Soms… Behandelen bazen, of “bedrijven” (die natuurlijk uiteindelijk ook uit bazen en bovenbazen bestaan) hun werknemers heel oneerlijk. Ik praatte dit weekend met schoonbroer, die al enkele jaren niet zo gelukkig is met zijn baan. Een burnout ligt op de loer, gelukkig een beetje tegengegaan door zijn privé-leven met zijn hobby’s en zijn dochtertje. Het bedrijf waar hij werkt is zo strak ingericht dat het nogal knelt, heb ik met name de indruk dat het probleem is. Dit moet zus en dat moet zo, en als je het anders wil doen (omdat je dat fijner vindt of omdat je dat beter en efficiënter lijkt) heb je pech.
Bij mijn bedrijf (dat van baan 2) zijn er bezuinigingen waardoor goede krachten met een tijdelijk contract op straat staan na het aflopen ervan, ook al hebben ze net een interne opleiding afgerond. En ook ongeacht hun privé-leven en of ze misschien kostwinner zijn. Voor de mensen die mogen blijven is het erg vervelend om op die manier afscheid te moeten nemen van collega’s. En bovendien komt het extra werk nu natuurlijk ook op het bordje van de blijvers.
En zo kent waarschijnlijk iedereen wel bedrijven (of specifieke bazen binnen een bedrijf) waar je liever niet wil werken. Maar ja, het salaris moet toch verdiend worden, hè? Dus ga je maar door, in ieder geval totdat je iets nieuws gevonden hebt.
Dit is één van de redenen dat ik geld probeer te sparen. Zodat ik, mocht een baan me echt de keel uithangen, kan zeggen: de groeten, ik ben weg. En zodat ik eventueel zelfs een minder goed betalende, maar wél leuke (of draaglijke) baan kan aannemen, omdat ik niet méér nodig heb of omdat ik het missende bedrag langdurig kan aanvullen vanuit mijn spaargeld. Ik ben mijn werk nog lang niet beu, maar stel…
Spaarolifantje 