Een paar weken geleden stuurde ik papieren in naar de HR-afdeling van mijn werk. Volgens de CAO mag ik namelijk bruto salaris inleveren om mijn vakbondscontributie mee te betalen. Daarvoor moest ik dan wel twee verschillende documenten invullen en laten ondertekenen door mijn baas; én een bewijsje meesturen wat ik dan van de vakbond kreeg.
En nou zie ik op mijn recente loonstrook, dat het gelukt is. Dit jaar betaal ik maar een paar euro aan de vakbond, omdat ik ergens halverwege het jaar begonnen ben en ook nog de eerste maanden een lagere contributie mocht betalen ter introductie. En op mijn loonstrook staat nu dat ik voor 2,19 uur aan werk geen salaris uitbetaald krijg, maar dat ik dat bedrag netto krijg onder de vermelding “vakbond”. En ja, 2,19 uur, dus we hebben het hier over precies 131 minuten en 24 seconden aan salaris die ik ingeleverd heb hiervoor, ha, ha.
Mooi. Volgend jaar doe ik zoiets weer, en dan hoef ik trouwens nog maar één formulier (ondertekend door de baas), plus het bewijsje van de vakbond op te sturen. Dat scheelt dan ook weer een halve boom.
Waarom heb ik gebruik gemaakt van deze mogelijkheid?
Voordeel is dat ik de vakbond dus van brutosalaris betaal en dus minder inkomstenbelasting betaal. De belastingdienst betaalt als het ware mee aan mijn vakbondscontributie. Ik zit in de 42%-schaal met het grootste deel van mijn salaris, dus je kan wel zeggen dat de belastingdienst 42% betaalt en ik “maar” 58%. Da’s toch mooi meegenomen. (En ze betalen trouwens ook mee aan mijn giften – ik begin ze steeds leuker te vinden, die mensen van de belastingdienst!)
Zeer klein nadeel is dat je met het inleveren van uren ook rechten inlevert (op uitkering bij ziekte, op pensioen), maar in dit geval doen die twee uur op jaarbasis me toch echt de das niet om. En volgend jaar gaat het misschien om tien uur op jaarbasis. Dat gaat niet het verschil zijn tussen armoede en goed kunnen rondkomen bij ziekte of bij pensioen.
Spaarolifantje 