Ik heb op het werk “ja” gezegd tegen een nieuwe taak. Deze nieuwe taak zorgt voor een extra werkuur per week. Dat lijkt niets, maar op jaarbasis is dat natuurlijk wel zo’n 50 werkuren en dat is toch wel wat.
Het jammere is alleen dat nu achteraf blijkt dat deze taak een beetje verwaarloosd is door de collega die hem aan mij overgedragen heeft. Dat was ook wel de reden dat de taak overgedragen werd trouwens, dat die collega er niet meer genoeg tijd voor had.
Maar nu zit ik met een soort probleem… Ik moet de boel dus nu weer op gaan lappen, en dat terwijl het allemaal helemaal nieuw is voor mij.
Ik heb ooit een boek gelezen waarin een succesvolle “businessman” zei dat dit de ideale situatie voor hem was: als alles slecht liep als hij binnengehaald werd, dan kon hij bijna niets fout doen. Want bijna alles wat hij deed, zou de boel verbeteren. Hij maakte zich dan ook vaak geliefd bij de klanten van het bedrijf, die zich eindelijk weer gehoord voelden en die eindelijk weer verbetering zagen in de service. Hij voelde zich in zo’n situatie altijd als een vis in het water.
Nou zou ik het ook zo kunnen zien… Maar ik vind dat wel moeilijk. Ik zie meer dat het een zootje is. En denk: jeetje, waar moet ik beginnen?
Waarschijnlijk zou ik met die oude collega moeten gaan overleggen, en ook met mijn baas. En moeten gaan zeggen dat ik tijdelijk er méér dan een uur per week in moet gaan steken om de boel weer op orde te brengen. Ik denk dat dat de beste en de eerlijkste wijze van handelen is.
Hebben jullie ook wel eens gehad, dat je een taak op je bord krijgt, die om wat voor reden dan ook veel moeilijker blijkt dan je dacht?
Spaarolifantje 