Obligaties gekocht van de Vegetarische Slager

De Vegetarische Slager, een bedrijf dat vleesvervangers produceert en probeert om deze ook zoveel mogelijk qua smaak en textuur op vlees te laten lijken, gaf begin oktober obligaties uit, om zo geld te lenen voor de bouw van een nieuwe fabriek in Breda. Dankzij deze fabriek kunnen ze hun productie uitbreiden en misschien ook de prijs van de producten verlagen.

Afgelopen dinsdag kwam ik op hun website om te kijken naar de informatie over de burger van hen die ik aan het eten was, en daar zag ik de aankondiging van de mogelijkheid om geld te lenen aan hen. Ik was enthousiast. Uiteindelijk weet ik nu dat ik één van de laatsten was die nog obligaties kon kopen, want de volgende dag was de inschrijving gesloten. Gisteren kreeg ik de bevestiging dat “mijn storting in goede orde ontvangen was”, dus het lijkt er op, of ik er nog net bij zit met mijn inleg van 1000 euro. Half november worden de obligaties echt uitgegeven, dus dan weet ik het helemaal zeker.

Het voelt goed dat ik niet de enige enthousiasteling was. Nu.nl schrijft dat er 671 deelnemers waren die de 4999 obligaties van elk 500 euro gekocht hebben. Dus nog 670 andere mensen (en bedrijven?) kochten obligaties, en gemiddeld kochten ze er ruim zeven.

Maar, vóórdat ik kocht, keek ik wel even naar de beschikbare informatie over de Vegetarische Slager. Die was en is beschikbaar via de website van NPEX. NPEX verzorgt de administratie en de handel in deze obligaties. Ik keek naar een aantal dingen:

Toekomst van hun product(en)

In de allereerste plaats dacht ik zelf na over de toekomst van dit bedrijf. Ik ben zelf redelijk enthousiast over hun producten, en ik denk dat je in de maatschappij ziet dat mensen steeds vaker kiezen voor het eten van minder vlees, wat deels vervangen zal worden door vleesvervangers. Ik heb net even gesurft over het internet, maar kan geen cijfers recenter dan 2010 vinden, dus hé, Centraal Bureau voor de Statistiek, tijd voor een update! Hoe dan ook, ik denk dat er wel kopers zijn voor een goed stukje nepvlees, en dat dat ook wel zo zal blijven, en mogelijk zelfs méér zal worden.

De “aanbieding” van de obligatie

Het bedrijf belooft een jaarlijkse rente van 5% te gaan betalen, die elke maand uitgekeerd gaat worden (dus op een obligatie van 500 euro krijg je elk jaar 25 euro rente, per maand dus net iets meer dan 2 euro). Over zeven jaar wordt de hoofdsom afgelost en krijg je dus het uitgeleende geld terug. Ik vind die rente ietsjes aan de hoge kant. Nederlandse staatsobligaties betalen 0,5% of zo. Mijn spaarrekening doet rond de 1%. Een beloofde rente van 5% betekent dus, dat ik méér risico loop dan bij mijn spaarrekening. Nou ja, het is ook wel logisch dat er méér risico aan zit dan aan je spaarrekening, en het is ook fijn om méér rente te krijgen, dat klinkt wel aanlokkelijk. Maar het zorgde er wel voor dat ik ook even goed nadacht over het feit, dat er een kans is dat ik (een deel van) die 1000 euro kwijtraak.

Het bedrijf zelf

Ik keek naar de prospectus en naar de meest recente jaarrekening (die over 2014) die op de website van NPEX staan. De prospectus was in prettig eenvoudige taal opgesteld. Ik ben geen expert in het lezen van jaarrekeningen, maar het viel mij op dat het bedrijf weinig eigen vermogen heeft, en wel een redelijk grote schuld. Maar het was ook goed te zien dat de omzet elk jaar flink stijgt, dus die situatie zou binnenkort zomaar anders kunnen zijn.

De gun-factor

Heel, heel belangrijk, denk ik, in dit geval. Mogelijk ook bij anderen die mee inlegden. Ik hoop van harte dat de Vegetarische Slager (en andere bedrijven die vegetarische producten maken en verkopen) het goed gaat doen in de toekomst. Daar zijn tal van redenen voor, zoals dat wij Nederlanders best wat minder vlees zouden kunnen eten omdat dat gezonder is, zoals dat minder vlees eten simpelweg minder dierenleed betekent en zoals dat het milieuvriendelijker is, en tenslotte ook nog eens dat het goedkoper kan zijn dan het eten van vlees. Ik zie echt alleen maar voordelen van minder vlees eten. En als je dan zegt: ja, maar, vlees is zo lekker … dan is dat precies waar de Vegetarische Slager voor gaat zorgen: dat het ook nog eens superlekker is om vegetarisch te eten. Dan zijn we toch helemaal rond?

Samengevat besloot ik dat ik met 1000 euro van mijn geld de gok wel aandurfde. Mijn kleine duwtje in de rug voor de Vegetarische Slager. En dan krijg ik dat geld hopelijk ook weer een keertje terug, plus rente. Daar hoop ik dan maar op. Wordt vast vervolgd…

Advertentie

Hamburger én obligaties van De Vegetarische Slager

Ik eet vegetarisch. Al sinds ik op mezelf woon. Eerst vooral omdat ik veel soorten vlees gewoonweg niet lekker vond. De smaak van veel soorten vlees, maar vooral ook de consistentie. Toen ik een kipfiletje stond klaar te maken in de tweede week of zo dat ik op mezelf woonde, en stond te worstelen met de peesjes en bloedvaten die daar soms in zitten, had ik er genoeg van. Zoveel gedoe met het koken van iets wat ik eigenlijk niet eens zo heel lekker vind, en óók nog eens niet nodig heb. En sindsdien eet ik vegetarisch. Ik heb nog wel eens vlees gegeten om een buitenlandse gastvrouw niet voor het hoofd te stoten, maar het aantal keren dat ik vlees eet per jaar is bij mij op nul tot één handen te tellen.

En wat heerlijk dan dat in de afgelopen twintig jaar het aantal vleesvervangers zo is toegenomen. Je kunt trouwens ook prima vegetarisch eten zónder dat je kant-en-klare vleesvervangers eet. Je hoeft vlees helemaal niet te “vervangen” in die zin dat het dan ook weer op een lapje of plakje vlees moet lijken. Als je vegetarisch eet, moet je gewoon zorgen dat je wat plantaardige eiwitten binnenkrijgt en ijzer en zo, en daar is enige aandacht voor je voeding voor nodig, maar je hoeft niet per sé nep-vlees te eten. Maar ik vind het vaak wel gemakkelijk, en lekker. Dus ik koop redelijk wat vleesvervangers in mijn plaatselijke supermarkt en ben blij met de variatie die daarin tegenwoordig te krijgen is. (voorbij is de tijd van de keuze uit ofwel witte smakeloze tofu, ofwel een vette plak kaas om te bakken).

Een paar jaar geleden hoorde ik voor het eerst van de Vegetarische Slager. Die had een winkel in Den Haag waarin hij diverse soorten nep-vlees verkocht. hij probeerde zoveel mogelijk “echt” vlees te benaderen met de smaak en consistentie, zodat het ook voor ware vleesliefhebbers niet meer zo’n straf wordt om bijvoorbeeld een paar dagen per week het vlees te laten staan.

Een jaartje geleden viel me op, dat er nu ook producten van dit bedrijf in mijn eigen supermarktje te koop waren. Top, proberen! Ik kocht hun nep-kip als eerste. En wat bleek… het was hem inderdaad behoorlijk goed gelukt om echte kip na te maken. Zo goed, dat ik het niet meer zo lekker vond. De consistentie en de smaak deden mij iets teveel terugdenken aan de jaren waarin ik nog mijn bordje leeg moest eten van mijn moeder. Mijn vriend at mijn portie nepkip dan weer wel met veel smaak op. Top gedaan, Vegetarische Slager, maar niet voor déze vegetariër.

Sindsdien durfde ik dus niet meer zo goed iets van dit merk te kopen. Maar: pas geleden nam ik toch maar weer eens iets mee uit de supermarkt, en gisteravond probeerde ik dus hun eh, nep-hamburger, maar dat mag je niet zeggen geloof ik. Daarom heet het een Mc2-burger, dat mag je dan weer wel zeggen. Hij is vooral gemaakt van soja en hij smaakt helemaal prima, zelfs voor iemand die niet zoveel van vlees houdt, zoals ik. Hieronder het bewijs:

Mijn broodje met burger. Ik had geen sla of augurk. Volgende keer ben ik beter voorbereid en wordt het een nog lekkerder broodje!

Deze burger is dus helemaal geslaagd, ook voor ondergetekende vlees-mijder.

(Maar goed, bij ernstig bewerkte vleessoorten zoals knakworsten, salami en hamburgers kun je je sowieso afvragen of dat nog wel naar vlees smaakt, of dat je eigenlijk vooral bijvoorbeeld de kruiden proeft. Ik eet ook wel eens nep-knakworsten, en denk dan altijd dat er wel 2% minder vlees in zit dan in echte knakworsten …)

Maar goed, dat terzijde.

Ik wilde even opzoeken hoe dat nou precies zit met die Vegetarische Slager, en wat zag ik gisteren op hun website? Ik kon ‘m steunen! Met een obligatielening! Want hij wil een nieuwe fabriek gaan bouwen!

Daar ben ik wel in geïnteresseerd.  Want: ze maken dus lekkere alternatieven voor vlees. Alternatieven die evenveel kunnen kosten als vlees (hangt er ook erg van af, met welk vlees je het vergelijkt; met de kiloknaller of met het biologische lapje van hoge kwaliteit), en producten waar geen, of in ieder geval veel minder dierenleed aan vastzit, dan aan vlees. (En misschien is het ook nog wel gezonder dan vlees, maar dat is erg moeilijk te bepalen). Dat lijkt me mooi, om die ontwikkeling mee te kunnen ondersteunen met mijn spaargeld.

Dus dat ben ik eens eventjes gaan bekijken… In een volgende post méér daarover. (Inmiddels hebben ze trouwens genoeg geld opgehaald, zag ik …).

Betaling vakbond

Een paar weken geleden stuurde ik papieren in naar de HR-afdeling van mijn werk. Volgens de CAO mag ik namelijk bruto salaris inleveren om mijn vakbondscontributie mee te betalen. Daarvoor moest ik dan wel twee verschillende documenten invullen en laten ondertekenen door mijn baas; én een bewijsje meesturen wat ik dan van de vakbond kreeg.

En nou zie ik op mijn recente loonstrook, dat het gelukt is. Dit jaar betaal ik maar een paar euro aan de vakbond, omdat ik ergens halverwege het jaar begonnen ben en ook nog de eerste maanden een lagere contributie mocht betalen ter introductie. En op mijn loonstrook staat nu dat ik voor 2,19 uur aan werk geen salaris uitbetaald krijg, maar dat ik dat bedrag netto krijg onder de vermelding “vakbond”. En ja, 2,19 uur, dus we hebben het hier over precies 131 minuten en 24 seconden aan salaris die ik ingeleverd heb hiervoor, ha, ha.

Mooi. Volgend jaar doe ik zoiets weer, en dan hoef ik trouwens nog maar één formulier (ondertekend door de baas), plus het bewijsje van de vakbond op te sturen. Dat scheelt dan ook weer een halve boom.

Waarom heb ik gebruik gemaakt van deze mogelijkheid?

Voordeel is dat ik de vakbond dus van brutosalaris betaal en dus minder inkomstenbelasting betaal. De belastingdienst betaalt als het ware mee aan mijn vakbondscontributie. Ik zit in de 42%-schaal met het grootste deel van mijn salaris, dus je kan wel zeggen dat de belastingdienst 42% betaalt en ik “maar” 58%. Da’s toch mooi meegenomen. (En ze betalen trouwens ook mee aan mijn giften – ik begin ze steeds leuker te vinden, die mensen van de belastingdienst!)

Zeer klein nadeel is dat je met het inleveren van uren ook rechten inlevert (op uitkering bij ziekte, op pensioen), maar in dit geval doen die twee uur op jaarbasis me toch echt de das niet om. En volgend jaar gaat het misschien om tien uur op jaarbasis. Dat gaat niet het verschil zijn tussen armoede en goed kunnen rondkomen bij ziekte of bij pensioen.

Opscheppen over hoeveel iets gekost heeft

Een paar dagen geleden spraken we tijdens een etentje met een kennis over de nieuwe smartfoon die ze wilde aanschaffen. Omdat ik net een nieuwe gekocht heb (waar ik nog steeds heel tevreden mee ben, trouwens), en mijn vriend redelijk wat weet van telefoons en apps, vonden we dit best een interessant gespreksonderwerp.

En gaandeweg het gesprek merkten we, dat ze eigenlijk vooral een dure telefoon wilde hebben. Om indruk te maken om de mensen in haar omgeving. Hij moest er sjiek uit zien, en hij moest niet te groot zijn (want hoe kleiner hoe indrukwekkender? Misschien loopt ze dan trouwens wel één mode achter, maar goed). Wat ze echt wilde doen met de telefoon kon ook gemakkelijker met een ouder en/of met een goedkoper model.

En toen viel me wel iets op:

Je kunt opscheppen over hoe duur iets was. De onderliggende boodschap daarbij kan dan iets zijn als: kijk eens hoe rijk ik ben, of: kijk eens wat voor dure cadeaus ik krijg. Je kunt op die manier opscheppen over je kleding, over je merktas, over je meest recente vakantie, over je auto, en dus tegenwoordig ook over je telefoon.

Maar je kunt óók opscheppen over hoe goedkoop iets juist was voor je. Dat is ook een manier van opscheppen die geaccepteerd wordt, in ieder geval in Nederland (ik weet niet of dat in andere culturen ook een optie is). Je kunt iets gratis hebben gekregen (ha!), of iets geritseld hebben (slim hè?), of een goede deal gescoord hebben (goed gezien!).

Nou, jullie snappen wel dat ik de laatste manier van opscheppen iets handiger vindt: a. je houdt centjes over aan het einde van de maand, en b. soms (niet altijd) gaat het om tips die de ander ook nog weer gebruiken kan om zelf ook wat goedkoper uit te zijn.

Een blijkbaar onverwachte wending op de aandelenmarkt

Net op nu.nl:

Het grafiekje is een beetje stuk, er is geen lijntje voor 460, ik vond dat wel grappig. Het lijkt net, alsof het lijntje gewoon van de kaart gelopen is; of alsof je in de goede oude tijden een grafiek-tekenaar had, en dat die dacht: Ja, zeg, dáár had ik geen rekening mee gehouden, dat het zover op kon lopen! En  het is al 16 uur, dus ik ga gewoon naar huis hoor, ik los het morgen wel weer op!

Vandaag dus een opleving van de markt, ik zat me eerst nog af te vragen waarom, maar blijkbaar is het vanwege een toezegging van iemand van de centrale bank van Europa, dat ze zo nodig nog meer maatregelen willen nemen de komende tijd om de economie te stimuleren. Dat vindt men blijkbaar leuk op de aandelenmarkt.

Over de afgelopen maanden is er ook een beetje herstel na de val in augustus, maar het is nog niet helemaal terug op het oude niveau. (De Amerikaanse S&P500 lijkt wat sneller te herstellen dan de AEX, trouwens). So be it. En het is ook acceptabel dat eigenlijk niemand weet, hoe het verder gaat lopen. We zien het vanzelf wel. Gewoon doorademen 🙂

Weekje vrij

Ik heb een weekje vrij. Heerlijk. We hebben veel “niets” gedaan tot nu toe, maar we hebben ook familie bezocht, en gaan dat de komende dagen ook nog doen. Wat is het lekker om gewoon uit te kunnen slapen en min of meer zelf te verzinnen, wat je eens wil gaan doen.

Vandaag “wacht” ik op mijn salaris, dat ofwel vandaag, of uiterlijk morgen binnen moet komen. En verder wachten er dan op mij nog drie biebboeken die binnenkort uit moeten (want anders krijg ik een boete).

Kortom, meer dan genoeg te doen, voor iemand die vakantie heeft!

PS. Hoera, het salaris kwam rond 15 uur binnen. Mooi.

Geld van een deposito weer binnen

In oktober 2011 sloot ik een deposito voor tien jaar af, tegen een rente van toen nog 3,8%. Ik vond dat toen laag, want die rente was net onder de vier procent gedoken, toen, maar inmiddels kun je nergens meer zo’n mooie rente krijgen voor een deposito. Dus achteraf ben ik er dan toch blij mee.

Dit deposito stort de rente één keer per jaar bij in het deposito; en dit geldbedrag gaat dan volgend jaar ook weer 3,8% rente verdienen. Rente-op-rente dus. En zo door tot 2021, wat in 2011 echt heel erg ver weg leek, maar inmiddels toch alweer dichterbij komt.

Ik ben er blij mee 🙂

Mijn bucketlist

Tadaa, mijn bucketlist. Gemaakt via deze website. Op mijn lijstje tot nu toe staan:

• Bungeejumpen
• Parachutespringen
• Een tijger aaien

Nee, ben je gek, natuurlijk niet. Niks voor mij. Echt niet. Op mijn lijstje staan andere dingen, waaronder dat halve jaar in Engeland wonen (of misschien wel meerdere halve jaren? Maar diep in de winter wil ik ergens anders zijn, hoor!), en een zomer in Noorwegen (lente tot herfst, en idem dito: als de dagen wel erg kort en koud worden, ben ik er graag weer weg).

Ik vind het best moeilijk om zo’n lijstje te maken. Waar word ik nou echt heel blij van? Of wat wil ik koste wat kost nog bereiken of meemaken? Nou, weinig dingen. Het leven is ook zo al erg leuk. Maar die plannen om nog eens in het buitenland te wonen, ja, die zitten wel al heel lang in mij. En nog een vreemde taal leren spreken, dat is ook zoiets waar ik al langer over denk.

Nou is “in het buitenland wonen” wel moeilijk zolang je nog een baan hebt. Maar die taal spreken? Misschien wordt het wel eens tijd om me daarin te gaan verdiepen …

Bijbaantje en vrije tijd

De laatste week heb ik erg weinig tijd. Of tenminste, ik heb heel veel tijd “uitgegeven” aan werk. Aan mijn echte werk, en aan mijn bijbaantje. De laatste opdracht voor mijn bijbaantje was zondagmiddag af, en sindsdien geniet ik van wat vrije tijd. Ja, al een hele avond en een halve ochtend dus. 🙂

Ik merk dat ik nog een beetje een opgejaagd gevoel heb. Snel, snel, ik moet iets doen! Oh nee, ik hoef even niks. Dat was ik even vergeten.

Het bijbaantje levert me niet zo superveel op. Een paar euro per uur dat ik er aan werk. Is dat niets? Nee, dat is niet niets. Is het een goede besteding van een paar van mijn vrije uren die ik anders al websurfend zou doorbrengen? Ja, best wel.

Alleen, ik moet het ook weer niet overdrijven. En het opgejaagde gevoel wat ik nu heb, betekent dat ik het overdreven heb. Tijd om een tandje terug te schakelen en even geen nieuwe opdrachten aan te nemen. Ook al levert elke opdracht me wel een beetje geld op, waarmee ik dan weer dichter bij mijn inkomensdoel voor 2015 zou komen.

Volgende week heb ik een week vakantie. Misschien moet ik dan die week ook maar geen opdrachtje aannemen. Echt vrij hebben. Waarschijnlijk doe ik in die week alsnog veel nuttige dingen, zoals klusjes in huis. Maar in ieder geval verder even rust en vrijheid. Even weer terug naar de basis 🙂  . Dat is dan dus mijn goede voornemen voor de komende twee weken!

Eén belletje – 35% korting

Ik kreeg recent weer de factuur in de bus voor mijn jaarabonnement op een tijdschrift (welk tijdschrift maakt eigenlijk niet uit, denk ik zo). Ik ben al meer dan tien jaar trouw lid, zie ook af en toe in het blad aanbiedingen voorbij komen voor nieuwe leden, maar voor de ouwe trouwe leden is er nooit wat bij. Herkenbaar, denk ik?

Dankzij mijn financiële administratie weet ik dat ik twee jaar geleden het abonnement voor 54 euro per jaar kreeg, vorig jaar 56 euro, dit jaar … 61,95 euro. Auw. Dat is dan ineens wel een erg grote prijsstijging. Dat valt flink tegen. Misschien moet ik dat tijdschrift dan maar in de bieb gaan lezen?

Dus… belde ik om op te zeggen. Met stiekem in mijn achterhoofd de hoop op een mooi aanbod.

En: het is gelukt! Yes!

Eerst praatte ik met een mevrouw die ik kreeg nadat ik op aanraden van het bandje vier-voor-opzeggen had ingetoetst. Die mevrouw nam mijn gegevens op, vroeg of ik echt wilde opzeggen (ja) en zette me daarna door naar de volgende mevrouw. Met die mevrouw sprak ik éérst af dat ik het abonnement zou opzeggen, maar daarna had ze toch nog een mooi aanbod voor mij: een jaarabonnement voor slechts 39,95 euro.

Kijk, dat vind ik nou wel mooi. Want ik lees dit tijdschrift graag. Maar niet voor ruim vijf euro per nummer. Komend jaar lees ik het voor 3 euro en centen per nummer, en dat vind ik een meer passend bedrag.

Maar het kan dus, ook in Nederland: bellen dat je op gaat zeggen, eerlijk zeggen dat dat is vanwege de verhoogde prijs, en dan een lagere prijs aangeboden krijgen.

Mooi. Dus ik blijf nog een jaartje lid en betaal daar graag bijna veertig euro voor. En daarna zien we dan wel weer.