Jaarlijkse rente van deposito binnen

Een hele tijd geleden alweer, in september 2010, zette ik voor het eerst geld voor langere termijn vast in een deposito. Twee jaar daarvóór ongeveer stond ik altijd maximaal rood en moest ik wel eens geld lenen bij mijn ouders om boodschappen te kunnen doen (wat ik dan altijd weer terugbetaalde als ik mijn salaris binnenkreeg, en wat ik dan vaak weer opnieuw moest lenen in de week voordat mijn volgende salaris binnen zou komen).

Op een gegeven moment vond ik dat té erg worden en ben ik mijn uitgaven eens goed onder de loep gaan nemen, en gaan veranderen. En dát resulteerde dus twee jaar later in het feit, dat ik niet alleen niet meer rood stond, maar zelfs 5000 euro op mijn spaarrekening had die ik vast durfde te zetten voor tien jaar.

Ik sloot een deposito af voor tien jaar en kreeg daar 3,4% rente op. Dat was op dat moment eigenlijk een lage rente voor een tienjaarsdeposito, maar dat wist ik niet. Ik sloot hem gewoon af bij mijn eigen bank.

Nu blijkt dat toch een best goede keus geweest te zijn, want inmiddels krijg je dat soort mooie rentes niet meer, en ik heb ‘m toch maar mooi op tijd vastgelegd. Zou nog leuker zijn geweest als ik er 5% jaarrente op kreeg, maar goed.

Een week of wat geleden kwam dus de jaarrente binnen voor dit jaar, altijd een leuk moment. Nog vier jaar krijg ik die mooie rente van 3,4% op dit bedrag, en dan wordt in september 2020 de hoofdsom weer vrijgelaten en moet ik gaan kijken wat ik dan met dat bedrag wil en kan doen. Maar dat zien we dan wel weer.

 

Advertentie

Salaris ook weer binnen

Mijn salaris kwam deze week ook weer binnen. Op dinsdag kon ik mijn strookje al online inzien, op donderdag arriveerde het salaris. Erg grappig eigenlijk, tussen mijn vorige salarisdag eind augustus en deze salarisdag heb ik drie weken vakantie gehad, dus voor mijn gevoel heb ik deze maand niet (nauwelijks) gewerkt en toch geld gekregen. 🙂

Natuurlijk is het hele bedrag meteen alweer verdeeld over allerlei spaarrekeningen en beleggingen en dergelijke. En de vaste afschrijvingen zijn ook alweer gedaan.

De komende maand moet ik dan weer wél werken voor mijn geld. Volgende salaris wordt verwacht rond 21 oktober…

Bijbaantje

Ik had eigenlijk het voornemen om dit jaar minder tijd te besteden aan mijn bijbaantje waarbij ik interviews uittyp, dan vorig jaar. Ik wilde streven naar zo’n 100 euro inkomsten per maand, bruto. Dus 1200 euro in een jaar, en dan zou ik daar nog inkomstenbelasting over betalen – kwam ik op zo’n 700 euro netto uit, leuke bijverdienste.

Maar ook dit jaar waren er weken dat ik veel meer werkte. Vorig weekend besteedde ik wat tijd aan het op een rijtje zetten ervan:

De inkomsten uit mijn bijbaantje in 2016 tot nu toe

Nou, dus dan weet ik ook weer, hoelang ik dat goede voornemen heb volgehouden: tot en met maart, ongeveer. (In januari kreeg ik nog wat geld binnen van werk wat ik in december verrichtte).

In totaal zit ik tot nu toe op 3000 euro (en centen) bruto. Na inkomstenbelasting is dat zo’n 1800 euro netto.

Mijn goede voornemen is wel weer om dit wat af te bouwen. Het kost veel tijd, en per uur werk levert het beduidend minder op dan mijn echte werk. En soms (zoals in mei en juni) dan neemt het wel erg veel van mijn vrije tijd in beslag. Vrije tijd is ook belangrijk voor een mens, dat moet ik niet vergeten.

Dus mijn goede voornemen voor nu is om vanaf nu per maand weer terug te gaan naar zo’n 100 euro bruto verdienen aan dit bijbaantje. En dan de vrije tijd te gebruiken voor dingen als het huishouden, hobby’s en andere ontspanning. Kijken of het lukt 🙂

Is het makkelijker geld te (be)sparen, als je samenwoont?

Ik zou zeggen: ja, meestal wel.

Op een website die ik af en toe bezoek (reddit), kom je mensen tegen die “nee” zeggen op deze vraag. Dat komt dan meestal omdat ze denken dat, als ze samen gaan wonen, hun partner niet werkt, en ze dan bovendien misschien ook nog kinderen krijgen die allemaal maar te eten moeten krijgen. Sommige schrijvers zitten zelf in die situatie, van andere vermoed ik dat het pubers zijn die domweg herhalen wat ze van anderen gehoord hebben.

Tja, één persoon onderhouden van je salaris is natuurlijk altijd makkelijker dan twee, drie of vier(+) personen onderhouden van je salaris.

Maar als je gaat samenwonen of trouwen met iemand die zelf ook werk en dus inkomsten heeft, dan wordt het leven juist wat goedkoper. Je deelt samen de huur of de hypotheekkosten, je electriciteitsrekening wordt wel wat hoger maar niet twee keer zo hoog, je verzekeringen voeg je samen (woonverzekeringen worden niet twee keer zo duur als je twee personen op de polis zet) en je boodschappen worden per persoon gemiddeld wat goedkoper.

Dus over het algemeen is het aan te raden. Gebruik dan ook nog goede anticonceptie als je een heterostel bent, seks hebt en niet meteen uitbreiding wenst naar drie, vier of meer personen, en je zit wel goed.

Nu kun je natuurlijk, dit lezend, hard op zoek gaan naar een maatje voor het leven “omdat je graag goedkoper wil leven”. Erg romantisch is dat niet. Maar wie weet vind je wel iemand die graag zo met jou door het leven wil.

Maar je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om met twee of meer vrienden samen een huis te delen. Dat zou je zeker als je jong bent nog wel een paar jaartjes kunnen volhouden na de studie. Als je een of meer goede vrienden hebt met wie het ook goed samenwonen is, dan levert dat naast geldbesparing ook nog eens veel gezelligheid op.

Zelf heb ik tenslotte ook nog een tijdje “op kamers” gewoond bij mensen die de bovenverdieping van hun huis hadden verbouwd tot een min of meer aparte woonruimte. Ook wij deelden de electriciteitsrekening en de voordeur, en ook dat zorgde voor ons allemaal voor kostenbesparingen.

Vakantie, en weer aan het werk gaan

Wij zijn op vakantie geweest. Ik had drie weken vrij. Wat een heerlijkheid is dat, zeg!

Bijvoorbeeld: vanaf de eerste dag van de vakantie tot de laatste sliep ik als een roos. Zelden ’s nachts wakker, en als ik al wakker werd, even naar de wc en dan weer lekker terug in bed en doorslapen. Heel ontspannen.

Een tweede voorbeeld: als ik werk, heb ik wel eens pijntjes. Beetje brandend maagzuur, beetje pijn aan mijn voeten of armen, een hoofdpijntje of nekpijn. Stress, hè? Ook niks van gemerkt tijdens de vakantie.

En tenslotte merkte ik dat het veel makkelijker was om gezond te eten en niet te snoepen. Immers, er was geen stress of verveling om weg te snoepen. Ik kon altijd iets leuks of interessants gaan doen als ik trek kreeg maar het nog geen etenstijd was.

En nu ben ik weer terug van vakantie en aan het werk. De eerste dag was meteen, natuurlijk, erg druk. En hop, daar zat ik ineens weer achter de computer met een zere schouder. En hop, daar stond ik nog een extra stroopwafel te nemen zo tegen vijven, hoewel die eigenlijk niet de bedoeling was. Tot nu toe slaap ik nog goed, trouwens, maar of dat zo blijft …

Kortom, voor mij zijn er best grote verschillen tussen hoe ik functioneer als ik vrij ben, en als ik moet werken. En dan heb ik een aardige baas, leuke collega’s, het gevoel dat ik mijn werk aan kan… En toch.

Dus zo vlak na de vakantie droom ik weer van (nog) minder werken of zelfs helemaal niet werken. De motivatie om daar naartoe te werken, is er. En ook, trouwens, de motivatie om te kijken of ik toch iets minder gestrest kan zijn over/op het werk… Maar da’s best lastig.

Verkiezingsgezeur

Ja, ja, het is weer bijna verkiezingstijd. Wanneer mogen we naar de stembus? Ik zoek het even op … Oh, 15 maart. Gelukkig, nog “maar” een half jaar.

Want jongens, jongens, wat vind ik dat altijd een gedoe. Er wordt een spervuur aan “nieuws” op ons afgestuurd de laatste weken, en het enige wat ik denk, is: welke politieke partij heeft dit “nieuws” nu weer op deze manier naar buiten gebracht?

Is het de partij die wil dat ouderen op hen stemt? Is het de partij van de grote gezinnen met aanrechtmoeders? Is het een partij die nu regeert en die dus wil benadrukken dat het allemaal best goed gaat, en in de toekomst nog beter?

Prinsjesdag is voor de regerende partijen ook een mooie dag: mooie plannen presenteren voor 2017, en weten dat als je ergens halverwege 2017 moet toegeven dat een bepaalde belofte toch niet ingelost kan worden, je in ieder geval je stemmers al weer binnen heb gehaald.

Ben ik nu een beetje cynisch? Vast. Ik denk dat ik het komende halfjaar de nieuwsberichten nog maar iets meer vermijd dan gebruikelijk, dan hou ik het wel vol tot na 15 maart…

Overuren

Ik had een paar weken geleden mijn teamleider gemaild, of ze de overuren die ik had gemaakt, maar uit wilde betalen. Ik zag het niet meer gebeuren, dat ik ze zou kunnen compenseren.

Maar toen ze terug was van vakantie mailde ze dat ik in november en december van dit jaar minder ingepland sta en dat de uren dan gecompenseerd kunnen worden.

Vrijdag kwam mijn nieuwe rooster binnen en inderdaad: de agenda is voor mijn doen behoorlijk woest en leeg. Er is zelfs één week bij, dat ik op dinsdagochtend werk, de rest van de week heb ik vrij.

Ik ben benieuwd of het rooster zo zal blijven. Meestal zie je toch ook wel weer dat ik af en toe gebeld word om iemand te vervangen. We gaan het zien. Stel dat ik alsnog veel moet invallen, dan ga ik er in november wel op staan, dat de dan nog niet gecompenseerde overuren uitbetaald worden.

Maar stel dat het rooster echt zo rustig blijft, dan vind ik dat ook niet zo heel erg. Ik werk dan uiteindelijk over het jaar heen gewoon ongeveer mijn contracturen (en krijg daarvoor ook betaald), maar mag dan wel veel genieten van vrijheid in november en december.

Nu alleen nog bedenken, wat ik dan met al die vrijheid ga doen… Hmm…

Je ouders als een stevige basis, of niet?

Het is fijn als je als jong-volwassene je ouders achter je weet, als een soort stevige basis waar je eventueel op terug kan vallen.

Ik wist dat ik altijd op mijn ouders kon rekenen als er iets was. Ze konden me financieel steunen (en ik heb een paar keer wat geld van ze moeten lenen, en het altijd weer netjes terugbetaald) en ze konden me steunen met hun tijd, aandacht en hulp (bij liefdesverdriet, toen ik de ziekte van Pfeiffer had, en bij een verhuizing of zo).

Bij mijn vriend was er wel die steun met tijd, aandacht en praktische hulp – ook zijn ouders hielpen bij ziekte of bij een verhuizing, maar geldelijke steun was niet mogelijk. Zijn ouders waren al lang blij dat ze zichzelf konden bedruipen.

Pas laatst viel me op tijdens een gesprek, hoe dat voor mijn vriend voelde: als hij financieel gestruikeld was, ergens als student, of in z’n twintiger jaren, dan was dat volledig zijn eigen probleem geweest. Dan hadden zijn ouders niet even kunnen helpen. Ook nu werkt dat misschien nog een beetje door. Hoewel hij inmiddels zelf een mooi spaarpotje heeft, lijkt hij maar moeilijk te kunnen geloven dat hij nu dan toch wél redelijk veilig is, qua financiën.

Dan ben ik blij met mijn eigen situatie, en dan hoop ik dat mijn vriend langzaam er wat echt vertrouwen in kan krijgen, dat hij nu ook een financieel vangnet heeft.(En ik ben dan toch ook blij met ons systeem van sociale zekerheid, wat toch een soort vangnetje vormt, al moeten we tegenwoordig wel goed uitkijken dat de gaten er niet teveel in vallen).

En trouwens, het andere uiterste van financiële veiligheid zou natuurlijk zijn, als je ouders altijd alles voor je betalen, en als je nooit hoeft te zoeken naar hoe je je budget kloppend kunt maken. Zo’n situatie is waarschijnlijk ook niet goed. Dan word je nooit zelfstandig en leer je niet je eigen boontjes doppen.

Waterballet

In de eerste plaats, waar zijn die films gebleven van zwemmende waternimfen? Vrouwen die door een zwembad dartelen in allerlei figuren, met een liefdesverhaal erbij. Dat was ooit een soort film die uit Hollywood kwam, maar recent heb ik ze niet meer gezien?

In de tweede plaats, sommige mensen maken een enorm waterballet als ze de douche verlaten. Voor die mensen zou ik een douche willen maken die hermetisch gesloten blijft tot ongeveer 5 seconden nadat de kraan dicht is gegaan. Dat is genoeg tijd, mensen, voor het laten afdruipen van het grootste deel van het water. Dat voorkomt plasjes op de badkamervloer.

(Grr).

Schoenen – dilemma

Ik heb een grote schoenmaat, 43. Ik kocht tot nu toe altijd braaf dure schoenen in speciaalzaken voor mensen-met-grote-schoenmaten. Ruim over de honderd euro was zo’n paar schoenen altijd wel. Ik ging er niet al te zuinig mee om (want zo ben ik nou eenmaal), en zo stond ik dan meestal een half tot driekwart jaar later weer in zo’n winkel.

Totdat ik laatst dacht: ik ben ook gek! Er bestaan mensen, voor wie maat 43 heel normaal is: mannen!

Dus sindsdien koop ik mannenschoenen. Ik zoek een leuk, niet al te grof ontworpen paar uit, en krijg er nog complimentjes voor, ook. En ze zijn een stuk minder duur.

Dit is dus een herenschoen. Het is maar dat je het weet.

Alleen jammer dat dit specifieke geval al na vier maanden gebruik uit elkaar begint te vallen. Ik heb er denk ik 75% van de tijd op gelopen (ik heb soms ook andere schoenen aan gehad), ik heb er géén bergbeklimmingen mee gedaan, of mud runs, dus eigenlijk vind ik het niet zo goed dat het ding nu al z’n zool begint te verliezen.

Nu lees ik online dat een verkoper sowieso zes maanden garantie moet geven. Wat vinden jullie: moet ik gaan klagen? Mag ik meer verwachten van schoenen, die “maar” zestig euro gekost hebben?