Belastingaangifte voorbereid

Zo, het zit er weer op. Gisteren heb ik een paar uur besteed aan het bij elkaar zoeken van de belastingpapieren, zowel voor mijn vriend als voor mij. Nu heb ik het stapeltje liggen om naar de accountant te brengen. Omdat mijn vriend een eigen bedrijf heeft, heeft hij een accountant; en die doet dan ook maar meteen de aangifte van de inkomstenbelasting.

Ik heb al geprobeerd om een grove inschatting te maken. Mijn vriend krijgt een hoop geld terug vanwege de hypotheekrenteaftrek, en omdat hij vorig jaar veel geld ingelegd heeft voor zijn pensioen, gebruikmakend van zijn jaarruimte. Dat is mooi, kan ‘ie dat mooi op z’n spaarrekening zetten. Of misschien dit jaar ook weer gebruiken om zijn pensioenrekening te spekken, want als ondernemer zal hij er zelf en actief voor moeten sparen.

Ik kom uiteindelijk uit op ergens tussen de 100 euro in de plus of in de min. Ik heb giften gedaan, waarvoor ik geld terug krijg, maar ik heb ook bijverdiend, en over dat geld is nog geen belasting ingehouden. Ook moet ik een klein beetje vermogensbelasting betalen.

Deze tijd van het jaar is wel ongeveer de enige tijd dat ik een beetje spijt heb van het feit dat ik mijn geld wat gespreid heb. Ik heb geld bij drie banken, bij een verzekeraar (daar heb ik een deposito) en één beleggingsinstituut (Brand New Day), plus nog eens een paar losse kleine beleggingen in windenergie. Als ik al die jaaroverzichten uitprint voor de accountant kost me dat wel wat tijd, en een hoop printerinkt. Ach ja.

Ik ga vanochtend het stapeltje papieren naar de accountant brengen, en dan moet ik maar even afwachten, hoe lang hij over de aangifte doet. Op zich is het een vrij gemakkelijke aangifte, denk ik. De accountant zou er niet al te lang over hoeven te doen. Maar we zijn natuurlijk niet de enige klanten die dat willen, in deze tijd van het jaar 🙂

 

 

BKR registratie: tabé, oude lening

Het Bureau Kredietregistratie is in Nederland dé instantie die van iedereen bijhoudt, of ze kredietwaardig zijn. Je kunt bij hen helemaal niet geregistreerd staan (als je geen recente leningen hebt en geen hypotheek), en dat is prima. Je kunt bij hen geregistreerd staan met één of meer leningen of hypotheken, maar dat je alles altijd braaf betaalt, en dat is ook prima. Maar als je veel te laat betaalt, of je schulden niet betaalt, dan sta je bij hen negatief geregistreerd, en dat kan dan gevolgen hebben voor of je een lening of hypotheek kan krijgen, en tegen welke rente.

Ik heb me dit jaar ingeschreven om mijn BKR-registratie voortdurend te kunnen monitoren. Dat is in mijn geval vooral, omdat ik een beetje een nerd ben. Normale mensen doen dit waarschijnlijk als ze een huis aan het kopen zijn en zeker willen weten dat hun registratie goed is, ik doe het gewoon omdat ik er benieuwd naar ben. (En je kan trouwens ook een eenmalige inzage vragen, dan kost het wat minder dan wanneer je een heel jaar wil monitoren).

Ik had vier items bij het BKR staan: twee oude leningen, die ik jaren geleden afrondde, maar die dan altijd nog vijf jaar op je rapport blijven staan, en twee actieve items, namelijk het feit dat ik een credit card heb (en daar dus ook rood op mag staan), en het feit dat ik de mogelijkheid tot roodstand had bij mijn bank (die heb ik recent opgezegd).

En ja, recent kreeg ik een mailtje dat mijn gegevens bij BKR veranderd waren, en dat ik maar moest inloggen om precies te zien, wat er veranderd was. En toen zag ik dus inderdaad dat één van de twee oude leningen er nu eindelijk af is (toedeloe, minder goede financiële beslissing van lang geleden!), en dat de roodstand inderdaad nu een oude inactieve melding geworden is, die er dus over vijf jaar van af gaat vallen.

Dus ik hou nu over: een hele oude lening die er begin volgend jaar af gaat vallen, een recent inactief geworden roodstand die er over vijf jaar af gaat vallen, en het “actieve” feit dat ik een credit card heb waarop ik rood mag staan.

Nou, ik vind het een mooi rapportje, maar ik trek de champagne pas open als de tweede oude lening er af gevallen is, want dat was me een onding, toen. Zal blij zijn als ik die helemaal kwijt ben.

Salaris binnen

Gisteren kwam het salaris weer binnen. Ik had vorige week vrijdag al op het intranet gezien, dat het er aan zat te komen. De salarisstrook was namelijk al in te zien.

Het is weer een prima bedrag, waar ik weer goede dingen mee ga doen de komende maand, zoals sparen en investeren. En er zullen ook weer wat rekeningen betaald moeten worden.

Ik kijk elke maand weer naar het salaris uit, en dan is het er weer en is het zo weer verdeeld en weg. Ach ja.

Bezuinigingen waar ik wel voor kies

Wat ben ik blij met ons kleine huisje, met onze oude keuken en badkamer!

We lopen al jaren te dubben, of we niet eens gaan verhuizen naar iets groters, meer in het groen ook. Van onze salarissen moet dat prima kunnen (zegt de hypotheekadviseur).

We lopen ons ook al jaren te ergeren aan de huidige badkamer, en aan de huidige keuken. Die zijn oud, niet onze smaak (al lang voor onze komst in elkaar geknutseld door de vorige “handige” eigenaar) en vallen langzaam uit elkaar. Ik vind ze trouwens allebei nog wel hygiënisch, er groeit geen schimmel of zo. Van onze salarissen kunnen we best een nieuwe keuken of badkamer betalen en dat gaan we misschien ook een keertje doen.

…Maar de afgelopen maanden is mijn vriend een nieuw bedrijfje begonnen, samen met iemand anders. Daardoor heeft hij tijdelijk erg weinig inkomsten. Hij heeft zichzelf zijn salaris van januari afgelopen week uitbetaald, dat van februari moet nog maar even wachten totdat de eerste uitgaande facturen betaald worden door de klanten.

Wat fijn, dan, dat we niet een top-hypotheek hebben die elke maand dringend betaald moet worden, maar gewoon een klein hypotheekje wat zelfs nog van mijn salaris kan, als het zou moeten. En wat fijn dat we niet net opdracht hadden gegeven voor het plaatsen van een nieuwe keuken.

Die keuken en badkamer komen er nog wel een keer, en dat nieuwe huis waarschijnlijk ook wel, maar tot die tijd zitten we hier prima op onze plek, met relatief lage vaste lasten en dus meer armslag om andere dingen te doen.
Dat zijn dan bezuinigingen die bij mij passen, want dit huis is prima voor ons, staat mooi dicht in de buurt van het openbaar vervoer, en in een wijk met aardige mensen.

Bezuinigingen waar ik niet voor kies

Mijn grote bulkverpakking wasmiddel voor kleurenwas, ik geloof twee jaar geleden gekocht bij de Makro, begint eindelijk op te raken. Het ding kostte 15 euro of zo, denk ik, en is dus twee jaar meegegaan. En de sta-in-de-weg mag dus nu bijna de vuilniscontainer in.

Voortaan ga ik weer aan de kleinere verpakkingen uit de supermarkt. Ze kosten ietsjes meer, maar mijn badkamer wordt er een stuk minder vol van.

Stel dat ik door vier kleine verpakkingen (twee “wit” en twee “kleur”) per jaar heen ga (met twee volwassen personen in het huishouden gebruik je natuurlijk ook niet zoveel), dan kost me dat zo’n twintig, misschien dertig euro per jaar. Ietsjes meer dan als ik grote verpakkingen zou kopen.

Maar ik ga dus geen grote verpakkingen meer kopen. En ik ga dus ook zeker niet zelf wasmiddel maken, iets waar ook nog wel eens recepten voor langskomen in bezuinig-land. Zelf wasmiddel maken kost tijd, is waarschijnlijk toch niet zo effectief als echt wasmiddel, en omdat de ingrediënten die je dan gekocht hebt om je zelfgemaakte wasmiddel te mengen niet helemaal op gaan in de eerste batch heb je ook nog een hoop extra spullen die dan ook nog ergens opgeslagen moeten worden.

Voor een besparing van tien tot twintig euro per jaar is dat gewoonweg de moeite niet. Misschien is dat anders als je een huishouden hebt met vier kinderen én weinig geld en redelijk wat tijd om in het project te investeren.

Zo zijn er meer “bezuinigingen” waar ik simpelweg niet voor kies. Shampoo kocht ik een tijdlang in van die verpakkingen met vijf of zes stuks, maar ook daar doen we heel lang mee. Dus dat doe ik ook niet meer. Misschien neem ik af en toe nog wel eens een twee-voor-de-prijs-van-één mee, maar ik ga geen enorme voorraden meer aanleggen. Als de shampoo eens een keer op is terwijl er geen aanbieding is in de winkels, dan koop ik maar eens een keer een flesje tegen de volle prijs.

Pasta en rijst koop ik ook niet in bulkverpakking. Met twee personen en een relatief kleine keuken geeft ook dat minder besparing dan wat het waard is.

Wat ik hier maar mee wil zeggen is: je kunt prima onderzoeken of bepaalde tips voor jou werken. Maak eens een portie wasmiddel zelf, of besteed eens een middag aan het maken van vlierbessen-siroop, maar als je merkt dat het voor jou weinig doet (je bent niet zo blij met het resultaat en/of het levert nauwelijks besparing op), dan is het prima als je daarna besluit om geen tijd en moeite meer te steken in die specifieke besparingstechniek.

Gelukkig zijn er namelijk altijd nog andere besparingstechnieken die in jouw situatie wel werken. Ook die vind je, door ze eens uit te proberen.

 

 

 

 

 

Papieren verzamelen voor de belastingaangifte

Langzamerhand komt er ook bij ons thuis steeds meer papierwerk binnen voor de belastingaangifte. Ik log bijvoorbeeld in bij mijn bank en er staat “Uw jaaroverzicht 2015 staat voor u klaar”, of er ligt een jaaroverzicht van een andere instantie op de mat als ik thuiskom.
Ik heb nog niet de jaaropgave van mijn werk binnen, en ook van een bank moet er nog wat komen, maar dan ben ik er wel, geloof ik.

Uiteindelijk gaat al dat papierwerk in ons geval dan zo naar de accountant, die er een aangifte van brouwt. De accountant is wel handig, vanwege het eigen bedrijf van mijn vriend. Dus houden we het maar zo.

Ik verwacht dat ik dit jaar ongeveer quitte zal draaien. Niet veel geld terug zal krijgen en niet veel geld zal hoeven betalen. Maar het zal nog wel even duren, voordat dat rond is.

Geld lenen voor je studie

Ik studeerde in een tijd dat je een studiebeurs kreeg. Je kreeg een paar honderd euro per maand. Ik zat al wel in de prestatiebeursperiode, wat betekende dat je dit geld zou moeten terugbetalen, als je niet binnen twee jaar na de officiële lengte van je studie je diploma zou hebben. Dus als het een vierjarige studie was, moest je binnen zes jaar je diploma halen, dan zat je goed en werd de lening een gift.

Daarnaast kon je eventueel, zo nodig, nog wat extra geld lenen. Dat kon bijvoorbeeld als je ouders je niet konden ondersteunen en/of als je er niet genoeg bij kon werken.

Tegenwoordig kunnen studenten alleen nog maar lenen. Dat is voor de nieuwe lichting vanaf 1 september 2015 zo. Dus dat betekent, dat je altijd het geld terug zult moeten betalen. Gelukkig wel tegen een lage rente, maar toch.

Het lijkt mij met name voor kinderen wiens ouders niets voor ze gespaard hebben, een behoorlijk eng idee: zeg dat ze op kamers moeten en dan 300 euro per maand moeten lenen en de rest er nog bij werken (wat dan trouwens nog best wat tijd kost), dan is dat toch een schuld van 3600 euro per jaar, of bij een vierjarige studie bijna 15.000 euro aan schuld, waarmee je dan eindigt.

Een hele investering.

Natuurlijk kun je er daarna heel lang over doen om die schuld af te betalen. Hij drukt niet heel zwaar op je maandelijkse lasten. Of je zou juist bijvoorbeeld, als je dan eenmaal een baan hebt die je zeg 1800 euro/maand netto oplevert, 300 euro per maand hieraan kunnen besteden, en dan ben je er in ruim vier jaar wel vanaf.

Maar stel dat je 800 euro per maand gaat lenen – nog niet eens zo veel, als je bedenkt dat je daar dan je kamer, je eten, je collegegeld en je boeken van moet betalen, en stel dat je vijf jaar met je studie bezig bent, dan heb je het al over een bedrag van bijna 50.000 euro.

Auw.

Het is in ieder geval heel duidelijk dat je van tevoren goed moet nadenken over óf je wil gaan studeren, en zo ja, wát. Het moet een studie zijn die je waarschijnlijk enigszins aankunt (daar moet je dan realistisch in zijn), en het moet er eentje zijn, die met een goede kans leidt tot een baan (met een salaris waarmee je je schuld kunt afbetalen).

Een studie kán een hele goede investering zijn. Absoluut. Je kunt dankzij een studie waarschijnlijk makkelijk twee keer zoveel verdienen als iemand zonder studie. Stel dat je zonder studie 1500 euro netto per maand aan inkomen had gehad (met allerlei toeslagen erbij en zo), en met studie verdien je netto 2500 euro per maand (sorry, geen toeslagen meer), dan heb je die 15.000 euro lening er binnen twee jaar wel uit, daarna is het winst. Met die lening van 50.000 euro doe je er wat langer over, maar uiteindelijk kom je daar na een paar jaar ook op winst te staan.

Maar dan moet je dus wel goed kiezen. En goed je best doen. En zo goed mogelijk zorgen dat je een baan krijgt. En een beetje geluk hebben.

Ik denk dat het heel erg zonde is, dat de overheid niet meer investeert in de studies van de jeugd. De overheid stak wat geld in iedere student. Daar kwam heel veel geld voor terug, in de vorm van inkomstenbelasting van die mensen die hun studie netjes afgerond hadden en een baan gevonden hadden.
Nu moeten individuen zelf die “investering” maken in hun studie, maar voor mensen uit een minder goed milieu is dat nu een veel grotere stap geworden dan voor mensen wiens ouders hen wel financieel kunnen steunen. En dat is zonde, dat betekent dat er slimme mensen toch maar niet gaan studeren, omdat ze het niet aan durven. Daar gaat potentie verloren.

Goede doelen en de belastingdienst

Als je geld geeft aan een door de belastingdienst erkend goed doel (een ANBI), dan kun je deze gift (als je er bewijs voor hebt, bijvoorbeeld een bankafschrift) aftrekken van je inkomstenbelasting. De belastingdienst betaalt dan als het ware mee aan je gift. Als je, zoals ik, met je inkomen voor een deel in de 42% 40,4% schijf zit, betekent dat dus, dat je 40,4% van die gift terugkrijgt van de belastingdienst.

Dit zijn de voorwaarden voor gewone giften:

1. Het gaat dus inderdaad om een ANBI, een erkend goed doel. Hier heeft de belastingdienst een lijst van.
2. Het gaat om een echte gift (je krijgt er niet iets voor terug, zoals een lot, een boek of een t-shirt)
3. Je totale bedrag aan giften moet meer zijn dan 1% van je inkomen, en minimaal 60 euro. (NB. Als je samen aangifte doet, moet je 1% van het gezamenlijke inkomen gebruiken).
4. Er is ook een maximum. Dit is 10% van je inkomen.

Als je aan deze voorwaarden voldoet, dan mag je het bedrag aan giften aftrekken wat boven het drempelbedrag uitkomt. Dus de eerste 1% van je inkomen (of de eerste 60 euro) telt niet mee en mag niet afgetrokken worden.

Er is een manier om voorwaarde 3 en 4 te omzeilen. Dit is door het doen van periodieke giften. Dat wil zeggen dat je schriftelijk vastlegt dat je gedurende minimaal vijf jaar een vast bedrag per jaar gaat geven als gift aan een bepaald goed doel. Vroeg had je hiervoor de notaris nodig, maar tegenwoordig kun je bij de belastingdienst zelf een formulier downloaden en dat invullen, en dat is voldoende. Je legt jezelf dan dus wel vijf jaar vast! Maar als je dit doet, mag je de hele gift altijd aftrekken van je inkomstenbelasting.

Mijn accountant noemde een andere manier: doe giften in januari en in december van één bepaald jaar, en geef het volgende jaar helemaal niets; en dan weer in januari en december van het jaar erop. Op die manier haal je makkelijker het drempelbedrag in de jaren dat je dubbele giften doet.

 

 

Beleggingsstrategie veranderd

Ik heb in het afgelopen half jaar nagedacht over hoe ik mijn belegde geld verdeel. Die wás al een hele tijd als volgt: ik wilde 50% van mijn geld op de spaarrekening (of in spaardeposito’s, maar in ieder geval: gegarandeerd door de overheid en met nu en dan wat rente erbij geschreven), 25% beleggen in obligatiefondsen (deze leveren hopelijk iets meer groei op dan de spaarrekening, maar ook tegen iets meer risico) en 25% beleggen in aandelenfondsen (voor hopelijk nog meer groei, maar wel ook meer risico).

In de afgelopen jaren heb ik dat zo gedaan. Maar naarmate ik meer geld heb, merk ik dat het steeds grotere bedrag op de spaarrekening daar een beetje zinloos stond te staan, vond ik. Eerst had ik 5000 euro op de spaarrekening, prima. Toen 10.000 euro, ook prima, maar inmiddels was dat al ruim 30.000 euro op spaarrekeningen en in deposito’s. Dat vond ik toch een beetje te gortig worden.

Ook heb ik in de afgelopen vijf tot tien jaar steeds meer ervaring opgedaan met beleggen. Het ingelegde bedrag groeide ook elk jaar, en ik heb bewust de problemen van 2008 meegemaakt, en ook de kleinere koersvalletjes in 2015 en recent, bijvoorbeeld. En ik merk, dat ik het aan kan. Dat ik niet in paniek raak en dat ik vertrouwen heb, dat het wel weer goed komt.

Dus heb ik besloten, dat ik het anders wil gaan doen: ik ga een groter deel van mijn geld beleggen, namelijk 50%. Daarvoor moet mijn spaargeld een stuk van de taart inleveren, dat wordt dan 25% van het geheel. Obligaties blijven op 25% staan.

Ik kan op dit moment niet meteen die wijziging aanbrengen van de verdeling, want veel van mijn spaargeld zit in spaardeposito’s, waar ik er niet goed bij kan. Maar het geld wat ik er nu elke maand bijleg, probeer ik nu dus zoveel mogelijk in de aandelenfondsen te stoppen. Ergens eind volgend jaar zou de verhouding dan “juist” kunnen gaan zijn. Op dit moment heb ik 36% aandelen (dat moet dus omhoog), 21% obligaties (dat moet dus ook een beetje omhoog) en 43% spaargeld.

Beleggers letten beter op kosten – mooi.

Recent was er op het nieuws dat particuliere beleggers meer op de kosten van beleggen letten. Mooi. Dat is winst voor de particuliere belegger.

Ik had het zelf als beginnende belegger ook niet zo door, dat kosten belangrijk waren. Wat zou het, 1% kosten versus 2% kosten, dat is toch nog steeds heel weinig? Totdat je je natuurlijk drie dingen bedenkt:

1. 1% kosten op 1000 ingelegde euro’s is 10 euro, 2% kosten is dan 20 euro. Ach, tien euro verschil, wat zou het? Maar 1% kosten op 50.000 ingelegde euro’s is 500 euro, terwijl 2% kosten dan 1000 euro is. Hmm… En dat wordt natuurlijk  nog een stukje erger als je op een gegeven moment misschien wel 200.000 euro belegd hebt.
2. Doordat de kosten uitgedrukt worden als een percentage van het totale ingelegde bedrag, lijkt het weinig. Maar als je het uitdrukt als een percentage van je jaarlijkse winst, wordt het ineens veel. Stel dat een fonds in een bepaald jaar (laten we zeggen, 2014) 10% groei liet zien. Als het fonds 1% van de inleg als kosten vraagt, dan raak je in zo’n jaar 10% van je winst kwijt aan het fonds. Vraagt het fonds 2% van je inleg, dan raak je 20% van je winst kwijt. In een slechter jaar, als het fonds met 4% gegroeid is, raak je respectievelijk 25% en 50% van je winst aan hen kwijt.
3. De kosten komen elk jaar terug. Op de lange termijn kunnen ze daardoor je winst erg drukken. Op deze pagina van Vanguard staat een grafiek waarmee je kunt zien, hoeveel het je op de lange termijn werkelijk kost.

Dit is één van de redenen dat ik bepaalde fondsen afgestoten heb. Uiteindelijk beleg ik nog steeds niet in het goedkoopst mogelijke fonds bij de goedkoopst mogelijke bank, omdat ik niet wil beleggen in bepaalde soorten bedrijven. Dat kost me wat, maar dat heb ik er dan wel voor over.

Een overzichtje van mijn kosten:

Ter vergelijking: Meesman vraagt 0,5% kosten per jaar voor zijn wereldwijde (niet-duurzame) indexfonds. Ik weet niet hoeveel beleggen via een andere bank kost, omdat je daar vaak als niet-klant niet alle beleggingsopties kan zien en hoeveel ze kosten. Als jij wel weet, hoeveel beleggen bij een bepaalde bank of instantie jou kost, laat maar weten in een berichtje!

En ja, de oplettende lezer is waarschijnlijk van zijn stoel gevallen nu, vanwege de kosten voor het Microkredietfonds en misschien vanwege het Groenprojectenfonds. Deze zijn hoog, maar ik snap het ook wel een beetje: in beide gevallen moet men veel werk doen om goede projecten te identificeren en daar geld in te beleggen. Voor een klein deel van mijn geld vind ik dat acceptabel.