Hoera, mijn leven wordt eenvoudiger!

Had ik ooit drie verschillende banen, inmiddels is dat aantal (bijna) teruggebracht naar twee. Bij baan 3 verwachten ze me deze maand nog één dagje terug om nog aan wat losse eindjes te werken, en dan is die echt helemaal afgelopen. Ik ben blij dat het bijna af is. Deze baan was duidelijk ook niet helemaal mijn ding, al was mijn baas bij het eindgesprek redelijk lovend over mijn prestaties.

Het ziet er naar uit dat ik mijn tijd het komende jaar ruim zal kunnen vullen met baan 1 en baan 2, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik me zal gaan vervelen. In januari en in februari draai ik op mijn eigen verzoek een minimaal rooster, even een beetje uitrusten, daarna zal ik dan zien hoeveel uren ze me kunnen en willen inplannen. We zullen zien.

Om het allemaal nog eenvoudiger te maken, ga ik ook in de loop van dit jaar kiezen welke van de twee overblijvende banen ik verder uit ga bouwen. Die andere ga ik dan opzeggen. Maar dat is een project wat nog meerdere maanden in beslag zal nemen, en ik moet ook even duimen dat het zo gaat zoals ik het wil.

Maar twee banen in plaats van drie is alvast een heel fijn begin. Scheelt alvast een hoop stress.

Advertentie

Over uitspattingen, beloningen en compensaties

Die uitspatting – misschien verdien je ‘m wel… Maar je kunt hem je niet veroorloven.

Dat is een vertaling van een citaat uit een Amerikaans artikel. Een mevrouw schrijft over een recente “aanval van koopwoede” die haar beving en waardoor ze in een weekendje ineens toch wel heel veel extra geld uitgaf.

Waarom dit citaat me opviel? Omdat ik qua eten regelmatig hetzelfde doe. En ja, soms ook qua uitgaven, maar dat gaat tegenwoordig meestal een stuk beter.

Soms eet ik een reep chocolade om mezelf te belonen, of ook wel eens om mezelf aan te sporen om iets te gaan doen. Meestal denk ik dan: “Ik verdien dit niet, deze reep chocolade, foei, ik”. Ik vond het verhelderend dat ik ook kan denken: “Ik verdien het wel… Maar… Ik kan het me niet veroorloven”. Misschien verdien ik eigenlijk wel honderd repen chocolade op een dag, met alles wat ik braaf maar altijd doe ook al heb ik er geen zin in, plus met alles wat ik bereik, en laten we vooral al die keren niet vergeten dat ik aardig ben tegen andere mensen als ik daar eigenlijk geen zin in heb. Honderd repen chocolade, minimaal. Ik hoop dat je het voor je ziet… Alleen, het is waar, helaas: ik kan me dat niet veroorloven, want mijn lijf kan dat niet aan, in ieder geval niet op de middellange en lange termijn.

Het zal wel een strijd blijven tussen mijn verlangens/drang en mijn gezonde verstand. Maar misschien is het fijner als ik niet tegen mezelf zeg: “Dikke sukkel, je verdient het niet”, maar juist: “Schat, tuurlijk verdien jij die reep chocolade. Maar doe het toch maar niet want je kunt het je helaas niet veroorloven”.

Een ander citaat uit het artikel wat me erg opviel en aansprak was:

When I kept saying, “Screw it,” I was really only screwing over myself.

Hoe ik dat precies moet vertalen weet ik niet. Iets als “Ik wenste iedereen en alles naar de maan, maar tegelijkertijd was ik vooral mezelf aan het benadelen”. Voor mij was ook dit citaat een inzicht van iets wat ik al een tijdje vermoedde, maar wat nu weer eens in woorden werd gevat.

Soms kan de hele wereld namelijk de boom in, van mij. Iedereen moet maar een eind opzouten, ik doe niet meer mee, en ik doe ook niets meer van wat eigenlijk hoort en moet. Ik doe wat ik zelf wil, lekker puh. En als ik in zo’n humeur ben, geef ik gewoon toe aan al mijn verlangens, inclusief die naar… je raadt het al… een reep chocolade. En achteraf heb ik dan spijt. Het inzicht van dit citaat is voor mij, dat ik op zo’n moment meestal kwaad ben op iemand of iets anders, maar dat ik daar mee omga door mezelf kwaad te doen. Ik ben bijvoorbeeld kwaad op een collega omdat die aan het luieren is en ik haar taak mag opknappen, maar wat ik doe is mezelf een stukje dikker eten. Of ik ben kwaad dat de trein “weer eens” vertraging heeft, en wat ik doe is mezelf een stukje dikker en ongezonder eten. De makers van chocoladerepen zijn blij met me, maar mezelf breng ik schade toe op deze manier.

Slaat nergens op. Ik maak het voor mezelf alleen maar erger (in ieder geval op de langere termijn). Dat is wel een beetje suf. Moet ik maar niet meer doen.

 

…

 

Zo werkt het waarschijnlijk ook, als je moeite hebt met geld-uitspattingen. Ga niet winkelen als de elektriciteitsrekening hoger uitvalt – je denkt misschien wel “iedereen kan de boom in, de elektriciteitsmaatschappij het eerst”, maar uiteindelijk bezorg je jezelf alleen nog maar een grotere financiële strop door nog meer uitgaven te doen. Ga ook niet winkelen “omdat je het verdient hebt”, want ja, je verdient het zeker, maar je kunt het je misschien niet veroorloven.

Het oorspronkelijke Engelse artikel is zeker de moeite waard, al is het maar vanwege de herkenning 🙂

Motivatie

Ik worstel de laatste tijd met mijn motivatie om gewicht kwijt te raken. Terwijl ik toch een aantal goede redenen heb om gewicht kwijt te raken. Mijn gezondheid zou in het gedrang kunnen komen als ik doorga zoals nu. Ik kijk naar mijn lieve nichtje en mijn schattige neefje en ik wil er graag nog een hele tijd in goede gezondheid voor hen zijn. Ik zou me ook fitter voelen met nog een kilootje of tien lichter.

Er zijn bovendien nog twee andere dingen die ik graag wil doen. Eentje is een vrijwillige ingreep die ze waarschijnlijk liever doen op gezonde mensen zonder overgewicht, namelijk een sterilisatie. Ik zou het fantastisch vinden als ik me geen zorgen meer hoefde te maken over mogelijke ongewenste zwangerschap. Effe afkloppen… De andere is, dat ik graag weer bloeddonor wil zijn. Ik ben het geweest, maar enige tijd geleden ben ik gestopt omdat ik vond dat het met mijn overgewicht niet verantwoord was.

Tegelijkertijd zijn die twee laatste dingen misschien ook redenen om niet af te vallen: ja, ik wil die ingreep wel graag laten doen, maar aan de andere kant is het ook een ingreep, waarbij je misschien een dag, of meer, niet lekker bent. Niet echt iets om naar uit te kijken. En wat de bloedbank betreft, ook dat kost eerst een hoop moeite (erheen gaan, keuring, bloed geven) voordat het de moeite waard wordt (goed gevoel over mezelf naderhand).

Misschien mag ik dus ook wel concluderen dat die twee redenen me niet echt motiveren. Misschien moet ik eerder aan die andere redenen denken: me gezonder voelen, meer kans dat ik er kan zijn voor mijn familie als dat nodig is, me fitter voelen.

Ik ga eens proberen om een klein kaartje te maken dat ik in mijn portemonnee kan stoppen, en dat voor mij een symbool kan zijn voor al mijn redenen om af te vallen. Misschien helpt het, als ik dat kaartje er af en toe bij kan pakken. Ik zou ook het bureaublad van mijn telefoon (en van mijn laptop?) aan kunnen passen met een compilatie van foto’s en woorden die me motiveren.

Misschien helpt het. Wordt vervolgd…

 

Zelfbeheersing – een stukje volwassenheid dat er bij mij nog niet altijd in zit

Sinds gisteren zijn vriendlief en ik op dieet. Dat wil zeggen dat we niet meer snoepen. En boy, wat werd ik daar chagrijnig van! Die zak chips of dat stukje chocola hoor je zomaar te kunnen pakken, wanneer je er maar zin in hebt.

Zelfbeheersing dus. Iets wat me financieel redelijk goed af gaat, maar qua calorieën niet zo. Maar het gevoel moet misschien hetzelfde zijn: waarom ben ik niet die geluksvogel die kan eten wat ze wil / uitgeven wat ze wil? Of waarom ben ik niet die andere geluksvogel die zonder veel moeite binnen het budget/binnen een gezond dieet blijft (of lijkt te blijven)?

Volwassen gedrag is dan misschien om eens diep te zuchten en dan te accepteren dat de situatie zo is als ze is: je bent niet die multimiljonair, je hebt niet die natuurlijke balans in je voeding… Je zult er wat harder aan moeten werken en wat meer aandacht aan moeten besteden. En regelmatig de slimme maar veel minder leuke keuze moeten maken.

Ntuurlijk is het niet alleen een kwestie van zelfbeheersing. Voor een deel kun je bijvoorbeeld ook je omgeving aanpassen (geen snoep in huis halen, je pinpas thuis laten als je gaat winkelen en alleen genoeg contant geld meenemen voor wat je echt wil kopen, een partner die méédoet of in ieder geval niet voor je neus die zak chips op gaat eten) en je gewoontes aanpassen (niet meer elke zaterdag gaan winkelen, of juist wel elke vrijdagavond gaan zwemmen). Daardoor wordt het een beetje makkelijker. Maar leuk is anders, blegh…

Daar gaat mijn eigen bijdrage voor 2013…

Sinds een klein jaar zit er een bultje op mijn grote teen, links. Het zit bij het gewricht, aan de zijkant, en het zit vlak onder de huid. In de loop van dat jaar is het wat gegroeid, en intussen zit het een beetje in de weg als ik m’n schoenen aantrek. Vanmorgen bij de huisarts geweest: het is een cyste-tje. Kan geen kwaad, had overal kunnen zitten, maar zit helaas daar, een beetje in de weg. Ik kan een afspraak maken bij de chirurg, voor een kleine ingreep, en dan ben ik er vanaf.

En tja. Dan loop je zo naar huis en dan denk je: dat zal dan wel weer mijn eigen bijdrage zijn voor dit jaar. Eerst natuurlijk nog een consult op de chirurgie, dan de vervolgafspraak om het dingetje weg te snijden, pijnstillende injectie, ingreepje, hechting, ka-tsjing… Zal ik dat wel doen? Zal ik het niet nog even aankijken?

Dat is mogelijk precies wat de hoge heren en dames voor ogen hadden toen ze de eigen bijdrage invoerden: dat mensen wat langer nadenken voordat ze zorg “consumeren”. En ja, ze hebben me aan het nadenken gekregen…

Maar aan de andere kant: als het ding nog verder doorgroeit, wordt-ie alleen maar lastiger. En pijnlijker. En dan is het weghalen waarschijnlijk nog wat moeilijker (groter litteken naderhand). Dus nou ja, waarschijnlijk ga ik het toch maar gewoon doen. Zijn we er maar vanaf. Van mijn eigen bijdrage van 2013 gun ik mezelf  een zo-goed-als-nieuwe voet, zonder irritante bultjes.

Update: afspraak staat voor begin maart, op een vrijdag die ik vrij heb. Mocht er wat gestrompel volgen, dan heeft mijn werkgever daar minder last van. Als het goed is, wordt het namelijk meteen aangepakt die dag, begreep ik van de secretaresse.

Ambitie en leven

Gisteren las ik de Opzij. Opstekers van de maand waren o.a. dat er steeds meer vrouwen bijkomen in de top van de politie (één derde nu!) en in het Amerikaanse congres (al wel 19% van alle leden van het congres, vooral de Democraten).

Ik vind eigenlijk dat we naar ongeveer 50% moeten, maar dit is al vooruitgang. En zo voel ik me zelf ook gestimuleerd om vooruit te komen, ik wil graag “ergens” (ik weet nog niet precies waar) dat percentage mee verhogen.

Gisteren rekende vriendlief uit, dat hij netto twee keer zo veel per uur verdient als ik. Nou is hij ook keigoed in z’n werk en hij is zelfstandige (waardoor je vaak ook netto meer verdient, o.a. als compensatie voor het feit dat ze je ook zo de deur uit kunnen gooien als ze je niet meer nodig hebben),  maar toch prikkelde me dat om ook wat meer te willen verdienen.

Tenslotte moeten jullie misschien weten dat mijn ouders me altijd gestimuleerd hebben om zoveel mogelijk te bereiken. Als je goed kunt leren, ligt de wereld voor je open. Maar ook: als je een talent hebt, ben je het aan je medemensen bijna verplicht om daar ook wat (nuttigs) mee te doen. Volgens mijn ouders dan, hè…

Genoeg ambitie dus. En tegelijkertijd ben ik in het verleden al eens keihard tegen m’n grenzen aangelopen. Ik kan niet alles. Misschien ben ik zelfs niet erg geschikt voor een leidinggevende functie. Misschien mag of moet ik wel kiezen voor een leven waarbij werk en privé wat meer in balans zijn. Anderen, en trouwens niet alleen vrouwen hoor, zie ik hier ook mee worstelen. Misschien is het de leeftijd of levensfase. We waren de jonge honden die als “veelbelovend” en “gaat een mooie carrière tegemoet”  binnengehaald werden, en inmiddels blijkt voor sommigen dat het werkpad, of het levenspad soms, niet altijd over rozen gaat. Andere dingen vragen ook aandacht en tijd, misschien.

Hoe erg is dat? Ik weet het eigenlijk nog niet. Jullie?

 

Ps. Officieel werk ik parttime, maar de laatste weken is dat door zieke collega’s echt well fulltime geworden. Vanaf maart belooft men mij dat het weer rustiger wordt…

Op adem komen

Schreef ik een paar dagen geleden nog over de vier baantjes die ik mogelijk ga krijgen, een dag later merkte ik dat de tranen hoog zaten. Trein gemist? Tranen. Zielig liedje op de radio? Bijna-tranen. Bijna uitgegleden in de glibberige ijssneeuw? Daar kwam al weer een bibberlipje. Oeps. Da’s geen goed teken bij mij. Natuurlijk mag ik best huilen, maar als ik zo gemakkelijk huil om kleine onzindingetjes, dan is er eigenlijk iets anders aan de hand, dan broeit onderhuids de ongelukkigheid. Tijd om wat gas terug te nemen.

Helaas moest ik wel werken (dat wil zeggen, me hiervoor ziek melden leek me niet nodig, ahem), maar ik besloot wel dat ik ging proberen deze week niet méér te doen dan wat strikt nodig was. En ook thuis niet teveel hooi op m’n vork te nemen. Deze blog was ook een beetje de pineut. Ik ben op tijd naar bed gegaan. Heb ’s avonds leuke dingen gedaan om te ontspannen. Dat is gelukt. Mijn vriend deed wat meer in het huishouden, en daarnaast haalden we ook een paar maaltijden uit de diepvries en kant-en-klaar uit de winkel. En ik heb op m’n werk bést vooruitgang geboekt. Zo heb ik de week overleefd.

Gisteren, vrijdag, was ik vrij. Dus was het uitrusten geblazen. Beetje opruimen in huis, beetje lummelen. De stoep sneeuwvrij gemaakt (eindelijk tijd voor!). Naar de CV ketel geluisterd (ha). En nog ‘ns nagedacht over die vierde baan, want eigenlijk krijg ik het al benauwd als ik er alleen maar aan denk. Niet doen dus, ook al roept een ander stukje van mij dat het ook wel weer een uitdaging is en wat nieuws, en dat het zo cool is om gevraagd te zijn.

Spaarolifantje heeft straks misschien vier parttime banen

Echt waar 🙂

Hoewel het maar tijdelijk zou zijn en terug zou zakken naar drie. En dan naar twee.

Ik wil graag een beetje anoniem blijven, dus is het moeilijk om dit uit te leggen, maar hier gaan we… Baan 1 is het afronden van een oude klus. Hopelijk is deze over een half jaar af. Baan 2 is  het werk waar bezuinigingen doorgevoerd werden, zodat ik er minder uren kan werken. Mijn baas van baan 2 heeft me aangeraden bij baan 3, ook omdat ze me graag voor baan 2 wil behouden en ze hoopte dat ik door de combi van baan 2 en 3 genoeg zou verdienen om niet op zoek te gaan naar heel iets nieuws. Baan 3 loopt tot en met maart en kan dan misschien verlengd worden, maar misschien ook niet. Baan 4 is wederom een voorstel van de baas van baan 2 en zou kunnen gaan lopen vanaf maart…

Zo zag mijn werkweek er deze week uit: maandag baan 1, dinsdag gesplitst baan 1 en baan 2, woensdag baan 3, donderdag baan 2 en vrijdag weer baan 3. Tussendoor twee gesprekken over mogelijke baan 4.

Het is een beetje om een punthoofd van te krijgen 🙂 . Misschien neem ik nu wel ietsjes teveel hooi op mijn vork. Iets wat ik eigenlijk niet moet doen, omdat ik van stress snel angstig en depressief wordt.

Parttime banen 1, 2 en 3 zijn elk op zich niet zo stressvol, dat is wel fijn. Ik hoef niet op mijn tenen te lopen om ze te kunnen doen. De combinatie van banen 1, 2 en 3 is wel enigszins stressvol, omdat er meerdere partijen zijn die aan je trekken, en omdat elke week weer anders is. Parttime baan 4 zou, naar mijn eerste indrukken nu, een grotere uitdaging kunnen zijn, wat dus interessant is maar ook problematisch kan worden als het me allemaal teveel wordt.

Ik ben er nog niet uit. Vandaag en morgen is het lekker weekend, en vandaag ga ik mijn eerste cupcakes bakken en versieren! Ik ben benieuwd…

Spaarolifantje is een beetje ziek

…maar wel maar een béétje hoor. Namelijk verkouden. Gisteren de hele dag gewoon gewerkt, en hard ook (het was druk). Vandaag hoef ik alleen vanavond te werken, dus heb ik eens lekker uitgeslapen en doe het de rest van de dag ook rustig aan. Ik sleep nu al een kleine week wat verkoudheidsklachten achter me aan, en het onregelmatige leven van de feestdagen heeft niet echt geholpen. Een paar keer natregenen en kou lijden ook niet, denk ik.

Morgen nog een hele dag werken, en daarna is het dan ook weer lekker weekend. Dan kan ik wéér rustig aan doen, als dat dan nog nodig is. Ik bof maar, hoor 🙂

Oei…

Oei. Ik had het eigenlijk niet door totdat ik opstond, maar ik ben een beetje ziek aan het worden. Beetje draaierig, beetje verhoging, beetje vaak niezen en hoesten. Ik hoop dat ik de dag (met bezoek van ouders en middagje werken) goed doorkom. Daarná mag ik wel even instorten van mezelf. Maar of dat zo lukt, zoals ik het hoop? Duimen maar, en zo rustig aan doen als maar mogelijk is.
’s Avonds: Nou, het is meegevallen. Met mijn ouders even rustig aan tafel zitten koffiedrinken en kletsen, daarna samen boodschappen gedaan (zie ook hier), daarna gewerkt dat het een lieve lust was (en zonder klachten) en daarna kwam ik thuis en had mijn moeder het eten al bijna klaar! Ideaal! Ik ga haar vaker uitnodigen 🙂  (Nee hoor, ze zijn nu al altijd van harte welkom, maar het is gewoon te ver voor een dagelijks of wekelijks bezoekje).