Waarvoor spaar ik?

De belangrijkste reden waarom ik spaar, is omdat ik graag financieel onafhankelijk wil zijn, in de betekenis van dat ik niet meer zal te hoeven werken om rond te kunnen komen. Dát probeer ik te bereiken, en in een enigszins snel tempo. Hopelijk lukt het me binnen tien jaar.

Waarom?

Ik stel me de vrijheid voor die ik zal hebben als ik niet meer hoef te werken. En ik kan je vertellen dat ik me tegenwoordig, met een spaarsaldo van boven de 75.000 euro, al een stuk vrijer voel dan toen ik nauwelijks spaargeld had. Voorlopig werk ik nog lekker door, maar stel dat ik ontslagen zou worden, dan is er nog geen man overboord. En dat voelt al heerlijk.

Hoe?

Nou, gewoon… Door dóór te sparen. 100.000 euro is de eerste stap. Daarna is het op naar de 200.000 euro. Enzovoort. Als ik 15.000 euro per jaar weet te sparen de komende tijd, en ik krijg gemiddeld 4% groei (van de spaarrente en van de beleggingen), dan haal ik tegen 2026 de 300.000 euro. Als ik daar vervolgens 5% per jaar van uit ga geven, dan is dat 15.000 euro per jaar. En dan heb een goede kans dat ik de pensioenleeftijd, zo’n 25 jaar later, haal zonder blut te raken. En ik ga er vanuit, dat ik dan nog wat AOW en pensioen ga krijgen, ook al zal het bedrag misschien minder zijn dan wat me nu beloofd wordt. Kan ik leven van 15.000 euro per jaar? Nou, dit jaar probeer ik onder de 18.000 euro aan uitgaven te blijven, en dat blijkt nog knap moeilijk. Maar met wat minder uitgaven aan goede doelen en wat beter opletten in het huishoudbudget (en dat gaat makkelijk als je niet meer hoeft te werken) moet ik toch een heel eind komen.

En dan?

Niet meer hoeven te werken wil natuurlijk niet zeggen dat je niet meer werkt. Misschien werk ik nog wel door, als ik het tegen die tijd nog leuk vind. Misschien ga ik (veel?) minder uren werken dan nu. Maar misschien neem ik wel ontslag en ga heerlijk pottenbakken. Of de bieb leeglezen. Of op verschillende plekken in Europa wonen voor een jaartje om te kijken hoe dat is. Dat kan dan allemaal.

Beren op de weg?

Natuurlijk, meer dan genoeg. Ik kan de komende jaren al een terugval in inkomen zien waardoor ik minder kan sparen. Of ik kan een stijging van mijn uitgaven zien (door hogere inflatie, belastingen, en niet te vergeten eigen keuzes). Of een lagere groei per jaar dan de gehoopte 4%.
Maar aan de andere kant kunnen er ook gunstige verrassingen zijn: een groei in inkomen, een lagere vermogensbelasting misschien, een sterkere groei van mijn spaargeld dan de gehoopte 4%.

Mijn plan is maar een plan – zo zou het ongeveer kunnen gaan. Ik weet wat ik moet doen om het plan te laten werken, en als de rest van de wereld dan ook een beetje meewerkt, dan kom ik er wel. En hoe dan ook: een beetje spaargeld is nooit weg. Zelfs al haal ik de 300.000 niet in 2026 maar pas in 2030, of zelfs al haal ik het helemaal niet, dan nog is het hebben van een beetje spaargeld best prettig. Het leeft wat relaxter, in ieder geval voor iemand met mijn nogal bezorgde karakter.

Dus: dat is mijn plan voor de komende tijd. En ik blijf bloggen om te laten zien hoe zo’n plan langzaam werkelijkheid kan worden. Hoop ik van harte.

Advertentie

Uitgaven in september 2015

Zo, de maand is bijna om en ik stel alvast de balans op voor de uitgaven in de maand september. Een maand waarin ik toch weer meer uitgaf dan ik gehoopt had, onder andere doordat we op vakantie gingen en niet alle vakantie-uitgaven van de huishoudrekening betaald konden worden (zoveel geld hadden we daar niet over) en doordat ik mijn telefoon kwijtraakte en een nieuwe kocht.

Hier het overzicht:

Bij de extraatjes en de cadeaus zit dus 100 euro voor de vakantie en 59 euro voor de telefoon. Verder valt het dan dus wel mee. Ook bij openbaar vervoer was er een kostenpost, namelijk een reparatie aan mijn fiets. Die rijdt nu wel weer als een zonnetje, dus hopelijk was het dat weer een tijdje.

Voor de rest waren de kosten zoals verwacht. Bij mobiele telefonie is mijn nieuwe abonnement ingegaan à 11,50 euro per maand voor 300 minuten en 500 MB aan data (ik haal meestal maar 350 MB per maand of zo, dus voor mij is dat ruim voldoende). Volgende maand of de maand erna is er eenmalig een hogere factuur omdat ik dan dus de nieuwe sim-kaart gefactureerd krijg, die ik ook nodig had ivm het verlies of de diefstal van mijn oude telefoon. Maar die kosten gaan dus in oktober of november meetellen.

Ik gaf deze maand geen geld uit aan kleding, maar zal dat in oktober waarschijnlijk wel in gaan halen. Ik heb een nieuwe broek nodig en mogelijk ook een nieuwe winterjas (dat moet ik nog heel even uitzoeken, even kijken wat er van vorig jaar nog is).

Manieren om meer geld te sparen

Ik heb tot nu toe vijf manieren gevonden om meer geld te sparen, die voor mij werken:

1. Vooruitplannen. 
Ook wel bekend als: een budget maken. Hoe je het ook precies wilt noemen: bedenken waar ik mijn geld de komende tijd aan uit ga geven. Dit plan moet gebaseerd zijn op de werkelijkheid. Je kunt niet plotseling besluiten om maar 300 euro aan huur uit te gaan geven, als je huur 530 euro is. Dus om een goed budget te maken, moet je ook weten, welke uitgaven je echt te wachten staan. Dat kun je bijvoorbeeld doen door tot een jaar terug te kijken in je uitgavenpatroon, om zo vaste lasten maar ook onregelmatig terugkerende uitgaven goed in beeld te krijgen. Als ik weet welke uitgaven er aan gaan komen, kan ik ook beter begrijpen, hoeveel ik kan sparen (en ook: hoe ik mijn uitgaven kan verminderen).

2. Bijhouden wat ik uitgegeven heb.
En dat vergelijken met wat het plan was. Dit kan bij mij makkelijk een probleem zijn, met name bij het budget voor “overige” of “onverwachte” uitgaven. Als ik niet uitkijk, geef ik dat vier keer uit, en dan heb ik nog het gevoel dat ik best goed bezig ben. Totdat ik kijk naar wat ik echt uitgegeven heb en dat optel, dan word ik met de neus op de feiten gedrukt. Daarom hou ik al jaren bij, wat ik uitgeef. Ik ga nog wel eens over de schreef, hoor, maar wel minder dan vroeger.

3. Geld overboeken zodra het binnen is.
Als mijn salaris binnenkomt, maak ik meteen geld over naar de spaarrekening. Tegenwoordig staat die overboeking al ingepland, maar dat kan natuurlijk ook handmatig. Hierdoor zie ik dat geld niet of nauwelijks op de betaalrekening en is het meteen op de juiste bestemming. Ik heb dan minder de neiging om te gaan bedenken wat voor dingen ik allemaal nog meer met dat geld zou kunnen gaan doen.

4. Kunstmatige schaarste creëren.
Dit hangt wel een beetje samen met het vorige punt. Ik beperk de hoeveelheid geld die mij ter beschikking staat. In de eerste plaats op de betaalrekening, daar staan door de maand heen geen honderden euro’s op. Alleen als het salaris net binnen is en de vaste lasten er af gaan, dan wel. Daarna is het bedrag de rest van de maand laag. Ook de spaarrekening is vaak nog een beetje tricky: ik weet maar al te goed dat het geld wat daarop staat, binnen een dag op mijn betaalrekening kan staan. Een groot deel van mijn geld zit daarom in deposito’s en in beleggingen, waar ik er echt niet zomaar bij kan. Dat helpt mij echt om er van af te blijven.

5. Voor ogen blijven houden, waarom ik spaar.
Dit is een manier om gemotiveerd te blijven. Ik weet waarvoor ik spaar*. Dat doel speelt denk ik dagelijks wel door mijn hoofd. Ik zou er ook nog extra geheugensteuntjes voor kunnen maken, zoals bijvoorbeeld een foto op de koelkast of een fotootje in mijn portemonnee. Dat doe ik niet, maar terwijl ik dit typ, denk ik: misschien toch geen slecht idee, een geheugensteuntje bij mijn pinpas in de buurt. Ik hou ook bij (onder andere hier op de website), hoever ik al ben.

*Ja, ik weet waarvoor ik spaar. Daarover misschien later nog wel eens een blogje. Maar ieder mens kan voor iets anders sparen, de ene voor een vervangende auto, de ander voor de studie van z’n kinderen… Ik denk dat het goed is om in ieder geval minimaal één leuk/heel zinnig/motiverend doel te hebben.

Salaris binnen

Donderdag kwam mijn salaris weer binnen. Elke maand ben ik toch nog weer blij als dat binnenkomt. Dan weet ik weer hoeveel het is (want dat wisselt) en dan kan er weer meer geld naar de spaarrekeningen en naar de beleggingen. Natuurlijk staan er dan ook weer allerlei afschrijvingen klaar voor andere noodzakelijkheden, zoals eten en een dak boven mijn hoofd, maar goed, dat hoort er ook bij.

Deze maand was het een basissalaris, zonder extra gewerkte uren. Ik heb nog wel een aantal overuren staan van juli en augustus, die worden dan waarschijnlijk weer in oktober uitbetaald.

Maar ik kan weer een maandje vooruit. Mooi.

Telefoon kwijt

Ach jee, het overkwam me maandagavond: ik zat in de trein, speelde nog wat met mijn telefoon. Toen moest ik overstappen. En toen ik in de nieuwe trein zat, bleek dat mijn voorste vakje van mijn rugtas openstond, en dat de telefoon verdwenen was. Mijn portemonnee, mijn OV-chipkaart, mijn sleutels: ze waren er allemaal nog. Maar mijn mobiele telefoon was weg.

Een hele lieve jongedame liet mij nog in die trein haar telefoon lenen, zodat ik naar mijn vriend kon bellen en hem kon vragen om mijn sim-kaart te blokkeren (en dat lijkt op tijd gelukt te zijn, er lijken geen extra belkosten bij gekomen te zijn).

Ik heb die avond en ook de volgende dagen nog wat tijd besteed aan naspeuringen: ik heb het station drie keer doorgelopen (ja, die mevrouw die daar het perron langzaam liep af te speuren op maandagavond laat, dat was ik, ja), ik ben de volgende dag overdag nog eens bij de Servicebalie langs geweest (de telefoon was er niet afgeleverd), en ik heb ontdekt dat je tegenwoordig niet meer bij de politie moet zijn voor gevonden voorwerpen, maar bij de gemeente (zie hier).

Maar het lijkt er op, alsof-ie echt kwijt is. Dus inmiddels heb ik mij er min of meer overheen gezet. Mijn mooie, tweeëneenhalf jaar oude telefoon die het nog prima deed, is weg.

Het is wel erg handig om een telefoon te hebben, voor mij. Ik wil gebeld kunnen worden over eventuele extra diensten van mijn werk. Ik wil naar mijn werk kunnen bellen als ik vertraging heb met het openbaar vervoer. En ja, ik wil ook graag kunnen bellen met familie en vrienden als ik onderweg ben (het gaat niet alleen maar om werk).

Volgens mij is het daarnaast voor mij ook behoorlijk handig om een smartphone te hebben, en wel vooral vanwege de volgende functies:

• de NS-reisplanner en de OV-planner, voor onderweg. Ik werk op verschillende plekken en op verschillende tijden, het is handig om op te kunnen zoeken hoe ik het beste kan reizen, en ook om meteen op te kunnen zoeken wat alternatieven zijn als er iets anders is dan normaal.
• een app waarmee ik mijn uitgaven bijhoud. Niet zo cruciaal als de planners, maar toch wel behoorlijk prettig. Anders raak ik toch echt het overzicht kwijt (heb ik al eerder gemerkt, toen ik het een tijdje zonder deed).
• de e-mailapp. Zodat ik ook op mijn werk af en toe mijn privé-email kon bekijken. Dat kan namelijk niet op de computer van het werk. En heel soms komen daar relatief belangrijke berichtjes langs.
• misschien minder belangrijk, maar toch: whatsapp. Dat is sinds enige jaren voor mijn familie dé manier geworden om even snel een berichtje te sturen. En leuke fotootjes van de neefjes en nichtjes. Ik wil het eigenlijk niet missen.
• ik gebruikte toch ook af en toe de navigatie van mijn telefoon, als ik met mijn vriend in de auto zat en hij de tomtom vergeten was, bijvoorbeeld.
• en tenslotte leverde de telefoon ook gewoon aardig wat entertainment.

Dit lijstje had ik al eens eerder gemaakt. En ik had al eerder bedacht, dat ik mijn dure (maar ouwerwetse) iphone eigenlijk niet optimaal gebruik. Ik draai geen filmpjes, ik zoek er geen radiostationnetjes mee op, ik speel er geen games op. Ik weet eigenlijk niet eens, welke supergave dingen een iphone 3 zou kunnen, laat staan een 5 of 6.

Dus … Op dit moment is naar mij een Wiko onderweg. Dat schijnt een goedkoop telefoonmerk te zijn uit Frankrijk. Ik weet niet hoe ze dat dan in het Frans uitspreken, Wiko. “Je cherche mon Wiko”, “Mon Wiko est fatigué”? Ach ja, mijn vriend noemt hem trouwens al mijn kliko, dus wat zou het hoe het ding heet. Er is mij beloofd dat er een redelijk nieuwe versie van het android systeem op kan draaien, en dat ik dus met deze telefoon al de bovenstaande dingen zal gaan kunnen: internetten, mailen, apps installeren voor mijn reizen, enzovoort. Maar dan voor het bedragje van 60 euro. Nou, dat valt me reuze mee.

En voortaan weer extra voorzichtig zijn met mijn spullen. Tas goed dichtdoen voordat ik in of uit een trein stap, bijvoorbeeld. Tja.

Nieuw deposito

Ik zit er sterk over te denken om een nieuw deposito af te sluiten. Ik heb er al meerdere, maar inmiddels loopt de hoeveelheid geld op mijn gewone spaarrekening weer een beetje op, en daar is de rente natuurlijk niet echt hoog (ook al probeer ik wel op te letten dat ik het geld op een spaarrekening zet met zo hoog mogelijke rente).

De rente op spaardeposito’s is echter ook zo hoog niet meer. Helaas. Voor een deposito van één jaar is de hoogst mogelijke rente 1,6%, voor twee jaar 1,7% en voor drie jaar 1,8% per jaar (bron: vanspaarbankveranderen.nl ).

Omdat ik het geld voorlopig niet nodig ga hebben (denk ik bijna zeker te weten), zit ik toch te denken aan een deposito voor de komende drie jaar. Het kan zijn dat de rente op spaarrekeningen de komende drie jaar weer stijgt boven de rente die ik dan op dit deposito krijg, maar ik vermoed dat het niet enorm zal stijgen in de komende drie jaar. De beslissing om een klein deel van mijn geld voor drie jaar vast te zetten, zal me de kop dus niet kosten, denk ik.

Een andere reden om dit te doen, is omdat ik nog steeds merk dat ik het moeilijk vind om geld maar gewoon op een spaarrekening te laten staan. Als ik vroeger geld op mijn spaarrekening had, dan werd ik onrustig en ging ik het uitgeven. Als ik tegenwoordig geld op mijn spaarrekening heb staan, dan word ik onrustig en ga ik het beleggen. Go figure. Vastzetten in een deposito helpt me erg tegen die onrust: het zit vast, ik kan het geld niet opnemen: klaar. Hoef ik er niet meer over na te denken.

Eindelijk weer een CAO

Onze vorige CAO was al sinds begin 2015 of zo niet meer geldig, maar het onderhandelen over een nieuwe CAO duurde wel even. Recent kwam er dan eindelijk een deal, eentje die ook met terugwerkende kracht nog geldt over de vorige maanden. Omdat er ook een heel klein beetje loonsverhoging onderhandeld is, betekent dat ook dat ik over die maanden nog wat extra salaris ga krijgen binnenkort. Het is niet veel, maar wie het kleine niet eert… Het compenseert in ieder geval de inflatie, en dat is toch wel prettig, dat je niet voor minder “echt” geld werkt dan vorig jaar… Dat vind ik trouwens niet alleen voor mezelf, maar ook voor al mijn hardwerkende collega’s een prettig idee.

Ik schijn trouwens niet de enige te zijn die een kersverse CAO heeft, nu.nl meldt dat er dit jaar een ‘inhaalslag’ aan het plaatsvinden is, dat er steeds meer akkoorden bereikt worden over CAO’s die al verstreken waren.

Bijbaantje

Ik schreef een paar maanden geleden dat ik een klein bijbaantje had gevonden. Nou, daar gaat het nog steeds goed mee. Ik wacht nu op een uitbetaling van zo’n 200 euro die vandaag of morgen binnen moet komen. Tot nu toe heb ik er dit jaar tweeduizend euro mee verdiend. Er zijn ook heel wat uren in gaan zitten, maar dat waren toch uren die ik anders al surfend of lezend had doorgebracht, dus daar kon ik er wel een paar van opofferen.

Ik heb over dit inkomen nog geen belasting betaald. Aangezien ik in de 42% belastingschaal val, zal er van dit inkomen nog wel iets af gaan: van de 2000 euro zal ik dan toch zo’n 840 euro aan belasting moeten betalen. Maar het verhoogde inkomen zorgt er dan ook weer voor, dat ik wat extra geld zelf opzij mag zetten voor mijn pensioen, volgend jaar, omdat ik dan weer wat extra jaarruimte heb. Van de 2000 euro zou ik misschien zo’n 300 euro belastingvrij opzij kunnen zetten voor veel later. Dat vind ik dan weer mooi, en dat verlaagt de belastingdruk ook weer wat.

Ook al moet ik er straks nog belasting over betalen, op dit moment ben ik wel blij met dit extra inkomen. Ik kan het nu gebruiken om te sparen en te beleggen, en dan komt de rekening pas in mei 2016. Natuurlijk moet je dan wel zorgen, dat dat geld er is tegen die tijd! Maar dat is in mijn geval geen probleem.

Over hypes

Even een beetje filosofisch, vandaag. Ik zie dat de Kondo-hype enorm losgebroken is. Ik heb er over gelezen.  Het idee is een soort van minimalisme. Je mag alleen die spullen houden, waar je een positief gevoel bij hebt. Ik zie ook dat veel mensen er positieve dingen over zeggen, dat het voor hen waarde heeft, dat ze zich beter voelen, vergeleken met voordat ze het boek lazen.

Zo kun je ook andere hypes herkennen. Dingen die ineens ‘in’ zijn, dingen ook waar mensen dan natuurlijk heel enthousiast over kunnen zijn, en die waarschijnlijk ook wel weer langzaam naar de achtergrond verdwijnen.

Die dingen kunnen zeker wel een verschil maken. Kunnen blijvend waarde bieden voor een persoon. Zo is mijn zus bijvoorbeeld heel blij met de cursus ‘mindfulness’ die ze gevolgd heeft. Al zal ‘mindfulness’ misschien ook ooit weer een keer een hype blijken te zijn, achteraf gezien. Maar voor mijn zus kan het levenslang helpen om beter te leven, met meer geduld en meer positieve gevoelens.

En er zullen ook genoeg mensen zijn die door te sonjabakkeren een beter grip hebben gekregen op hun eetpatroon en op hun gewicht.

Dus waarschijnlijk moet ik het zo zien: wij mensen zijn heel goed in overdrijven. Als we iets nieuws vinden en daar enthousiast over raken, dan schieten we vaak een beetje door. Maar dat wil niet (altijd) zeggen, dat er in het gevondene niet iets goeds zit. Dus uit langskomende trends kan je toch ook soms wel iets halen, wat voor jou levenslang waardevol zal kunnen zijn.

En dan mag je dus aan die trends meedoen om dat waardevolle eruit te distilleren, maar je mag ook van een afstandje kijken, of er in die trend iets bij zit, wat bij jou past.

Zo, dan ga ik nu de keuken opruimen.

Veel, veel geld verdienen

Stel dat je een product bedenkt dat fantastisch is. Iedereen wil het hebben. Of 10% van de Nederlandse bevolking (toch ook zo’n 1,6 miljoen mensen) wil het hebben. Je vraagt er 10 euro voor terwijl het 5 euro kost om het te maken en bij de klant te krijgen. Ka-ching, je bent in één keer multimiljonair (want 1,6 miljoen keer 5 euro winst is 8 miljoen – minus belasting is nog steeds meerdere miljoenen). Nou, dat vind ik best. Als jij een product verzonnen hebt, gemaakt hebt, en op de markt gebracht hebt, en meer dan een miljoen personen vinden dat product zo fantastisch dat ze bereid zijn om er tien euro voor neer te leggen, dan heb je het gewoon goed gedaan. Gefeliciteerd.

Stel dat je, zeg, bedrijfskunde gestudeerd hebt. Je bent als onderbaasje ergens begonnen toen je daarmee klaar was, en in de loop van de jaren ben je opgeklommen naar steeds hogere posities. Eventueel ook nog wisselend van bedrijf. Je krijgt het klaar om een bepaalde ruzie tussen twee afdelingen te beslechten, of je begeleidt een overname op een redelijk goede manier, enzovoort, en zo kom je steeds hoger. Uiteindelijk betaalt een of ander groot commercieel bedrijf je heel veel geld om voor hen te werken. Zeg een paar honderdduizend per jaar, of nog meer. Plus bonussen misschien wel. Misschien ben je dat geld ook wel waard. Misschien ook niet. Maar eigenlijk maakt mij dat dan niet zo veel uit. Dat commerciële bedrijf vindt blijkbaar dat jij dat geld waard bent. En als zij geld verliezen op jou (omdat je in werkelijkheid niet zoveel geld waard bent), dan is dat het probleem van het bedrijf. Ik kan geen medelijden hebben met een bedrijf.

Maar nou de publieke sector. Daar komt mijn probleem. Stel je bent na je opleiding bedrijfskunde in de publieke sector gaan werken. Je hebt een afdeling gerund van een ziekenhuis, daarna heb je een hele tak van het ziekenhuis gerund, en uiteindelijk ben je ziekenhuisdirecteur. Je hebt het helemaal gemaakt. Maar dan vind ik het toch heel moeilijk om te zeggen: ‘Ja, deze persoon is honderdduizenden euro’s per jaar waard voor dit ziekenhuis, deze persoon verdient een mooi salaris van meer dan honderdduizend euro per jaar.’

Tegelijkertijd kun je toch wel stellen dat de gemiddelde schoonmaker in dat ziekenhuis (hoe belangrijk die ook is voor het ziekenhuis, om bijvoorbeeld infecties te voorkomen) de functie van directeur niet over zou kunnen nemen zonder grote brokken te maken, dus iets méér verdienen dan de schoonmaker mag van mij wel. Zelf verdien ik ook meer dan het minimumloon, en ik vind mezelf dat nog waard, ook. Dankzij de opleiding die ik heb afgerond en ook intussen een beetje de ervaring die ik heb.
En ik snap ook wel: stel dat een manager van een afdeling van een ziekenhuis zeg 70.000 euro bruto per jaar verdient, en hij doet het goed, en er komt iemand uit het bedrijfsleven die zegt: nou, als je dat voor ons commerciële bedrijf ook kunt doen, dan krijg je 95.000 euro bruto per jaar, met de kans om door te groeien naar veel meer … Dan snap ik wel dat zo’n getalenteerde persoon dan de sprong maakt naar de commerciële sector, en dat je dan in de publieke sector kunt zeggen: ‘Jammer dat we ‘m kwijt zijn. Ik wou dat we ‘m hier ook 95.000 euro per jaar hadden kunnen bieden, dan hadden we ‘m kunnen houden.’

Ik kom er dus niet helemaal uit. Ik blijf het moeilijk vinden om topsalarissen in de publieke sector “goed” te vinden. Wat vinden jullie?