwelijks van toepassing op jou. Woon je dat wel of ben je op woensdagmiddag 25 februari om de een of andere reden in de buurt, dan zou ik er eens gaan kijken.

Maar voor de lezers die niet in Delft of omgeving wonen (en dat zal toch wel de meerderheid zijn): zo zal ook jouw plaatselijke bieb misschien een of meerdere keren per jaar een deel van de collectie verkopen, en wie weet zit er dan ook wat voor jou tussen? Iets om in de gaten te houden…

Spaar, want dat is goed voor je

Ik geloof dat velen het gisteren met me eens waren… Sparen is wel nuttig.

Ik snap dat de economie draaiende geworden houdt doordat wij consumenten dingen kopen. Hadden we helemaal niets nodig, dan was er geen economie.

Maar het simpele feit dat je niet meteen al je geld uitgeeft, wil niet meteen zeggen dat je de economie dan niet steunt. Wie 80% van zijn inkomsten “meteen” uitgeeft (aan huur, gas/water/licht, eten en drinken, en zo voort), houdt met die 80% in ieder geval alvast de economie een beetje op gang.

De overige 20% wordt bijvoorbeeld op de spaarrekening gestort. Banken mogen geld dat ze krijgen van spaarders weer uitlenen aan bedrijven, die hierdoor kunnen investeren. Dus ook met die 20% hou je eigenlijk de economie een beetje draaiende, omdat het geld indirect in het bedrijfsleven gestort kan worden (iemand maakte gisteren terecht de opmerking dat je dan er wel van afhankelijk bent, of de banken het geld ook werkelijk uitlenen aan bedrijven – en dat banken dat op dit moment maar weinig doen en misschien te voorzichtig zijn).

Als je een deel van die 20% spaargeld investeert via aandelen of op een andere manier stopt in het maken of laten groeien van bedrijven (je begint bijvoorbeeld je eigen bedrijfje), dan stimuleer je ook de economie.

Die overige 20% zorgt er ook voor dat deze persoon niet meteen in de problemen komt als er een keer een dure uitgave op z’n pad komt. De auto gaat stuk, iemand wordt ziek en maakt daar toch extra kosten voor (ook al was-ie verzekerd), en zo voort. Dat lijkt me ook gunstig voor de economie, dat de deelnemers er aan niet bij het minste of geringste in de problemen komen en schulden maken… En tenslotte ook soms bankroet gaan, waardoor iemand (of een bedrijf) ergens in het systeem verlies lijdt.

Tenslotte is het ook nog zo, dat de economie in z’n geheel het waarschijnlijk niet merkt dat er een paar mensen zijn die besluiten een deel van hun inkomsten te sparen. Of ik nou per maand 100 of 500 euro spaar, heeft geen enorme invloed op hoe de economie in z’n geheel draait. Er is een argument van “stel dat iedereen dat zou doen, dan…”. Maar dat argument mag misschien wel weggegooid worden, omdat simpelweg niet iedereen dit doet. Er zijn genoeg mensen die wel (gedwongen of vrijwillig) 100% of meer van hun inkomsten uitgeven. Er zijn genoeg mensen die wel de nieuwste iphone kopen, of de nieuwste autostoel voor hun baby, of het meest luxe entertainment center. Of, anders, die niet kunnen sparen omdat ze maar weinig inkomsten hebben en ze met die inkomsten net genoeg hebben voor een dak boven hun hoofd, wat eten en af en toe een beetje elektriciteit.

Dat er dus een klein percentage mensen is dat niet altijd alles uitgeeft wat er binnenkomt…  Ach, daar heeft de economie echt niet zoveel last van.

Spaar niet, want dat is slecht voor de economie

Ja, er is weer iemand opgestaan die de aloude mantra “Geld moet rollen” uitdraagt. Zijn naam is blijkbaar Robin Fransman. En hij heeft er een boek over geschreven, 166 pagina’s voor 14,95 euro.

Hij werd geïnterviewd in Eigen Huis magazine, het tijdschrift van de vereniging eigen huis. En wat zegt hij daar?

Kort samengevat:

“Sparen is niet goed, want het is slecht voor de economie. Als we meer sparen als consumenten, kunnen we minder uitgeven aan producten en diensten. Daar lijden de bedrijven en dus de economie onder, en daar krijgen we zelf ook weer last van (omdat we bijvoorbeeld minder verdienen of ontslagen worden).”

Akkoord. Dat wil zeggen: dit is een hypothese die in de economische wereld veel rondgaat; en die al heel oud is. In slechte tijden wordt de consument opgeroepen om uit te geven om het uitgeven, zodat die arme fabrikant maar inkomsten heeft en dan weer mensen in dienst kan houden (die dan hun verdiensten weer moeten uitgeven aan andere rotzooi natuurlijk, anders blijft de economie niet groeien en dan gebeuren er rampen).

Ik weet niet of ik het met de bovenstaande hypothese helemaal eens ben. We hebben tenslotte recent nog gezien dat teveel geld uitgeven door consumenten (namelijk op krediet leven) ook tot enorme economische ellende kan leiden. Misschien is het wel verstandig dat mensen een beetje sparen (oftewel niet al hun inkomsten meteen weer uitgeven).

Maar goed. De hypothese dat “alle consumenten” “zoveel mogelijk geld uit moeten geven” met als doel om de economie draaiende te houden, die bestaat al lang. En tot zover kan ik de schrijver dus wel volgen.

Maar wat zegt hij dan in het volgende stukje… In plaats van “sparen bij de bank” moeten we van hem “onze hypotheek aflossen”. Ja, want dat is niet sparen, volgens hem. Dus dat is dan beter voor de economie? Goh, ik zie eigenlijk niet in hoe dat dan beter zou moeten zijn voor de economie, als de hypothese is dat mensen geld uit moeten geven. Je hypotheek aflossen is niet geld uitgeven, maar is het aflossen van een oude schuld. Ik ben helemaal vóór dat mensen hun hypotheek aflossen, trouwens, maar het heeft, denk ik, niets te maken met “geld uitgeven om de economie te redden”.

Laatste vraag aan de schrijver was of hij zelf afloste. En ja, hij was hard op weg om hypotheekvrij te worden zei hij. Nou, fijn voor hem. Maar mijn 14,95 euro krijgt hij niet… Moet hij eerst maar eens een logisch argument op leren zetten…

Valentijnsdag

Ja, het is weer bijna zo ver. Valentijnsdag! De dag waarop je speciaal duurder gemaakte chocolade en knuffelbeertjes aan je geliefde geven mag! En vergeet vooral niet een mooie kaart voor zeg 3,50 of 4,95 euro. Want wil je je geliefde vertellen hoe geliefd hij of zij is, dan trek je natuurlijk vooral je portemonnee en koop je iets met een hartje er op.

Grote onzin natuurlijk.

Valentijnsdag is misschien wel een mooi moment om even stil te staan bij die belangrijke persoon in je leven. Gewoon, even een herinnering dat het allemaal best bijzonder is dat je iemand hebt die van jou houdt, en van wie jij ook houdt. (In de VS begint het nu ook de gewoonte te worden om op Valentijnsdag vooral ook aan je buren, aan je kinderen en aan je vrienden te vertellen dat je van hen houdt – maar dat gaat me toch echt iets te ver). Op normale dagen gaat je conversatie misschien vooral over de was, de heup van schoonmoeder, en de kinderen. Maar misschien dat je op Valentijnsdag weer even kunt denken: Oh ja, wat fijn dat jij samen met mij deze tsunami van rekeningen, APK-keuringen, wintergriep en boze bazen wilt doorstaan!

Maar dat hoef je niet per se met de speciale Valentijnseditie van bepaalde chocolaatjes, of met een bos bloemen die overmorgen al verlept is uit te drukken. Dat mag ook gewoon met woorden en misschien een extra lekker gekookte maaltijd.

Wortels intrekken en vertrekken?

Het lijkt er wel op alsof mijn vriend elke paar maanden een aanbod krijgt om in den vreemden te gaan werken. Ook nu is het weer eens zover, en loopt er een sollicitatieprocedure uren en uren hier vandaan. Als dat wat wordt, dan ga ik natuurlijk mee.

Ik heb wel zin in het avontuur van “ergens anders wonen”. Had ik als kind al heimwee als ik bij oma logeerde (15 minuten per auto van mijn ouders vandaan), tijdens mijn studie leerde ik om elders ook mijn plekje te vinden en vrienden te maken. Ik studeerde ook nog een half jaartje in Engeland en vond het fantastisch: een nieuwe cultuur, nieuwe mensen, nieuwe gebouwen om te bekijken, nieuwe landschappen… Ik hou niet van verre reizen voor een weekje of twee (hollen, vliegen, rennen, muggen en diarree), maar ik hou wel van nieuwe gebieden verkennen door er neer te strijken en de boel eens langzaam in me op te nemen.

En natuurlijk ga ik mee. Als hij een fantastische nieuwe baan kan krijgen, een uitdaging die ook nog eens goed is voor zijn CV, dan moet hij als het enigszins kan die kans aangrijpen. Maar dan wil ik hem niet missen, dus dan ga ik wel mee.

Tegelijkertijd zou dat wel betekenen dat ik afscheid moet nemen van mijn baan. Die kan niet mee. Dat is natuurlijk erg jammer: wat ik opgebouwd heb in mijn baan (aan bekendheid bij mijn collega’s en aan “krediet”) zou ik dan achter moeten laten. En wat ik er voor terugkrijg, is nog onbekend. Tegelijkertijd is dat natuurlijk ook een onderdeel van “het avontuur aangaan”: dat je soms spannende dingen doet. En dan kun je negatief gaan zitten doen en denken dat je over een half jaar nog steeds geen baan zult hebben en dat je je tegen die tijd door de dagen heen sleept terwijl de muren op je afkomen, of je kunt natuurlijk aannemen dat je ook nu wel weer op je pootjes terecht zult komen, net als de vorige keren dat je een sprong waagde.

Financieel… Ben ik niet zo heel bang. Die baan van mijn vriend zou goed verdienen, en hij zou dan maar tijdelijk voor mijn kost en inwoning moeten zorgen (totdat ik een baan heb). Leuke extraatjes kunnen gewoon uit mijn eigen mooie buffer.

Het is allemaal nog weer erg pril; en de vorige keer ging het uiteindelijk toch niet door. Maar wie weet, deze keer wel. En stiekem vind ik dat idee wel leuk. Dat het leven niet vastligt, dat er nog vanalles kan veranderen…

Voorbereidingen voor aangifte inkomstenbelasting

Langzamerhand ben ik me aan het voorbereiden op de belastingaangifte. Sinds ik samenwoon met mijn vriend doet een accountant de aangifte voor ons, maar dat betekent niet dat wij niets meer hoeven te doen. Dus vanaf begin januari ben ik begonnen met papieren te verzamelen. Bijvoorbeeld:

Aan de inkomstenkant:

1. De jaaropgaven van ons werk. De mijne is net deze week binnengekomen. Mijn vriend betaalt zichzelf salaris vanuit zijn bedrijf en maakt dus ook elk jaar voor zichzelf een jaaropgave. Dus die is ook al binnen.

Bezittingen:

1. De waarde van het huis van mijn vriend. Dit is de WOZ-waarde, en voor dit belastingjaar gaat het om die van 1 januari 2013; te vinden op de WOZ-beschikking die we in februari vorig jaar van de gemeente kregen. (Dat papier is dus al heel lang aanwezig).

2. De waarde van onze spaartegoeden. Zowel mijn vriend als ik hebben spaarrekeningen en beleggingen bij meerdere banken. Van al die banken moet er dan dus een jaaropgave komen. Ze zijn er bijna allemaal, intussen…

3. De waarde van onze schulden. Geen gewone schulden (hiep hoera!), maar wel de hypotheekschuld van mijn vriend, plus de verklaring van hoeveel rente hij vorig jaar betaald heeft.

Bijzondere uitgaven:

Dit zijn er niet zoveel voor ons. We komen niet over de drempel voor uitgaven aan ziektekosten (wat alleen maar fijn is, zou ik zeggen). We hebben vorig jaar geen huis gekocht, we hebben geen studiekosten gehad, we hebben geen kinderen… Alleen de giften, die zijn aftrekbaar, dus daar moet ik nog alle bewijzen voor verzamelen en een overzichtje van maken.

Uiteindelijk komt er van de accountant ook elk jaar een lijstje met “mogelijk nodig papierwerk”, waar ik mijn lijstje dan mee vergelijk. En op een mooie dag in maart (meestal) gaat er dan een bak papierwerk naar de accountant, die het dan verder uit mag zoeken…

Vandaag heb ik een dag heerlijk vrij, ik denk dus dat ik straks even ga kijken hoever we al zijn en welke papieren we nog missen.